หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 117

บทที่ 117 ฉันต่างหากที่เป็นลูกพี่

ท่ามกลางการตะโกนร้องของชายผมยาว ชายจำนวนไม่น้อยเตรียมที่จะก้าวเข้ามาข้างหน้า

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพลางพูดกับเหอจุนว่า“ดูเหมือนคำพูดของนายจะไม่ค่อยมีน้ำหนักนะ สงสัยว่าการทำหน้าที่ลูกพี่ของนายจะล้มเหลวแล้วแหระ”

เหอจุนโมโหจนกัดฟันกรามแน่น ตะโกนขึ้นเสียงดังอีกครั้งว่า：“แม่มึงอย่าขยับนะ ใครกล้าก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะสั่งให้คนมาจัดการเดี๋ยวนี้”

เมื่อสิ้นเสียงของเขา ลูกน้องทั้งหมดของเขาก็หยุดฝีเท้าลงพลางมองไปที่ชายผมยาว

ชายผมยาวมองไปที่เหอจุนด้วยสายตาว่างเปล่า โบกมือ ไม่กล้าก้าวเท้าไปข้างหน้า

ลู่เสี้ยงหยางเหลือบมองถังหลงครู่หนึ่ง ถังหลงรีบเดินเข้ามาเพื่อช่วยหลิวผิง ออกมาจากไม้ที่ดามอยู่

หลิวผิงหายใจแผ่วเบา พยายามที่จะลืมตา เมื่อเห็นถังหลงก็รู้สึกประหลาดใจ

ถังหลงยิ้มพลางพูดว่า“นายเป็นหนี้ชีวิตฉันแล้วนะ”

หลิวผิงมองหน้าลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

เขาไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางที่มีสถานะที่สูงศักดิ์แบบนี้ จะกล้าเข้าถ้ำเสือ

“ลูกพี่ ชีวิตผมนับตั้งแต่นี้ผมขอยกให้พี่”แม้ว่าน้ำเสียงของหลิวผิงจะดูอ่อนแรง แต่ดูหนักแน่น

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า เพราะแน่นอนว่าเขารับรู้ได้ถึงความจริงใจของหลิวผิง อย่างน้อยก่อนหน้านี้เขาก็เรียกตนว่าคุณชายลู่ ตอนนี้เปลี่ยนมาเรียกลูกพี่แทน ก็เหมือนว่าเขานั้นกลายเป็นคนในครอบครัวของตัวเองแล้ว

“พอได้แล้ว ตอนนี้พวกนายก็ช่วยฉันได้แล้ว ปล่อยฉันได้หรือยัง？” เหอจุนพูดขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน

“ได้สิ”ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ปล่อยมือออกจากลำคอของเหอจุน

“อะไรกัน？เหอจุนรู้สึกแปลกใจ เขาก็แค่พูดสิ่งที่ต้องการในใจออกมา คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะปล่อยเขาจริงๆ

ไม่นาน สายตาของก็เปล่งประกายความโหดเหี้ยมออกมา รอตนกลับไปยังที่ๆปลอดภัยให้ได้ก่อน ก็จะรีบรวบรวมคนกลับมาจัดการกับพวกเขาสามคนให้ราบเป็นหน้ากลอง

“ลูกพี่ อย่าปล่อยมันไปนะ”ถังหลงกับหลิวผิงต่างร้อนใจ

แต่ลู่เสี้ยงหยางก็ยังคงเพิกเฉย ปล่อยเหอจุนจากไป

ภายในใจของเหอจุนรู้สึกฮึกเหิม แข็งใจก้าวเท้าออกไป

ก้าวแรก ก้าวที่สอง ก้าวที่สาม！

ไม่นานเหอจุนก็ค่อยๆคลายความกังวลลง ทุกก้าวที่ก้าวออกห่างจากลู่เสี้ยงหยางก็เท่ากับว่าเขาก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเขาเริ่มเดินห่างจากลู่เสี้ยงหยางได้ประมาณห้าเมตร ก็เท่ากับว่าเขาได้ออกจากรัศมีการโจมตีของลู่เสี้ยงหยางแล้ว

เหอจุนยิ้มในใจ สวรรค์ช่วยเขาไว้จริงๆที่ในเวลานี้ลู่เสี้ยงหยางกลับปล่อยเขาออกมา ถ้าอย่างงั้นต่อจากนี้ก็อย่ามาโทษว่าฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน

อุ๊ก！

จากนั้น ขณะที่เขากำลังมีความคิดเช่นนี้อยู่ เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดของท้ายทอย ความเจ็บปวดนี้ลุกลามมาที่คอหอยของเขา

ในขณะเดียวกัน ก็มีเลือดกระอักออกมาจากลำคอ

เหอจุนตกใจมากใช้สองมือจับที่ลำคอ เขาพบว่าคอของตนเป็นรู รูนี้ทะลุผ่านลำคอของเขา

เพราะมีดเล็กของลู่เสี้ยงหยางที่ลอยทะลุผ่านลำคอของเขานั้นไร้เสียง

ลู่เสี้ยงหยางนั้นเคยเรียนวิชามีดบินมากว่าห้าปี จนสามารถใช้มีดบินได้อย่างชำนาญ

ตอนนี้เขาสามารถจู่โจมศัตรูได้ในระยะร้อยก้าว

โดยไม่ต้องพูดถึงระยะใกล้ที่จะสามารถใช้มีดบินแทงทะลุผ่านลำคอของเหอจุน

“ทักษะการใช้มีดบินช่างเยี่ยมยอดจริงๆ”ดวงตาของถังหลงและหลิงผิงเกือบจะทะลักออกมาทักษะการใช้มีดบินเช่นนี้ในยุทธภพนี้หาเจอได้ยาก แทบจะไม่มีใครได้สืบทอด แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลูกพี่ของตนนี้มีความเชี่ยวชาญ

ห๊า！มีดบินเหรอ？สายตาของลูกน้องเหอจุนรีบหดลงทันที ต่างก็ล้วนรู้สึกชาบริเวณลำคอ

เพราะเมื่อสักครู่นี้ ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งได้แสดงความสามารถในการใช้มีดบินไปอย่างไม่มีที่ติ พวกเขาไม่รู้เลยว่า มีดบนเล่มต่อไปจะแทงเขาที่ลำคอของ

เขาหรือไม่

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางไร้ความรู้สึกราวกับเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้ทำร้ายคนอย่างงั้นแหนะ เขามองไปที่ชายผมยาวแล้วพูดว่า：“นายคิดว่าความสามารถของนายเมื่อเปรียบเทียบกับเหอจุนแล้วใครจะแพ้จะชนะ？”