หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 96

บทที่ 96 พี่จิ่วไล่ตามเมีย 1 (1)
Ink Stone_Romance
เยี่ยนจิ่วเฉาไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่สูงส่งเยี่ยงตน จะมีช่วงเวลาที่ได้ลิ้มลองรสชาติการถูกปิดประตูไม่รับ เขาเป็นถึงคุณชายแห่งเมืองเยี่ยน เป็นสมาชิกตระกูลของฮ่องเต้แห่งต้าโจว หญิงในหมู่บ้านตัวเล็กๆ คนนี้จะบังอาจเกินไปแล้ว!

“เจ้ากล้าสะบัดหน้าใส่คุณชายผู้นี้รึ ข้าตามใจจนนางนิสัยเสียไปแล้วใช่หรือไม่?!” เยี่ยนจิ่วเฉาเค้นเสียงลอดไรฟัน

อิ่งสือซันฝืนใจตอบว่าหาใช่เช่นนั้นไม่

เยี่ยนจิ่วเฉาส่งสายตาให้อิ่งสือซัน

อิ่งสือซันเดินไปด้านหน้าแล้วยกมือขึ้นเคาะหน้าต่าง “แม่นางอวี๋”

อวี๋หวั่นไร้การเคลื่อนไหว

อิ่งสือซันเคาะหน้าต่างอีกครั้ง “แม่นางอวี๋”

ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อิ่งสือซันสูดหายใจเข้าแล้วเคาะอีกครั้ง เขาเคาะอีกครั้ง และเขาก็เคาะ เคาะ เคาะ!

ปึ้ง!

ประตูห้องโถงเปิดออก

เยี่ยนจิ่วเฉาเลิกคิ้วขึ้น วางมาดราวกับเขารู้อยู่แล้ว และรอให้อวี๋หวั่นมาต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น ทว่าเมื่อเห็นอวี๋เซ่าชิงพุ่งออกมาพร้อมกับด้ามไม้กวาด

มุมปากของเยี่ยนจิ่วเฉาก็กระตุก “…”

อิ่งสือซันคว้าเก้าอี้ไม้โบราณและรีบวิ่งหนี!

“ดึกดื่นเช่นนี้ ผู้ใดใช้ให้เจ้าเคาะ!” อวี๋เซ่าชิงฟาดไม้กวาด วิ่งไล่ตามทั่วหมู่บ้านอยู่นาน อิ่งสือซันกลอกตาด้วยความเหนื่อยล้า จนในที่สุดเขาก็หลุดพ้นจากการตามล่าของอวี๋เซ่าชิง ขณะที่วางเก้าอี้ไม้โบราณลงกับพื้น ก็พบว่าคุณชายผู้งดงามหล่อเหลาของเขาถูกเหวี่ยงปลิวไปจนผมฟูยุ่งเหยิง

เยี่ยนจิ่วเฉาอ้าปากถุยใบไม้ ใบหน้ามอมแมมราวกับขี้เถ้า

อีกด้านหนึ่ง อวี๋เซ่าชิงวางไม้กวาดลงและเดินกลับเข้าบ้าน อวี๋หวั่นนอนกอดเด็กน้อยทั้งสามหลับไป

ไม่รู้เพราะได้เอาคืนหรือไม่ อวี๋หวั่นรู้สึกว่าได้เข้าสู่นิทราไปด้วยความสุขใจ เธอไม่ต้องเอาชนะผู้ชายที่สมควรโดนฟาดอีกหลายสิบรอบในความฝันอีก

อวี๋หวั่นหลับไปกระทั่งฟ้าสว่าง ขณะที่เธอกำลังงัวเงียก็รู้สึกได้ว่ามีหัวฟูๆ สามหัวถูไปมาอยู่ในอ้อมแขนของเธอ อวี๋หวั่นยิ้มก่อนจะลืมตาตื่นขึ้น และยกมือขึ้นลูบหัวเล็กๆ ทั้งสามพลางถามอย่างขี้เกียจ “ตื่นแล้วหรือ?”

ทั้งสามพยักหน้า

อวี๋หวั่นลืมตามาพบกับใบหน้าที่งดงามสุดจะพรรณนาทั้งสาม ความสุขเล็กๆ ที่แสนอบอุ่นก่อขึ้นในหัวใจของเธอ

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอมัวดูแลแต่เยี่ยนจิ่วเฉาจนละเลยพวกเขาไป ทว่าพวกเขาก็ไม่ร้องไห้งอแง เพียงแต่ดูเหมือนจะติดเธอมากกว่าเมื่อก่อน

ทั้งสามมองอวี๋หวั่นด้วยดวงตากลมโตและใบหน้าแสนน่ารัก

อวี๋หวั่นรู้ความหมายดี หันไปส่งจุ๊บใหญ่ให้พวกเขาทีละคน ใบหน้าน้อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง กดหัวมุดอยู่ในอ้อมแขนของอวี๋หวั่นอย่างขวยเขิน ก้นน้อยๆ โด่งขึ้น บิดไปมาอย่างพึงใจ

