หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 166

บทที่ 166 บัตรเชิญหอการค้า

บ้านของหลัวเจินเจิน

เวลานี้ถังปิงหยู่เองได้เดินทางมาถึงบ้านของหลัวเจินเจินเป็นที่เรียบร้อย เมื่อเธอเห็นใบหน้าเพื่อนสาวที่กลับมาเป็นดั่งเดิม เธอไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย

ยังไงซะเรื่องมหัศจรรย์พรรณนี้ได้เกิดขึ้นกับถังหลงมาก่อนหน้านี้แล้ว หลังจากที่ถังหลงใช้ยาที่ลู่เสี้ยงหยางให้ไว้ วันที่สองรอยแผลเป็นของชายหนุ่มหายเป็นปลิดทิ้ง

แม้เธอไม่ประหลาดใจ แต่ก็สร้างความตระหนกให้กับเธออยู่ไม่น้อย ตระหนกในฝีมือของลู่เสี้ยงหยาง ไม่รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางเก่งกาจมาจากไหน ถึงได้มียาที่น่าทึ่งเช่นนี้ติดตัว

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา หลิ่วหรูยู่สะพายกระเป๋า มุ่งเข้ามายังหญิงสาว

ดวงตากลมโตของหลิ่วหรูยู่จับจ้องใบหน้าของหลัวเจินเจินนิ่ง หลังจากที่เธอผลักประตูเข้ามา

ทันใดนั้น ร่างของหญิงสาวต้องแข็งทื่อ พร้อมความตระหนกที่ฉาบบนใบหน้า

เธอประจักษ์แก่สายตาตนเอง ใบหน้าของหลัวเจินเจินที่กลับมาสวยดั่งเดิม เป็นด้านซ้ายจริงๆ ส่วนด้านขวายังคงฟกช้ำอยู่

ใบหน้าด้านซ้ายของหลัวเจินเจิน เป็นยาของถังปิงหยู่ที่ให้ไว้กับเธอเมื่อวัน

เช่นนั้นแล้ว ยาของถังปิงหยู่ที่ให้ไว้ มีความมหัศจรรย์จริงด้วย

“พระเจ้า เรื่องจริงหรือนี่ เป็นไปได้ยังไง?” ในหัวของหลิ่วหรูยู่กึกก้องไปด้วยคำถามดังกล่าว

เธอเรียนด้านวิทยาศาสตร์ชีวภาพ

เธอรู้ดีว่าการซ่อมแซมของเซลล์ที่สึกหรอนั้นมีขีดจำกัดเช่นเดียวกัน ต่อให้เป็นยาที่ก้าวหน้าที่สุด ก็ไม่สามารถทำให้ใบหน้าของหลัวเจินเจินหายเป็นปลิดทิ้งได้ในคืนเดียว

หากพูดแบบไม่เกินจริง นี่มันเกินกว่าขอบเขตของวิทยาศาสตร์์

“หรูยู่เธอมาแล้วเหรอ ฉันบอกกับเธอทางโทรศัพท์แล้ว แต่เธอไม่เชื่อ เธอเห็นกับตาแล้วใช่ไหม” หลัวเจินเจินเอ่ยด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย เสียแรงที่หลิ่วหรูยู่เป็นเพื่อนที่เธอสนิทที่สุด ถึงกับสงสัยในไอคิวตนเองที่แยกไม่ออกระหว่างซ้ายกับขวา

เปรี้ยง!

ร่างของหลิ่วหรูยู่สั่นเทา เธอหลุดออกจากภวังค์ ปรี่เข้าไปประชิดตัวหลัวเจินเจินด้วยความเร็วสูง พร้อมเอื้อมมืออันเรียวยาวขาวนวล บีบนวดที่แก้มข้างซ้ายของหลัวเจินเจินไม่หยุด

ในระยะประชิด ใบหน้าด้านซ้ายของหลัวเจินเจินกลับมาเป็นดั่งเดิมโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ แถมผิวพรรณยังดีกว่าแต่ก่อนหลายเท่าเสียด้วย

สีหน้าที่อึ้งทึ่งของหลิ่วหรูยู่เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความตระหนก เสมือนถูกผีหลอกในกลางวันแสกๆ

เมื่อเห็นทีท่าราววิญญาณหลุดออกจากร่างของหลิ่วหรูยู่ ถังปิงหยู่จึงเอ่ยอย่างได้ใจ “เมื่อวันใครบางคนยังพูดอยู่เลย ว่ายาของฉันมันขยะ แต่เพราะขยะที่ฉันให้ ถึงได้ทำให้เจินเจินหายดี”

เมื่อได้ยินประโยค ใบหน้าของหลิ่วหรูยู่ร้อนผ่าว เธออับอายจนแทบอยากมุดดินหนี

ยาที่เธอพัฒนาขึ้นมาใหม่ที่เธอคิดว่าเป็นความภาคภูมิใจ กลับพ่ายให้กับยาที่เธอคิดว่าเป็นเพียงขยะ

ดวงตาของหลัวเจินเจินเป็นประกายราวกับอัญมณี เธอสั่นระริกไปทั่วร่าง ด้วยความตื่นเต้น พร้อมกุมมือทั้งสองข้างของถังปิงหยู่เอาไว้ “ปิงหยู่ ขอฉันอีกสักขวดได้ไหม ยาของเธอเมื่อวันนี้ มันเลิศกว่าเครื่องประทินผิวใดๆในโลก”

ยาของถังปิงหยู่ รักษาได้ไม่ว่าจะเป็นแผลสาหัสเพียงใด อย่าว่าแต่ตีนกาเพียงไม่กี่เส้นเลย

เธอเห็นภาพที่ตนกลับมาเป็นสาวสวยสะพรั่งอีกครั้ง