หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 116

บทที่ 116 แทบอยากจะให้เขาตาย

ชายกลุ่มที่สองเพิ่งรีบเข้ามาไม่สามารถช่วยได้ แต่ก็แยกออกเป็นสองกลุ่มและแห่กันไปที่ถังหลงและลู่เสี้ยงหยาง

ทันใดนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกถึงความกดดันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า อย่างไรก็ตาม เหอจุนก็เป็นยอดฝีมือเช่นกันและในตอนนี้ก็มีลูกน้องเพิ่มขึ้นมากมาย

“ไม่ได้แล้ว ฉันต้องยุติการต่อสู้ทันที แล้วไปช่วยลูกพี่ก่อน ไม่งั้นสถานการณ์จะแย่ลงกว่านี้” ถังหลงแอบกล่าวอยู่ในใจ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขากระตุ้นความแข็งแกร่งของตัวเองจนถึงขีดสุด ร่างของเขาก็พุ่งผ่านฝูงชน ทั้งต่อยและเตะผู้คนทั้งหลายจนล้มลงไม่ว่าเขาจะไปที่ใด

แต่อย่างไรก็ตาม กำปั้นทั้งสองนั้นก็ยากที่จะเอาชนะสี่มือได้ ตอนนี้ถังหลงถูกรายล้อมไปด้วยคนเหล่านี้และถูกโจมตีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ไม่นาน ใบหน้าของถังหลงก็เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ความเจ็บปวดทำให้เขาแสยะยิ้มออกมา

“ถุย！เจ้านายใหญ่ พอเสือไม่สำแดงฤทธิ์ก็เป็นแค่แมวป่วย” ถังหลงคำรามพร้อมยกขวดเบียร์ทั้งสองขวดบนโต๊ะกาแฟและทุบมันเพื่อทำเป็นอาวุธ

ในตอนนั้นเอง

ลู่เสี้ยงหยางถูกเตะเข้าที่หลังสองครั้งและเซไปชั่วขณะ

เหอจุนรีบคว้าโอกาสนี้และชกไปที่อกของลู่เสี้ยงหยาง

ด้วยความรุนแรงของหมัดนี้ ทำให้เลือดลมในอกของลู่เสี้ยงหยางก็สูบฉีด

ลู่เสี้ยงหยางสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับเลือดลมที่ไหลเวียนอยู่กลางอก และยกนิ้วกลางใส่เหอจุน “แค่นี้เองเหรอ”

“หึ ความตายอยู่ตรงหน้ายังจะปากดีอยู่อีก ดูว่าวันนี้ฉันจัดการแกอย่างไร” เหอจุน เย้ยหยันครั้งแล้วครั้งเล่าและยังคงพุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง

ในเวลาเดียวกันผู้คนรอบ ๆ ลู่เสี้ยงหยางก็วิ่งกรูเข้าหาเพื่อจับเขาและลอบโจมตีจากด้านหลังทุกครั้งที่มีโอกาส

น่าเสียดายที่ครั้งนี้ลู่เสี้ยงหยางมีบทเรียนแล้ว เขาหยิบกระจกนิรภัยบนโต๊ะกาแฟขึ้นมา แล้วใช้มันกวาดกลุ่มคนจำนวนมากที่อยู่รอบตัวเขาออกไป

ลู่เสี้ยงหยางทำให้เกิดช่องว่าง เพื่อจัดการ เหอจุน โดยเฉพาะ

หมัดถูกกระหน่ำอย่างรุนแรงราวกับห่าฝน ปกคลุมรอบตัวของ เหอจุน

ในตอนแรกเหอจุนสามารถสวนกลับมาได้2-3ครั้ง แต่หลังจากนั้นเขาก็ทำได้เพียงแค่ป้องกันเฉยๆ

ทันใดนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็คำราม เขามุ่งความสนใจไปที่หมัดและระเบิดพลังออกมา

สิ่งนี้ทำลายการป้องกันของ เหอจุนและตามด้วยหมัดของลู่เสี้ยงหยางที่พุ่งตรงเข้ามา

“บ้าเอ๊ย” เหอจุนตะโกนเสียงดัง ดวงตาของเขาหดตัวลงเหลือเพียงขนาดเท่าเข็ม

หมัดของลู่เสี้ยงหยางพุ่งเข้าที่ท้องของ เหอจุน

กล้ามเนื้อบนใบหน้าที่เจ็บปวดของเหอจุนบิดเบี้ยวไปชั่วขณะ มีเหงื่อออกมากมายที่หน้าผากของเขา

ในตอนนี้เขารู้สึกว่าลำไส้ของเขาผูกเป็นปมกันอยู่ในท้องของเขาและอยากที่จะล้มตัวลง

แต่เมื่อพิจารณาจากศัตรูในปัจจุบันแล้ว เขาทำได้เพียงแค่กัดฟันแน่น

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะ เขาสามารถทำลายการป้องกันของ เหอจุนได้เป็นครั้งแรก และจากนี้เขาอาจทำได้เป็นครั้งที่สองและสาม

กำปั้นของลู่เสี้ยงหยางทำให้เกิดพลังน่าเกรงขามราวกับเสือ หลังจากชกได้ห้าหกหมัด เป็นอีกครั้งที่ทะลวงการป้องกันของ เหอจุน ได้และชกเข้าที่อกของเขาอีกหมัด

เหอจุน ถูกบดขยี้จนล้มลงไป เขาไออย่างรุนแรงในขณะที่กำหน้าอกของตัวเองหลายครั้ง

ดวงตาของเหอจุนหวาดกลัว จากประสบการณ์ของเขา รู้ว่าคนในที่นี้คนเดียวไม่สามารถจัดการกับลู่เสี้ยงหยางได้

“บัดซบ เรียกคนเข้ามาอีก” ดวงตาทั้งคู่ของ เหอจุน แดงฉานราวกับเลือด และคำรามด้วยเสียงดังสนั่น

ลูกน้องคนนึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเริ่มโทรเรียกคน

ลู่เสี้ยงหยางตะโกนใส่ถังหลง "อย่าให้เขาโทรหาใครได้ หยุดเขาซะ"

“วางใจได้ เขาไม่มีโอกาสหรอก” ถังหลงยิ้มกว้าง เขาโยนขวดเบียร์ในมือออกไปยังโทรศัพท์ในมือของชายคนนั้นจนตกลงมา

ลู่เสี้ยงหยางยังคงพุ่งไปหา เหอจุน

เหอจุน ในตอนนี้ฉลาดขึ้นแล้ว แทนที่จะเผชิญหน้ากับลู่เสี้ยงหยางแบบตัวต่อตัว เขากลับเดินไปรอบ ๆ ปล่อยให้ลูกน้องของเขาจัดการ

ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่หยุดยั้ง ต่อสู้ไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยเลือดและวิ่งไปที่ด้านหน้าของเหอจุน

“ไอ้บ้า นี่มันตัวประหลาดแบบไหนกัน?” จิตใจที่อยากจะตายของ เหอจุนอยู่ที่นั่นทั้งหมด เขายังเป็นหัวหน้าโลกใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในปินเหออยู่ ไม่คาดคิดว่าจะถูกเด็กผมทองขับไล่เช่นนี้