หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 187

บทที่187 มีดพันหมื่นเล่ม

ในตอนนี้ สำหรับเหล่าชายผู้มีอำนาจ ในใจพวกเขามีแต่ความโกรธ ความโกรธที่ยากจะอธิบาย

หานปิงหานคือนางฟ้าที่ไม่อาจเอื้อม สมบูรณ์แบบไร้ที่ติในสายตาพวกเขา พวกเขากระทั่งยกให้หานปิงหานเป็นสิ่งต้องห้ามของพวกเขา จะปล่อยให้เด็กแปลกหน้าเข้ามายุ่งได้ยังไง

อีกอย่าง ยังใช้ท่าพิชิตที่มีความเอาชนะอย่างมากกับหานปิงหาน

โดยไม่รู้ตัว พวกเขาใช้ความเคยชินมองว่าฉากนี้ลู่เสี้ยงหยางคว้าหานปิงหานไปแล้ว คว้าผู้หญิงของชายมีอำนาจเหล่านี้ไปแล้ว!

ต้องตาย!

แกมันต้องตาย!

เหล่าชายผู้มีอำนาจต่างจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างโหดเหี้ยม ราวกับต้องการให้เขาถูกมีดหมื่นพันเล่มทิ่มแทงทุกๆนาที

เหอจุ้นเหลียงเองก็เป็นคนมีแผนการ นอกจากความโกรธแล้ว เขายังมีความสุขลับๆในใจ

ในอดีตหานปิงหานอาศัยว่าตนเองเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหาน มีความหยิ่งผยอง ชายมีอำนาจอย่างเขามาตามจีบหานปิงหาน หานปิงหานเอาแต่เพิกเฉย

ในคืนนี้ ลู่เสี้ยงหยางทำให้หานปิงหานต้องพบเจอกับความอัปยศแบบนี้ เขากระโดดออกมาสั่งสอนลู่เสี้ยงหยางแทนหานปิงหาน แน่นอนว่าจะต้องหลงเหลือความประทับใจที่ยากจะลบล้างในใจหานปิงหาน

คิดมาถึงตรงนี้ เหอจุ้นเหลียงก็เกือบจะยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้น ลู่เสี้ยงหยางช่วยเบาแรงเขาได้จริงๆ

โดยไม่มีความลังเลใดๆ เขาตบไปที่โต๊ะ มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูด “ไอ้หนู ปล่อยคุณหาน แล้วก็ก้มหัวขอโทษคุณหานหลังจากนี้ชีวิตของแกในคุก ก็อาจจะดีขึ้นหน่อย”

เขาตัดสินใจได้แล้ว ว่าจะส่งลู่เสี้ยงหยางเข้าคุก สำนึกในความผิด

มือของลู่เสี้ยงหยางยังคงกดอยู่บนหัวของหานปิงหาน ทำให้หานปิงหานทั้งดูจนตรอกและอัปยศ

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็หันไปมองเหอจุ้นเหลียง แล้วพูดนิ่งๆ “คิดว่าคุกของปินเหอเป็นของบ้านแกหรอ? อยากจะส่งฉันเข้าไป ก็ส่งฉันเข้าไปเลย”

เหอจุ้นเหลียงหัวเราะ แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ “ถ้าแกไม่เชื่อ จะเสี่ยงโชคดูก็ได้ แกไม่ใช่คนแรก และไม่ใช่คนสุดท้ายที่จะได้สวัสดิการแบบนี้”

ก่อนหน้านี้ก็มีคนไม่น้อยที่ทำให้เหอจุ้นเหลียงขุ่นเคือง ถ้าไม่ถูกเขาต่อยตีต่อหน้า ลับหลังก็ถูกส่งเข้าคุก สุดท้ายก็ไม่มีวันได้ลืมตาอ้าปาก

การแสดงออกบนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางนั้นเย็นชาและเฉยเมยอย่างไม่เคยมีมาก่อน พูดเน้นย้ำทีละคำ “สังคมนี้มันมีคนพาลอย่างแกเยอะเกินไป สังคมมันถึงได้ดำมืด ไม่ยุติธรรมแบบนี้”

เหอจุ้นเหลียงยังคงมีท่าทีมีชัย แม้แต่น้ำเสียงก็หยิ่งผยอง “นี่มันคือความจริง คนมีอำนาจอย่างพวกฉัน ถึงคราวจะต้องควบคุมชีวิตต่ำต้อยของพวกแก พูดตามจริง ในสายตาฉัน ชีวิตแกยังไม่มีค่าเท่าหมาที่ฉันเลี้ยงเลย แกเข้าใจไหม?”

ได้ยินคำนี้ ตัวของลู่เสี้ยงหยางก็แผ่ออร่าฆ่าฟันหนาทึบขึ้นเรื่อยๆ

สังคมนี้ต้องการความยุติธรรม ความเป็นธรรม ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี

ถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วลู่เสี้ยงหยางก็พูดขึ้น “คนมีอำนาจที่คิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนอื่นอย่างพวกแก เพลิดเพลินอยู่กับความสุข พวกแกควรรู้ไว้ ว่าสิ่งที่พวกแกครอบครองอยู่ตอนนี้ หรือเงินทุนที่พวกแกหยิบเอามาเหยียบย่ำคนธรรมดาได้ตามใจ มันสร้างอยู่บน ตัวของคนที่ต่อสู้เพื่อความปลอดภัยของชาติอย่างลับๆตั้งกี่คน พวกแกมีคุณสมบัติอะไรที่จะได้เสวยสุขกับโลกที่เจริญรุ่งเรือง?”

คำพูดนี้แข็งแกร่งมีพลัง เป็นถ้อยคำที่สวยงาม

น่าเสียดายที่คนที่มีความชอบธรรมในที่นี้มีน้อย ไม่อย่างนั้นเมื่อฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยางแล้ว จะต้องเกิดจิตวิญญาณที่กล้าแกร่ง แล้วปรบมือให้แน่นอน

ชายผู้มีอำนาจหลายคนหัวเราะ ไอ้ลู่เสี้ยงหยางนี้คิดว่าตัวเองเป็นผู้กอบกู้โลกหรอ? พูดให้ตัวเองสูงส่งซะขนาดนั้น

เหอจุ้นเหลียงยิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดต่อ “ช่างน่าเศร้า แกไม่รู้จักใบหน้าที่แท้จริงของโลกนี้ ในสายตาผู้ดีมั่งคั่งอย่างพวกฉัน ชีวิตที่ต่ำต้อยของพวกแกก็เหมือนกับหญ้า มีอะไรควรค่าแก่ความสงสาร เอาเถอะ พูดไร้สาระให้น้อยหน่อย รีบปล่อยคุณหานได้แล้ว”

ที่ทำให้คนแปลกใจคือ ลู่เสี้ยงหยางยอมปล่อยหานปิงหานไปจริงๆ

นี่ทำให้คนมากมายคิดว่า ลู่เสี้ยงหยางกลัวแล้ว เดี๋ยวก็จะขอประณีประนอม

แต่การเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นในตอนนี้