เด็กๆ พึงพอใจง่ายยิ่งนัก เห็นได้ชัดว่าตนปล่อยให้พวกเขาโดดเดี่ยวมาหลายวัน เพียงแค่จุ๊บครั้งเดียว ก็มีความสุขขนาดนี้ ไม่รู้ที่ผ่านมาพวกเขาได้รับการดูแลจากเหยียนหรูอวี้น้อยเกินไปรึเปล่า พอคิดว่าพวกเขาถูกทอดทิ้งจนเป็นเรื่องปกติ อวี๋หวั่นก็ลูบหลังน้อยๆ ของพวกเขาอย่างเจ็บปวด และตัดสินใจจะชดเชยให้พวกเขาเป็นอย่างดีต่อจากนี้

อวี๋หวั่นเปลี่ยนชุดให้กับเด็กน้อยทั้งสาม จากนั้นจึงพาไปล้างหน้าล้างตาที่สวนหลังบ้าน และทั้งสามก็นั่งบนส้วมเล็กๆ อย่างเชื่อฟัง พลางเงยหน้ามองดูอวี๋หวั่นรีดนมแพะ

อวี๋หวั่นต้มนมแพะที่รีดมาไว้ใส่หม้อ หลังจากรอให้เย็นลงสักพัก ก็ลอกฟองนมบางๆ ชั้นบนออก จากนั้นจึงเทนมแพะใส่ลงในถุงหนังแพะสามถุง ฟองนมก็ไม่ได้ทิ้ง แต่เก็บไว้ใส่ตอนที่ทำขนมเล็กน้อย ขนมนั้นจะมีรสชาตินมเข้มข้น แม้เถี่ยตั้นกับเจินเจินจะไม่คุ้นเคยกับการดื่มนมแพะ แต่พวกเขาก็ชอบของหวานรสนม

เด็กน้อยทั้งสามคว้าถุงนมไปนั่งดื่มบนธรณีประตู

“อาหวั่น!”

ป้าจางเดินมา

อวี๋หวั่นที่กำลังจัดเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารอยู่ในห้องโถงก็เดินไปหาหลังจากได้ยินเสียง เด็กน้อยทั้งสามนั่งขวางธรณีประตูไว้หมด เธอหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาและเอ่ยกับป้าจาง “เชิญเข้ามานั่งก่อนเจ้าค่ะป้าจาง!”

“โอ้ หนูน้อยคนนี้” ป้าจางบีบแก้มเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่ายังคงไม่วายจะดื่มนมต่อแม้ถูกอุ้มขึ้นมา ท่าทางตัวเล็กๆ เช่นนี้ ช่างน่ารักเหลือเกิน แม้ถูกป้าจางบีบแก้ม ก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธแต่อย่างใด ยังคงดื่มนมต่อไปอย่างจริงจัง ป้าจางยิ้มไม่หุบ

“นี่คือท่านย่าจาง” อวี๋หวั่นเอ่ยกับเด็กทั้งสาม

ทั้งสามมองไปที่ป้าจางพร้อมกับดื่มนม

ป้าจางรู้ดีว่าเด็กๆ เหล่านี้ยังพูดไม่ได้ เมื่อพวกเขามองนางเช่นนี้ ก็นับว่าเป็นการทักทายแล้ว นางลูบหัวพวกเขาทั้งสาม “เป็นเด็กดีเสียจริง”

“ท่านเข้าไปนั่งด้านในเถิด” อวี๋หวั่นกล่าว

ป้าจางเอ่ย “ข้าไม่เข้าหรอก ข้ามาที่นี่เพื่อมาขอยืมชามเท่านั้น ชามใบใหญ่ที่บ้านของข้าแตกไปแล้ว ข้ารอเติมน้ำมันอยู่”

เมื่อชีวิตเริ่มดีขึ้น ก็พอจะหาซื้อเนื้อติดมันกลับมาที่บ้านได้บ้าง หลังจากนำไปเผาก็จะได้น้ำมันหมู

“ข้าจะไปหยิบมาให้” อวี๋หวั่นวางเสี่ยวเป่าลง เสี่ยวเป่าก็ก้าวขาสั้นๆ ไปนั่งบนธรณีประตูของห้องโถง ทว่าครั้งนี้ เขานั่งติดกับเอ้อร์เป่าและทิ้งช่องว่างไว้เล็กน้อยให้คนเดินผ่านได้

ป้าจางมองเด็กทั้งสาม ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนางโดยไม่ทันรู้ตัว เด็กดีเช่นนี้ คงไม่มีผู้ใดไม่อยากต้อนรับกระมัง อาหวั่น…

“ป้าจาง ท่านคิดว่านี่ใช้ได้หรือไม่?” อวี๋หวั่นหยิบชามใบใหญ่ออกมา

ป้าจางเงยหน้าขึ้นและยิ้ม “นั่นละ!”