หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 178

บทที่ 178 จะอวดอะไรก็แค่แมงดา

“บ้าไปแล้ว......มัน......มัน เข้า......เข้าไปได้ยังไง?” เย่หยุนเทาตกใจจนแทบพูดไม่ออก

พู!

น้ำที่เฉินเหอเพิ่งดื่มเข้าปากก็พ่นออกมาเต็มหน้าท่านย่า จนท่านย่ายิ่งหมดสภาพเข้าไปใหญ่

ไม่คิดเลยว่าคนอย่างลู่เสี้ยงหยางเข้าไปได้ ส่วนเขากลับต้องยืนหนาวอยู่หน้าประตู

“พี่เขย สรุปยังไง?”

“ที่รัก คุณรีบถามเบื้องบนดู สรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เย่ซวงและเย่เชี่ยนบ่นขึ้นมา

“หึ เข้าได้จริงเหรอ?” เย่สวนเบิกตากว้าง ปากเล็ก ๆ สีแดงก่ำของเธอเปิดออกด้วยความประหลาดใจ พูดตามตรงเธอแค่ลองยื่นบัตรให้พนักงานลองสแกนดูเท่านั้น ไม่คิดว่าจะเข้าไปได้จริง ๆ

ตูม!

หลิวจิ้งตัวแข็งทื่อทันที เหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางใจเธอ

ลู่เสี้ยงหยางได้โควต้ามาจริง ๆ ด้วย

“เชิญครับคุณผู้หญิง” ในเวลานี้ ชายชุดสูทยื่นบัตรคืนให้กับเย่สวนแล้วพูดกับเธอด้วยความเคารพ

สำหรับผู้ก่อความวุ่นวายพวกเขาไม่เคยอ่อนข้อให้อยู่แล้ว แต่สำหรับแขกผู้มีเกียรติพวกเขาก็ต้อนรับด้วยความให้เกียรติเหมือนกัน

เย่สวนพยักหน้าแล้วข้ามจุดสแกนเข้าไปรอลู่เสี้ยงหยางและหลิวจิ้งด้านในประตูวิลล่าก่อน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางและหลิวจิ้งก็แสดงบัตรประจำตัวออกมาแล้วให้เจ้าหน้าที่สแกนและผ่านไปได้อย่างราบรื่น

ขณะนี้สีหน้าของท่านย่าดูแย่กว่าเดิม เธอละอายใจจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน

ก่อนหน้านี้พวกเขายังพูดจาเสียดสีลู่เสี้ยงหยางอยู่เลย ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเข้าไปได้แต่กลับเป็นพวกเขาที่ยังยืนอยู่ตรงนี้

“เหอะ ๆ คุณย่าเชิญกลับบ้านก่อนนะครับ พวกคุณอยากถ่ายรูปจุดไหนของวิลล่าบอกผมได้นะครับ เดี๋ยวผมถ่ายแล้วส่งไปให้” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดจากนั้นเดินเข้าไปในงานพร้อมกลับเย่สวน

“บ้าเอ้ย ทำเป็นได้ใจไป” เย่หยุนเทาหัวร้อนจนแทบระเบิด

และท่านย่าก็โกรธจนหัวใจแทบวาย เธอจ้องไปที่เฉินเหอแล้วพูดว่า “ยังไม่รีบไปติดต่อเจ้านายแกขอรายชื่อใหม่อีก”

เฉินเหอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเบื้องบนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

หลังจากลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนและหลิวจิ้งทั้งสาม เข้าไปในวิลล่าแล้ว พวกเขาได้มาถึงลานกว้างในงานตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง

ลานกว้างนั้นเต็มไปด้วยไฟตกแต่งยาวไปถึงหน้าเวทีและมีเก้าอี้ที่นั่งจัดเรียงอยู่เต็มหน้าเวที

ลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนและหลิวจิ้งทั้งสามพากันเดินเข้าไปหาที่นั่ง

ในช่วงเวลานี้เย่สวนได้แต่จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางที่ถูกจ้องมองก็เริ่มรู้สึกเขินอายจึงถามเธอว่า “ใบหน้าผมมีอะไรงั้นเหรอ?”

เย่สวนส่ายหัวแล้วถามอย่างจริงจัง “เพื่อนคุณเขาอยู่ในตำแหน่งอะไรของหอการค้าเหรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด “แกไม่ได้บอก แต่น่าจะอยู่ในตำแหน่งระดับสูงอยู่นะ”

“อ้อ” เย่สวนพยักหน้าแล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะโควต้านี้ได้มาจากเพื่อนของลู่เสี้ยงหยางอีกที ถ้าได้มาจากตัวของลู่เสี้ยงหยางเองก็คงดีเนอะ

“เฮ่อ แต่หนี้บุญคุณมันคืนยากนะ วันหลังลูกไม่ต้องไปรบกวนเพื่อนแบบนี้ก็ได้” หลิวจิ้งถอนหายใจพูด

ลูเสี้ยงหยางยิ้มตอบ “ครับแม่ ผมรู้จักกาลเทศะน่า”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ผู้คนเข้ามาในวิลล่าเรื่อย ๆ จนในที่สุดที่นั่งก็เกือบจะนั่งเต็มแล้ว

ทันใดนั้นเสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“ท่านประธานหลิวนั่งอยู่ที่นี่เองเหรอครับ” ชายในเสื้อสูทและสวมรองเท้าหนังสีดำเงาเดินเข้ามา

ฉินกว่าง