หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 115

บทที่ 115 สถานการณ์เลวร้าย

เหอจุนดีดนิ้ว ลูกน้องภายใต้บังคับบัญชาก็เข้าไปล้อมลู่เสี้ยงหยางไว้ทันที หลังจากนั้นไม่นาน ความขัดแย้งดูเหมือนจะปะทุขึ้น

ถังหลงเหงื่อออกชุ่ม จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางเพื่อมองดูปฏิกิริยาของเขา ถ้าปฏิกิริยาของเขาไม่น่าไว้วางใจ ก็จะลงมือทันที

อย่างไรก็ตาม ลู่เสี้ยงหยางยังคงมีสีหน้าสงบนิ่ง ดื่มเหล้าอยู่กับตัวเองราวกับว่าเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับคนเหล่านี้

ถังหลงดูมีความร้อนรน

จู่ ๆ เหอจุนก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “เพื่อนคนนี้ช่างตรงไปตรงมาจริงๆ ฉันชอบ ถ้านายไม่รังเกียจ เย็นวันนี้พวกเราจะผูกมิตรกัน”

ลู่เสี้ยงหยางกลอกตาและถามว่า “นายเป็นใคร มีคุณสมบัติที่จะเป็นเพื่อนกับฉันหรือไม่？”

“สามหาว รู้รึเปล่าว่าพี่จุนของพวกเราเป็นใคร?” ลูกน้องคนหนึ่งของเหอจุนประกาศกร้าว

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวและพูดว่า “ไม่รู้”

เหอจุนหัวเราะอย่างลุ่มลึก ราวกับว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนต่างถิ่นคนหนึ่ง มิฉะนั้นจะเป็นไปไม่ได้ที่จะกล้าหยิ่งผยองต่อหน้าเขา คนเช่นนี้คือคนที่ไม่รู้ช่างกล้าหาญจริงๆ

“เหอะ ภายใต้ดินแดนปินเหอนี้ เจ้านายของเราเป็นใหญ่ที่สุดแล้ว” ชายคนนั้นพ่นลมหายใจและพูดต่อ

“อะไรกัน？ท่านคือหนึ่งในสามผู้ยิ่งใหญ่แห่งปินเหอ เหอจุนอย่างนั้นเหรอ？” ลู่เสี้ยงหยางยืดตัวขึ้นในทันใด การแสดงออกบนใบหน้านั้นแสดงถึงความตกใจเป็นอย่างมาก

“ใช่” เหอจุนยกขาทั้งสองขึ้นและพยักหน้า

ฮ่า ๆ ลูกน้องของเหอจุนหัวเราะเยาะครั้งแล้วครั้งเล่า นี่คืออำนาจของเจ้านายพวกเขา แค่ชื่อเพียงอย่างเดียวอาจทำให้คนตายได้

หัวใจที่แสนกังวลของถังหลงก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก ดูเหมือนว่าการจับปลาในน้ำขุ่นครั้งนี้จะประสบความสำเร็จ

“ฮ่า ๆที่แท้ก็ลูกพี่เหอนี่เอง แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ในปินเหอ แต่ชื่อเสียงของพี่ก็เป็นที่ชื่นชมมานานแล้ว” ลู่เสี้ยงหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เพื่อนคนนี้เป็นคนที่ไหน? มีเรื่องอะไรกันจึงต้องมาถึงปินเหอนี้?” เหอจุนถาม

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวว่า: "ผมมาจากทางใต้ของแม่น้ำแยงซีเกียง มาที่นี่เพื่อทำธุรกิจการค้า"

เหอจุนพยักหน้า “ทำการค้าดี ทำการค้าในปีนี้ได้กำไรดี”

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างถ่อมตัว: “มันเป็นแค่การเลี้ยงดูครอบครัว”

เหอจุนยิ้ม “ไม่รู้ว่านายจะสนใจร่วมธุรกิจด้วยกันไหม?”

“ด้วยความยินดี” ลู่เสี้ยงหยางดูกระตือรือร้น

“ฮ่า ๆ พวกเรามาดื่มกันก่อน ค่อย ๆ คุยกันไป” เหอจุนควักมือให้ลูกน้องเอาเหล้ามาให้อีกครั้ง

เหอจุนและลู่เสี้ยงหยางต่างก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมา เพื่อแสดงถึงความจริงใจ ลู่เสี้ยงหยางดื่มจนหมดแก้วก่อน

เหอจุนหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาและกำลังจะดื่ม แต่ในเวลานั้นลู่เสี้ยงหยางก็ขยับทันที

ยื่นมือขวาออก จับคอของเหอจุนไว้ราวกับเป็นกรงเล็บ

ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะลงมือ ถ้าหากล่าช้าแล้ว เหอจุนก็จะตั้งคำถามกับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ ความจริงก็จะยิ่งเปิดเผยมากขึ้นเท่านั้น

“เด็กคนนี้ มีปัญหาจริงๆ” ในทันทีที่เหอจุนเห็นมือของลู่เสี้ยงหยางขยับ ทันใดนั้นร่องรอยของความโกรธก็ฉายไปทั่วใบหน้า

พูดตามตรง เขาก็ยังไม่ได้วางใจลู่เสี้ยงหยางซะทีเดียว

เขาเลื่อนแก้วเหล้าในมือลง หยุดอยู่ตรงหน้าลำคอของตัวเอง

เสียงสะท้อนก้องกังวานดังขึ้น มือของลู่เสี้ยงหยางอยู่บนแก้วเหล้า

แก้วเหล้าแตกออกราวกับว่ามันทำมาจากโคลน และเหล้าก็กระเซ็นไปทั่ว

มือของลู่เสี้ยงหยางยังคงพุ่งตรงไปอย่างต่อเนื่อง กรงเล็บที่บีบรัดก็แปรเปลี่ยนเป็นกำปั้น

ม่านตาของเหอจุนหดเล็กลง ความแข็งแกร่งของลู่เสี้ยงหยางนั้นทรงพลังมากเกินความคาดหมาย ร่างกายก็เริ่มถอยห่างอย่างรวดเร็ว

แต่ถึงอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็ยังคงออกหมัดเข้าที่อก

โธ่！

เหอจุนได้ยินเสียงฮึ่มอู้อี้และเขาก้าวถอยหลังไปหลายก้าว

ในขณะเดียวกัน คนของเหอจุนก็มีปฏิกิริยาเช่นกัน

“หาที่ตาย ลูกน้องทั้งหลาย จัดการมันซะ” ชายหัวหัวโล้นคนนึงตะโกนขึ้น

“ครับ!” ผู้ใต้บังคับบัญชาตอบสนองและรีบตรงไปที่ลู่เสี้ยงหยาง