หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 114

บทที่114 หวาดระแวง

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น เหอจุนก็ยังนิ่งเฉยพลางสูบซิการ์ต่อ

หลังจากสูบซิการ์เสร็จ เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ จากนั้นก็รีบหยิบกระบอง

รีบเดินไปอยู่เบื้องหน้าของชายที่กำลังนอนอยู่บนพื้น จากนั้นก็เหยียบหน้าของชายผู้นั้น

“แม่มึงดิ หลิวผิง ปกตินายชอบกำเริบเสิบสานไม่ใช่เหรอ？เคยคิดไหมว่าวันหนึ่งนายจะต้องมานอนเหมือนหมาอยู่กับพื้นแบบนี้？” เหอจุนมองหลิวผิงอย่างเหยียดหยาม พลางพูดขึ้นด้วยความเย็นชา

แม้ว่าหลิวผิงจะถูกตีจนร่างกายแตกออกเป็นเสี่ยงๆแบบนี้ แต่ว่ากระดูกของเขาก็ยังคงแข็งเหมือนเดิม

เขาหัวเราะเยาะเย้ยว่า：“เหอจุนเก่งจริงก็ฆ่าผมเลย วันนี้ของผมก็เหมือนวันพรุ่งนี้ของนาย เชื่อว่านายไม่ตายดีแน่”

“เหรอ？ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆ นายก็คงจะอยู่ไม่ถึงวันนั้นเป็นแน่” เหอจุนยิ้มเย้ยพลางเหยียบหน้าหลิวผิงอย่างจัง

บาดแผลบนใบหน้าของหลิวผิงเพิ่งจะตกสะเก็ด ตอนนี้กลับแยกออกอีกครั้ง เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด

แม้ว่าร่างกายของหลิวผิงจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ขมวดคิ้วและไม่ร้องออกมาเลยสักนิด

และนี่ยิ่งทำให้เหอจุนรู้สึกไม่พอใจ

เขาชอบทรมานคน ชอบเห็นคนคุกเข่าขอร้องต่อหน้าเขา

แต่ว่ากระดูกของหลิวผิงแข็งอย่างนี้ ทำให้เขาไม่สามารถดื่มด่ำกับอารมณ์นี้ได้

“แม่มึงหนิ ฉันจะดูสิว่ากระดูกของแกจะแข็งสักแค่ไหน” เหอจุนพูดขึ้นเสียงดัง พลางยกไม้กระบอกที่อยู่ในมือขึ้น จากนั้นทุบไปที่ร่างของหลิวผิงอย่างจัง

เพี้ย เพี้ย เพี้ย！

เสียงดังออกมาจากร่างของหลิวผิง

ร่างของหลิวผิงงอเหมือนกุ้ง เลือดสีแดงสดไหลออกทั่วร่าง

ไม่นาน หลิวผิงก็ถูกตีจนแทบจะหยุดหายใจ

ลูกน้องที่อยู่ข้างๆหวังดีจึงพูดขึ้นว่า：“พี่จุน ถ้าลูกพี่ยังไม่หยุดตีเขาอีก เกรงว่าเขาคงจะไม่มีชีวิตรอดแน่”

“แม่มึงหนิ ไร้สาระ เพิ่งตีไปแค่สองสามทีก็จะตายแล้วเหรอ ฉันก็คิดว่ามันน่าจะมีความอดทนมากกว่านี้ ที่แท้ก็เป็นแค่แมลงตัวหนึ่ง ”เหอจุนก่นด่า แล้วโยนไม่กระบองทิ้ง

“พามันไปที่ห้องการลงโทษ ใช้เครื่องมือลงโทษทุกอย่างกับเขาอย่างละรอบ แต่อย่าให้มันตายเด็ดขาด”เหอจุนกำชับลูกน้อง

“ได้ครับพี่จุน”ลูกน้องคนหนึ่งยืนขึ้น จากนั้นหิ้วหลิวผิงออกจากออฟฟิศ

“พูดมาสิ เมื่อกี้นายจะบอกอะไรฉัน”หลิวผิงมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ผู้ชายคนที่กำลังผลักประตูเข้ามา

ชายคนนั้นก้าวเข้ามาข้างหน้า รีบพูดขึ้นว่า：“ลูกพี่ วันนี้ไนต์คลับมีชายแปลกหน้ามาร้านเรา สถานะเขาน่าสงสัยมาก”

“อ่อ งั้นเหรอ？ไป ไปดูกัน”เหอจุนโบกมือ จากนั้นก็พาลูกน้องออกจากออฟฟิศแล้วมาที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด

ผนังห้องควบคุมกล้องวงจรปิดเต็มไปด้วยหน้าจอเรียงกันถี่ยิบ ไม่มีมุมไหนที่เล็ดลอดไปได้

กล้องวงจรปิดบางตัวก็บันทึกเพียงเหตุการณ์ธรรมดา บางตัวก็บันทึกเหตุการณ์มีเซ็กส์กันของชายหญิง บางตัวก็บันทึกภาพการชนแก้วของผู้ที่มาสังสรรค์

สรุปแล้วภายในไนต์คลับไห่เทียนนั้นไม่มีที่ไหนเลยที่เป็นความลับ

แน่นอนว่าคนที่มาใช้บริการที่ไนต์คลับไห่เทียนนั้นต่างคิดว่าที่นี่ปลอดภัย

เหอจุนถือว่าเป็นคนที่มีชื่อเสียงในโลกใต้ดินเมืองปินเหอ มีคนรู้จักมากกว่าหลิวผิงและถังหลงเสียอีกไม่เช่นนั้นแล้ว ก็คงสร้างไนต์คลับไห่เทียนขึ้นมาไม่ได้

กว่าเหอจุนจะสร้างที่นี่จนประสบความสำเร็จ ก็ไม่รู้ว่าต้องข่มเหงคนไปตั้งเท่าไหร่ เพื่อให้พวกเขาเหล่านั้นทำเรื่องที่ไม่อาจสู้หน้าคนได้

สายตาของเหอจุนจ้องมองไปที่หน้าจอห้อง666

กล้องตัวนี้หันไปที่ห้อง666

หลังจากเหลือบมองดูครู่หนึ่ง เหอจุนยิ้มพลางพูดขึ้นว่า หากมันยังยังคงใช้จ่ายแบบนี้ ถ้ามันไม่มีเงินห้าล้านบาท ก็อย่าหวังเลยว่ามันจะได้ออกไปจากที่นี่

ชายผมยาวที่อยู่ข้างเขาพูดขึ้นว่า：“พี่จุน เจ้าหนุ่มคนนี้หน้ามันคุ้นๆนะครับ ผมว่ามันไม่น่าจะเป็นคนในวงการเดียวกับเรานะ”