หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 143

บทที่ 143 แก้แค้น

ในตอนที่เย่สวนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ หวังหยุนก็หัวเราะแล้วถามขึ้นมาว่า “เย่สวน ตอนนี้คุณอยากลงโทษคนโง่เง่าพวกนี้ยังไงดีครับ?”

เย่สวนสะบัดหน้า เรียกสติกลับคืนมา จากนั้นก็มองไปที่ท่านย่า

ด้านท่านย่ารู้สึกละอายใจ จึงไม่กล้าสบตากับเย่สวน เลยก้มหน้าลงต่ำ

เย่หยุนเทาเริ่มร้อนตัว แต่ก็ยังเอะอะเสียงดังขึ้นมาอย่างหน้าไม่อาย “เย่สวน หัดรู้จักที่ต่ำที่สูงบ้างนะ ยังไม่รีบทำความเคารพคุณย่าอีก”

เย่ซวงพูดเสริมว่า “ใช่ ในตระกูลนี้มีแค่คุณย่าเท่านั้นที่เป็นใหญ่ พวกฉันยอมรับคุณย่าแค่คนเดียว”

จนกระทั่งถึงตอนนี้ พวกเขาก็ยังไม่อยากให้ตระกูลตกอยู่ในอำนาจของเย่สวน อำนาจต้องอยู่ในมือของท่านย่าเท่านั้น พวกเขาถึงจะมีโอกาสกอบโกยผลประโยชน์

หวังหยุนเผยสีหน้ายิ้มเยาะออกมา คนตระกูลเย่พวกนี้คิดว่าการใช้วิธีน่ารำคาญแบบนี้แล้วจะสามารถหลุดพ้นได้เหรอ

บนใบหน้าของเย่สวนเต็มไปด้วยไอเย็น ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงเห็นแก่วงศ์ตระกูลและคงไม่ถือสาคนพวกนี้ไปแล้ว แต่เพราะเธอเคยถูกคนตระกูลเย่เหล่านี้หักหลัง เธอเลยรู้ว่าไม่ควรใจอ่อนเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นคนที่จะเจ็บปวดก็คือเธอ

“เหอะๆ น่าขำจัง ตอนนี้ใครเป็นใหญ่ในตระกูลเย่ คิดว่าทุกคนคงรู้ดี ถ้ายังมีคนข้องใจ จะโทรเรียกทนายมายืนยันอีกทีก็ได้นะ” เย่สวนพูดเสียงเย็น

เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกไป คนในตระกูลเย่ต่างใบ้รับประทาน คิดไม่ถึงเลยว่า ท่าทีของเย่สวนจะแข็งกร้าวถึงเพียงนี้

ชั่วขณะ หลายๆคนก็เริ่มหันไปมองท่านย่า เพื่อรอดูว่าเธอจะจัดการยังไงต่อไป

ท่านย่ามีสีหน้าถมึงทึง เรื่องที่หวังหยุนยกหุ้น51%ให้เย่สวน เป็นเรื่องที่เธอคาดไม่ถึงมาก

ยังไงก็ต้องทวงคืนหุ้นในมือของเย่สวนกลับมาให้ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ และไม่ใช่การทวงคืนด้วยวิธีแข็งกระด้างแบบนี้

ท่านย่ายิ้ม แล้วพูดกับเย่สวนว่า “เย่สวน เมื่อก่อนที่แกเคยได้รับความไม่เป็นธรรมย่าจะอธิบายให้แกฟังเอง”

“ได้สิคะ ฉันจะรอคำอธิบายของคุณย่านะ” เย่สวนพูด

ท่านย่าถอนหายใจออกมาเบาๆ มองเย่สวนแล้วพูดว่า “ย่าหลงไปเชื่อคำพูดของเย่หยุนเทา ถึงได้ทำเรื่องแบบนั้นออกมา ในใจของย่ารู้สึกผิดอยู่ตลอด ย่าอยากชดใช้ให้แก แต่ก็ไม่เคยมีโอกาส วันนี้ก็ถือซะว่าเป็นการชดใช้ให้แกก็แล้วกัน”

พูดมาถึงตรงนี้ หน้าของเย่หยุนเทาก็เปลี่ยนเป็นหน้าดำหน้าแดง ร่างกายเริ่มกระตุกขึ้นมา

นี่ท่านย่าคิดจะรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง โดยการเฉดหัวเขาทิ้งเหรอ

และก็เป็นอย่างที่คิด เพราะท่านย่าพูดกับเย่หยุนเทาว่า “เย่หยุนเทา วันๆแกไม่เคยทำการทำงาน คอยแต่ยุยงให้คนในตระกูลผิดใจกัน ถือเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ถ้าฉันไม่อนุญาต แกห้ามเหยียบเท้าเข้ามาในตระกูลอีกแม้แต่ก้าวเดียว”

ตู้ม!

ร่างกายของเย่หยุนเทาสั่นเทิ้ม ราวกับเจอฟ้าผ่าเริ่มทรงตัวไม่อยู่ จนหล่นร่างกายหล่นจากเก้าอี้

ท่านย่าไล่เขาออกจากตระกูล ต่อไปนี้เขาจะไม่ใช่คนร่ำรวยเลิศหรูแล้ว

“ไม่ ต้องไม่ใช่อย่างนี้” เย่หยุนเทาทำใจยอมรับไม่ได้ จึงส่ายหน้ารัวๆ จากนั้นก็มองไปที่ท่านย่าอย่างน่าสงสาร

ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย ได้สติในที่สุด

เมื่อสักครู่ ท่านย่าส่งสายตามาให้เขา เขาจึงเข้าใจในทันที ว่าคุณย่าแค่ถ่วงเวลา เบื้องหน้าพูดว่าจะลงโทษเขา แต่แท้ที่จริงแล้วท่านย่ากำลังหาทางลงให้ทุกคนในตระกูลเย่ ขอแค่ผ่านวันนี้ไป เขาเคยอยู่ในตระกูลยังไง ก็ยังจะเป็นอย่างนั้น

เมื่อคิดได้แบบนี้ เย่หหยุนเทาก็พยักหน้าอย่างยินดีปรีดาแล้วพูดว่า “คุณย่า ผมจะทำตามที่คุณย่าบอก ต่อไปนี้ผมจะไม่มาเหยียบตระกูลอีก”

พูดจบ เขาก็มองเย่สวนอย่างยั่วยุ ท่านย่าปกป้องเขาตลอด เย่สวนจะทำอะไรเขาได้?