หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 141

บทที่ 141 เป็นเพราะเย่สวน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ถึงวันต่อมาแล้ว

เวลาเช้าตรู่ ลู่เสี้ยงหยางยังอยู่ในส่วนลึกของเขาชิงหลงซาน พวกเขาจึงตัดสินใจเดินทางต่อ

เพราะผ่านการพักฟื้นมาทั้งคืน ตอนนี้พิษในตัวของช่างกวนหวั่นหวั่นจึงเจือจางลงไปบ้างแล้ว อาการบวมแดงบริเวณน่องขาก็ค่อยๆหายไป มีแค่สภาพจิตใจที่ยังไม่ดีขึ้น นอกจากนั้นดูเผินๆแล้วก็ดูปกติไม่ต่างอะไรกับก่อนหน้านี้เสียเท่าไหร่

ในใจของช่างกวนหวั่นหวั่นแอบซ่อนความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

มันเป็นความรู้สึกที่มีต่อลู่เสี้ยงหยาง

ครั้งนี้ ตลอดการเดินทางในเขาชิงหลงชาน ลู่เสี้ยงหยางช่วยชีวิตเธอเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ในตอนที่เผชิญหน้ากับนักฆ่าในเงามืด ตอนแรกเธอสิ้นหวังไปแล้ว ทว่าสุดท้าย ก็เป็นลู่เสี้ยงหยางที่ปรากฏตัวออกมาเสมือนเป็นนักรบเทวดา ช่วยให้เธอหลุดพ้นจากอันตราย

หลังจากนั้นเธอก็โดนพิษจากงู ในตอนที่ความตายกำลังคืบคลานเข้ามา ความหวังที่จะมีชีวิตรอดถูกทำลายจนแหลกละเอียด สุดท้ายก็ยังเป็นลู่เสี้ยงหยางยื่นมือเข้ามาให้ความหวังกับเธออีกเหมือนเคย ดึงเธอออกมาจากความตายก่อนที่ประตูนรกจะปิดลง

และแน่นอนว่า ความรู้สึกของเธอที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางนอกจากความซาบซึ้งแล้วนั้น ก็ยังมีความรู้สึกชื่นชมและนับถือปะปนอยู่ด้วย

ชื่นชมและนับถือในความเป็นวีรบุรุษของเขา

แน่นอนว่าคนที่นับถือลู่เสี้ยงหยาง ยังมีพวกเจี่ยงตงเก๋อ หลินยง และไป๋ฉีด้วย

ในความคิดของพวกเขา ว่าทักษะการต่อสู้อันแกร่งกล้าของลู่เสี้ยงหยางเป็นอะไรที่หาดูได้ยากแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวิชาการแพทย์ของเขาจะเลิศล้ำด้วยเช่นกัน ยิ่งเป็นอะไรที่หาดูได้ยากขึ้นไปอีก

ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรออกมา ช่วงใกล้จะพลบค่ำ พวกลู่เสี้ยงหยางถึงได้เดินมาถึงบริเวณชายขอบของเขาชิงหลงซาน

ลู่เสี้ยงหยางก้มมองโทรศัพท์ จึงพบว่าตอนนี้มีสัญญาณโทรศัพท์แล้ว ไม่ทันที่เขาจะได้โทรไปถามความเป็นไปของเย่สวน บนหน้าจอก็ปรากฏสายที่ไม่ได้รับเป็นสิบๆสาย

บ้างก็เป็นสายที่โทรมาจากถังปิงหยู่ บ้างก็เป็นจากหลิวผิง

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจแจ้งเตือนเหล่านี้ สิ่งแรกที่เขาทำคือกดโทรหาเย่สวน

รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับ ลู่เสี้ยงหยางจึงต้องวางสายก่อน และโทรไปหาซุนเซียงเซียงแทน

โทรไปได้ไม่ทันไรอีกฝ่ายก็รับสาย จากนั้นเสียงนอบน้อมของซุนเซียงเซียงก็ดังขึ้นมา “ประธานลู่ มีคำสั่งอะไรหรือเปล่าคะ?”

ลู่เสี้ยงหยางถามเข้าประเด็นทันที “หลายวันมานี้ทางฝั่งเย่สวนมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นไหม?”

เขาต้องตรวจสอบเรื่องของเย่สวนให้กระจ่าง

นักฆ่าในเงาดำที่ฆ่าคนโดยไม่แม้แต่กะพริบตา ตกลงแล้วใช่เย่สวนหรือเปล่า ก็ยังเป็นเรื่องคาใจเขาอยู่ตลอด

ซุนเซียงเอ่ยพูดอย่างไม่มีหยุดคิดว่า “ทุกอย่างปกติดีค่ะ คุณเย่ไลฟ์ทุกวันเลย คุณชายหานคนนั้นก็ตบรางวัลให้ตลอด ส่วนฉันก็ตบรางวัลเกทับเขาทุกวันค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ จิตใจแสนวุ่นวายก็ผ่อนคลายลงมาบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าคำพูดของซุนเซียงเซียง จะทำให้เขาวางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

ถึงยังไงซุนเซียงเซียงก็ไม่สามารถตามเฝ้าดูเย่สวนได้ตลอด24ชั่วโมงอยู่แล้ว

“ทำไมเหรอ? ประธานลู่ หรือว่าเรื่องมีอะไรผิดพลาดตรงไหนเหรอคะ?” ซุนเซียงเซียงเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ กลัวว่าตัวเองจะทำอะไรผิดพลาดตรงไหน จนทำให้ลู่เสี้ยงหยางไม่พอใจ ดังนั้นจึงเอ่ยถามขึ้นมา

“ไม่มี คุณทำได้ดีมาก ผมก็แค่ถามดู” ลู่เสี้ยงหยางพูดกลั้วยิ้ม พูดจบก็กดวางสาย

เมื่อนึกถึงสายที่ไม่ได้รับ ลู่เสี้ยงหยางก็โทรกลับไปหาหลิวผิง

ส่วนถังปิงหยู่ แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ค่อยชอบเธอเสียเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่คิดจะโทรกลับไป คิดว่าที่เธอโทรมาหาเขาคงไม่ใช่เรื่องดีอะไรนักหรอก

ไม่นาน สายของลู่เสี้ยงหยางก็ถูกกดรับ จากนั้นเสียงตื่นเต้นของหลิวผิงก็ดังขึ้นมาตามสาย “พี่ใหญ่ ในสุดพี่ก็โทรกลับมาสักที มีเรื่องใหญ่แล้ว”

ได้ยินแบบนั้น หัวคิ้วของลู่เสี้ยงหยางก็พลันขมวดมุ่น เอ่ยถามว่า “มีอะไร?”