หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 179

บทที่ 179 เศษสวะ

เมื่อเห็นว่าฉินกว่างจากไป เย่สวนได้แต่กัดฟันแล้วบ่นพึมพำอยู่ในปาก “ปัญญาอ่อน”

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีการแสดงออกใด ๆ แต่ชื่อของฉินกว่างนั้นถูกเขียนลงในลิสแห่งความตายของเขาเรียบร้อยแล้ว

เย่สวนคือของรักของหวงของเขา ใครกล้าแตะต้องจำเป็นต้องแลกด้วยความหายนะ

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ทุกคนที่มาเข้าร่วมพิธีเปิดนี้ก็ได้มากันครบแล้ว และพิธีเปิดก็ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

อันดับแรกเป็นการกล่าวเปิดพิธีของพิธีกรสาวสวยในชุดราตรี จากนั้นตามด้วยซุนเซียงเซียงเดินออกมาท่ามกลางเสียงปรบมือที่ดังสนั่น

ซุนเซียงเซียงแต่งตัวในชุดราตรีเซ็กซี่และเป็นผู้ใหญ่ซึ่งดูเหมือนราชินีแห่งแฟชั่น

บรรยากาศครึกครื้นในท่ามกลางฝูงชนได้ถูกจุดประกายขึ้น หลายคนจำเป็นต้องกลืนน้ำลายที่ได้เห็นเธอ ท่านประธานหอการค้าของเราดูงดงามมีราศีขนาดนี้เลยหรือ?

หลังจากซุนเซียงเซียงขึ้นไปบนเวทีเธอก็พูดอย่างเคร่งขรึม “ท่านประธานของเราไม่ค่อยชอบบรรยากาศที่ครึกครื้นสักเท่าไหร่ ดังนั้นวันนี้ดิฉันต้องเป็นตัวแทนท่านประธานมากล่าวเปิดพิธีนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ทุกคนถึงรู้ว่าเธอไม่ใช่ประธาน แต่เป็นผู้ช่วยของประธานเท่านั้น

ซุนเซียงเซียงยังคงพูดต่อ หลังจากพูดถึงการจัดตั้งหอการค้าและกล่าวคำขอบคุณเสร็จเธอก็ยื่นไมโครโฟนคืนให้กับพิธีกร

พิธีรับไมโครโฟนมาแล้วดำเนินรายการต่อ ส่วนซุนเซียงเซียงก็ถอยไปอยู่หลังเวที

หลังจากการเฉลิมฉลองที่ครึกครื้นแล้ว พิธีเปิดในวันนี้ก็ได้มาถึงรายการสุดท้าย

บรรดาผู้คนที่มาร่วมในพิธีต่างก็แสดงความยินดีด้วยการมอบของขวัญ

เย่สวนและหลิวจิ้งไม่รู้ว่าจะมีการมอบของขวัญด้วย ดังนั้นพวกเธอจึงไม่ได้เตรียมอะไรมาและได้แต่นั่งอยู่กับที่อย่างทำตัวไม่ถูก

โชคดีที่ลู่เสี้ยงหยางเตรียมการสำหรับพวกเธอไว้ เขาจึงหยิบปากกาออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้กับเย่สวน

“รับไว้” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด

คือ?

เย่สวนเบิกตากว้างทันที ปากกาที่ลู่เสี้ยงหยางให้มามันธรรมดาไปไหม? ก็แค่สินค้าข้างถนนราคาไม่กี่เหรียญเนี่ยนะ

อีกอย่าง สมัยนี้แล้วใครยังจะใช้ปากกาด้วย?

ต้องเข้าใจว่าของขวัญนี้ต้องมอบให้กับท่านประธานหอการค้าเชียวนะ

“ลู่เสี้ยงหยาง คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ คิดอะไรอยู่ คุณอยากฆ่าฉันทางอ้อมใช่ไหม?” เย่สวนพูดอย่างไม่เกรงใจ

ลู่เสี้ยงหยางตอบอย่างใจเย็น “ท่านประธานหอการค้าต้องเซ็นเอกสารเยอะ ยังไงท่านก็ต้องชอบปากกาด้ามนี้อย่างแน่นอน อีกอย่างผมได้ยินเพื่อนเล่าว่าท่านประธานเป็นคนใช้ชีวิตประหยัดเรียบง่าย ไม่ชอบความฟุ่มเฟือยและสิ้นเปลือง ถ้ามอบของขวัญหรูหราราคาแพงให้กับท่าน ท่านจะไม่ชอบมากกว่านะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่สวนก็เงียบไป

สุดท้ายไม่รู้ว่าทำไมเธอเลือกที่จะเชื่อใจลู่เสี้ยงหยางอย่าง

เธอจึงรับปากกาจากลู่เสี้ยงหยางมาแล้วเดินขึ้นไปบนเวที

ผู้คนมากมายที่อยู่ด้านล่างเวทีได้เห็นเย่สวน ดวงตาพวกเขาเปล่งประกาย หัวใจสูบฉีดเร็วขึ้น ยังมีผู้หญิงที่สวยสมบูรณ์แบบในโลกใบนี้อีกหรือ?

แต่ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็เห็นปากการาคาถูกที่เย่สวนถืออยู่

“ฮ่า ๆ ๆ เธอเป็นคนหน้าตาดีอยู่นะ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นปัญญาอ่อน จะเอาปากกาเน่า ๆ แบบนั้นเป็นของขวัญมอบให้กับท่านประธาน คงคิดจะล้อเลียนว่าท่านประธานหอการค้าเป็นเกษตรกรแน่?” เสียงหัวเราะท่ามกลางฝูงชนดังขึ้น

“ฮ่า ๆ ๆ เธอจบแน่ กล้าล้อเลียนกับท่านประธานหอการค้าแบบนี้”

“อ้าว นั่นไม่ใช่เย่สวนลูกสาวของตระกูลเย่เหรอ? ชิบหายทั้งครอบครัวแน่”

เมื่อฟังคำเยาะเย้ยของคนเหล่านั้นจู่ ๆ เย่สวนก็รู้สึกเสียใจที่ดันไปเชื่อคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง เธอต้องตายเพราะเขาแน่

หลิวจิ้งสีหน้าเคร่งเครียด เธอประมาทไปเองที่ปล่อยให้เย่สวนขึ้นไปโดยที่ไม่ได้ห้ามลู่เสี้ยงหยางยุยงเธอ

เอาไงล่ะทีนี้ อยู่ดีไม่ว่าดี ไม่ให้ของขวัญก็จบเรื่อง ตอนนี้กลับต้องทำให้ท่านประธานต้องโกรธ

ในเวลาเดียวกันสีหน้าของพิธีกรก็ดูแย่มาก เธอกระชากปากกาจากมือของเย่สวนแล้วโยนลงไปบนพื้นทันที

“คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณคิดว่าท่านประธานเป็นขอทานหรือ? บอกชื่อนามสกุลของคุณมา ตระกูลของคุณเตรียมถูกลบออกจากปินเหอได้เลย” พิธีกรพูดอย่างเย็นชา

พรึบ!

เย่สวนไม่รู้จะทำตัวอย่างไร เธอรู้สึกขาอ่อนจนต้องนั่งลงกับพื้น

หมดกัน!

ตระกูลเย่หมดกัน!