หมอหญิงยอดดวงใจของท่านอ๋องเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 2

ภายในจวนจ้านอ๋อง บ่าวรับใช้กลุ่มหนึ่งกำลังจดจ้องที่ศพของหวางเฟยของจ้านอ๋อง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเฉยเมย

มีเพียงสาวใช้นามว่าหยุนเอ๋อร์คนเดียวเท่านั้นที่ทรุดตัวนั่งร้องไห้ปานจะขาดใจต่อหน้าหนิงอวิ้นหยูว

“นายหญิง ท่านคิดไม่ตกเรื่องอะไร? เหตุใดถึงคิดสั้น?"

บ่าวรับใช้คนอื่น ๆ เบ้ปาก เหลือบมองศพบนพื้นอย่างดูแคลน จากนั้นก็ถกเถียงกันสนุกปาก

“เพิ่งจะวันที่สองของวันแต่งงานก็มาตายเสียในจวน ช่างอาภัพเสียจริง!”

“ก็ไม่เลือกที่ตายไกล ๆ หน่อยเนอะ อีกไม่กี่วัน จ้านอ๋องก็จะแต่งสนมเข้ามาแล้ว จะไม่เป็นการแพร่เชื้ออับโชคให้นางหรือ!"

“รีบเอาศพออกไปโยนทิ้งเถอะ ไม่อย่างนั้นอีกไม่กี่วันคงส่งกลิ่นเหม็นเน่า ถึงเวลานั้นเราก็ต้องมาเก็บกวาดอีก!”

ขณะที่พวกเขากำลังพูดอยู่นั้น ก็เตรียมเดินเข้าไปยกศพของหนิงอวิ้นหยูวออกไป

หยุนเอ๋อร์พยายามขัดขวางสุดชีวิต นางพูดทั้งยังร้องไห้ออกมา "พวกเจ้าอย่ามาแตะต้องนายหญิงของข้า นางเป็นถึงบุตรสาวของอัครมหาเสนาบดีและหวางเฟยของจ้านอ๋องเชียวนะ...."

“ตายก็ตายไปแล้ว ยังจะมาพูดจาเพ้อเจ้ออีก! รีบหลบไปซะ!” พวกบ่าวรับใช้ผลักยุนเอ๋อร์ พวกเขาไม่เห็นสาวน้อยอยู่ในสายตาเลยสักนิด

เพราะถึงอย่างไร เจ้านายของนางก็ใช่ว่าจะเป็นที่รักเสียเท่าไหร่ นับประสาอะไรกับบ่าวไพร่ตัวเล็ก ๆ เช่นนาง?

ขณะเดียวกันนั้น หนิงอวิ้นหยูวที่นอนอยู่บนพื้นก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

นางหายใจถี่กระชั้นทั้งยังไอออกมาหลายหน ผ่านไปนานกว่าจะผ่อนคลายลง ทันทีที่นางเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นผู้ชายผู้หญิงในเครื่องแต่งกายโบราณกำลังล้อมตัวนางเอาไว้ ส่งเสียงพูดจ่อกแจ่กจอแจ

นางรู้สึกแน่นหน้าอกและหายใจติดขัด ไม่สามารถฟังได้ชัดสักประโยค

จากนั้นบ่าวรับใช้คนหนึ่งก็ชี้นิ้วสั่น ๆ มาที่นางแล้วตะโกนเสียงดัง "ทำ... ทำไมนางลืมตาล่ะ?"

“เจ้าข้าเอ้ย! ศพกระตุก!”

บ่าวรับใช้พวกนั้นวิ่งออกไปข้างนอกอย่างล้มลุกคลุกคลาน พวกเขาแต่ละคนทำหน้าราวกับเห็นผี

หนิงอวิ้นหยูวปวดหูเพราะเสียงเอะอะของคนเหล่านั้น ภาพหลากหลายเหตุการณ์ฉายวาบเข้ามาในหัวของนางอย่างรวดเร็ว ค่อย ๆ บรรจบกันกลายเป็นเส้นเรื่องที่สมบูรณ์

แต่เดิมนางเป็นศัลยแพทย์ระดับโลกในยุคศตวรรษที่ 22 นางในวัยยี่สิบเจ็ด ได้ช่วยมวลมนุษย์จากแต่ละประเทศแก้ปัญหาโรคร้าย จนได้รับการยกย่องว่าเป็นแพทย์อัจฉริยะ แต่ผลกลับกลายเป็นว่า นางดันมาถูกฟ้าผ่าตายระหว่างทางกลับบ้านในคืนที่พายุฝนโหมกระหน่ำสียอย่างนั้น

เมื่อนางฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นว่ามาอยู่ ณ ที่แห่งนี้แล้ว

“ที่นี่ที่ไหน?”นางปวดหัวอย่างรุนแรง คอแห้งแทบไม่ไหว

เจ็บที่สุดก็คือบริเวณลำคอ ราวกับว่าใกล้จะขาดอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อหยุนเอ๋อร์ที่อยู่ไม่ไกลเห็นนางฟื้นขึ้นมา ก็รีบเข้าไปหาอย่างตื่นเต้น "ที่นี่คือจวนจ้านอ๋องอย่างไรล่ะเจ้าคะ! นายหญิง ท่านจำไม่ได้หรือ? ท่านเพิ่งแต่งเข้ามาเมื่อวานนี้เองนะเจ้าคะ"

จวนจ้านอ๋อง? แต่งงาน?

ข้อมูลมากเกินไป จนนางรับไม่ไหว