หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 112

บทที่ 112 ไม่คาดคิดมาก่อน

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ใส่ใจสวีเทียนหลินที่กำลังคุกเข่าอยู่ เขาพูดกำชับถังปิงหยู่ว่า：“หากต้องการให้อาการป่วยของคุณปู่นายหายเป็นปกติ ต้องใช้เวลาในการรักษาสองเดือน ในช่วงระหว่างนี้จะต้องทำตามที่ฉันบอก”

ถังปิงหยู่ขมวดคิ้ว ทุกอย่างจะต้องขึ้นอยู่กับลู่เสี้ยงหยางเหรอ นี่มันก็หมายความว่าเขาได้มอบอำนาจทั้งหมดไว้ในมือของลู่เสี้ยงหยางงั้นเหรอ

หากเป็นเมื่อก่อน ด้วยนิสัยของถังปิงหยู่เขาก็คงจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดถึงอาการป่วยของคุณปู่ เขาก็พยักหน้ารับคำ

“ได้ครับ ขอเพียงแค่สามารถรักษาอาการป่วยของคุณปู่ได้ คุณว่ายังไงก็ว่าตามนั้น”ถังปิงหยู่กัดฟันตอบ

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า จากนั้นก้าวเท้าออกจากห้องนอนและเดินทางออกจากที่นี่

เมื่อเห็นท่าทางดุดันของลู่เสี้ยงหยาง ถังหลงก็กระโดดโลดเต้น นี้แหระลูกพี่ของผม

ถังปิงหยู่กัดฟันแน่น คิดในใจว่า รอเวลาที่จะจัดการกับเจ้าหนุ่มนี้ในอนาคตดีกว่า

ถังกั๋วเหลียงลูบที่ปลายคาง จู่ๆแววตาก็เป็นประกายขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางนั้นเป็นหมอฝีมือดี หากจะเป็นลูกเขยของเขาก็พอเป็นไปได้

……

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางจากไป ก็ตรงกลับบ้านทันที

เดิมทีเย่สวนนั่งพูดคุยอยู่บนโซฟากับหลิวจิ้ง เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางกลับมา เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องนอนของตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม

ก่อนหน้าที่จะเห็นลู่เสี้ยงหยางกลับมา เธอก็พยายามโน้มน้าวตัวเอง อยากที่จะให้โอกาสลู่เสี้ยงหยางอธิบายสักครั้ง แต่ว่าหลังจากที่เห็นลู่เสี้ยงหยาง เธอก็อดไม่ได้ที่จะหลบหน้าเขา

นี่อาจจะเป็นเพราะว่าเธอนั้นให้ความสำคัญกับเขา ก็เลยรู้สึกเจ็บปวด

ถ้าหากว่าเธอไม่มีใจให้กับลู่เสี้ยงหยาง เธอก็คงไม่มานั่งสนใจหรอกว่าวันทั้งวันนี้ลู่เสี้ยงหยางนั้นหายไปไหนมา

ลู่เสี้ยงหยางฝืนยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะต้องใช้เวลาในการพูดเรื่องนี้กับเย่สวนให้ชัดเจน

หลิวจิ้งจ้องมองลู่เสี้ยงหยางพลางพูดขึ้นว่า：“นายกลับมาทำอะไร？ทำไมไม่นอนข้างนอกซะเลยล่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า“แม่ครับ ถึงผมจะไปคลับหงเฉินก็จริง แต่ก็เพราะว่าผมมีธุระ ผมไม่เคยคิดที่จะทำเรื่องที่ผิดต่อเย่สวนเลยนะครับ”

หลิวจิ้งเลือกที่จะเชื่อลู่เสี้ยงหยาง แต่ก็ยังพูดออกมาว่า：“ลูกมาพูดกับแม่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะแม่ไม่ใช่คนที่จะใช้ชีวิตร่วมกับลูก”

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งเงียบ

“เฮ้อ”หลิวจิ้งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นจากโซฟา และเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงถึงจะทำให้ความเข้าใจผิดระหว่างเขากับเย่สวนจางหายไป

ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางก็ตัดสินใจนัดหลิวผิงออกมาเพื่อให้เธอนั้นเป็นคนอธิบายกับเย่สวน

แต่ว่า ก่อนที่จะนัดหลิวผิง ลู่เสี้ยงหยางก็ตัดสินใจเดินไปที่ห้องนอนของเย่สวนก่อน เพราะอยากจะนัดเวลากับเธอให้เรียบร้อยก่อน

ภายในห้องนอน

เย่สวนได้เอนตัวลงนอนแล้ว

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเดินเข้ามา เธอพูดขึ้นอย่างไม่ไยดีว่า：“ออกไป”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนพลางพูดว่า：“คุณเข้าใจผมผิด เมื่อวานที่ผมไปคลับหงเฉินก็เพราะไปจัดการธุระสำคัญจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมมีพยานนะ”

เมื่อฟังเช่นนั้น เย่สวนก็เริ่มขยับตัว

หากเรื่องราวเป็นอย่างที่ลู่เสี้ยงหยางว่า งั้นก็แสดงว่าเขาไปที่คลับหงเฉินเพื่อทำธุระ ไม่ได้แอบไปทำเรื่องที่ไม่ดี ？

“ฉันจะเชื่อคุณได้เหรอ？”เย่สวนลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจอีกครั้ง：“ถ้าคุณไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเชื่อผมได้ไหม”

“ได้ ฉันจะให้โอกาสคุณ หวังว่าจะเป็นอย่างที่คุณบอกนะ”เย่สวนพูดขึ้นอย่างไม่ลังเล เธอก็ไม่อยากผิดใจเช่นนี้กับลู่เสี้ยงหยางอีกต่อไปแล้ว อยากจะให้ความจริงนั้นถูกเปิดเผยสักที