หมอหญิงยอดดวงใจของท่านอ๋องเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 3

ได้ยินเช่นนี้ แม่นมหลิวก็เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง

นางก้มหน้าลงทันที ใช้น้ำเสียงเคารพนอบน้อมเอ่ยพูดว่า "มิบังอาจ พวกบ่าวรับใช้ตาพร่ามัวมองผิดคิดว่าท่านเป็นอะไรไป บ่าวเองก็เป็นห่วงท่าน ถึงได้ตามมาดูด้วยตนเอง"

"อ่อ" สายตาสื่อความนัยอ่านยากของหนิงอวิ้นหยูวทอดมองมาที่หน้าของแม่นมหลิว จากนั้นก็แสยะยิ้ม "เจ้าคงลำบากแย่ที่วิ่งแจ้นมาถึงนี่"

ถ้อยคำของนางแสดงออกชัดเจนว่าไม่เชื่อในความหวังดีของแม่นมหลิว

แต่ถึงอย่างนั้นก็ให้ทางลงแก่แม่นมหลิว ไม่ให้นางเสียหน้าต่อคนหมู่มาก

แม่นมหลิวยิ้มเจื่อน ๆ "มันเป็นหน้าที่ของข้า ไม่ลำบากหรอกเจ้าค่ะ"

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คน นางเองก็ไม่กล้าต่อกรกับหนิงอวิ้นหยูว ต่อให้หนิงอวิ้นหยูวไม่เป็นที่รัก กระนั้นก็เป็นถึงบุตรสาวของอัครมหาเสนาบดีและพระชายาที่จ้านอ๋องแต่งเข้ามาอย่างถูกต้องตามประเพณี บ่าวไพร่ชนชั้นต่ำต้อยเช่นนาง มีสถานะแตกต่างราวฟ้ากับเหว นางไม่กล้าต่อกรกับหนิงอวิ้นหยูวเด็ดขาด

“เอาล่ะ พวกเจ้าไปได้แล้ว! เมื่อคืนข้าไม่ได้นอนทั้งคืน พวกเจ้าช่วยเงียบ ๆ เสียงหน่อยก็แล้วกัน "หนิงอวิ้นหยูววางมาดพระชายา ปรายตามองคนเบื้องล่างอย่างเย็นชา แววตาดุดันราวกับจะกินหัวกันให้ได้

นางรู้ว่าบ่าวไพร่ประเภทที่ชอบรังแกคนไม่มีทางสู้เฉกเช่นแม่นมหลิวยังมีอยู่อีกเยอะ วันเวลายังอีกยาวไกล นางเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าใครจะกล้าจบชีวิตตัวเองด้วยการมายั่วยุอารมณ์นางบ้าง

แม่นมหลิวซ่อนความรู้สึกไม่พอใจไว้ข้างใน จากนั้นก็ทำความเคารพและล่าถอยกลับไปพร้อมกับคนอื่น ๆ

ทันทีที่คนเหล่านั้นออกไป บริเวณเรือนก็สงบขึ้นมาก

อาการปวดหัวของหนิงอวิ้นหยูวไม่รุนแรงมากเท่าไหร่แแล้ว นางจึงให้หยุนเอ๋อร์ไปเตรียมน้ำร้อนไว้ให้

ตอนที่นางถอดเสื้อผ้าออกแล้วเห็นรอยช้ำเป็นจ้ำ ๆ บนร่างกาย นางก็รู้สึกสงสารเจ้าของร่างเดิมจับใจ

ไอความร้อนหนาทึบปกคลุมทั่วทั้งห้อง นางหรี่ตาลง ไม่นานก็เข้าสู่ภวังค์แห่งฝัน

ในห้วงของความฝัน นางได้กลับมาที่ห้องทดลองของนางในยุคปัจจุบันอีกครั้ง ข้างในนั้นมียาครบคัน ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นวัตุดิบยาที่หายาก ทั้งยังมีเครื่องมือทางการแพทย์หลากหลายชิด ล้วนแล้วแต่เป็นของใหม่ล่าสุดทั้งนั้น

นางลูบรอยบนหน้าของตนเองโดยไม่รู้ตัว จากการสังเกตของนาง หากใช้ยาที่ถูกต้องรักษารอยนี้ ก็จะสามารถกำจัดให้หายเป็นปลิดทิ้งได้

เพียงแต่ว่าสารพิษตกค้างบนผิวเป็นเวลานาน หากต้องขจัดให้หมดจรดก็ต้องใช้เวลาเล็กน้อย

หากนางได้เข้าไปในห้องทดลองจริง ๆ ร่องรอยของพิษที่แก้มข้างซ้ายต้องได้รับการบรรเทาแน่ ๆ

น่าเสียดายที่มันเป็นเพียงความฝัน

ในขณะเดียวกันนั้น ตรงหน้าของนางก็ปรากฏยาอายุวัฒนะปิงซิน ยาชนิดนี้เป็นยาที่นางคิดค้นขึ้นมาเอง ถ้าใช้ยาอายุวัฒนะปิงซินภายนอกครึ่งหนึ่ง ภายในครึ่งหนึ่ง จะได้ผลดีกับพิษที่สะสมในร่างกายอย่างวิเศษ

หนิงอวิ้นหยูวถือมันไว้ในมือราวกับได้ของล้ำค่า แทบอยากจะใช้ยามันซะตอนนี้

น้ำค่อยๆเย็นชืด หน้าต่างถูกลมหนาวพัดอย่างแรงจนเปิดผลั้วะ