หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 26

บทที่ 26 คุกเข่าแล้ว

จากที่ลู่เสี้ยงหยางนั่งในแถวที่นั่งของเจ้าภาพ ตัวแทนทั้งหมดที่มีเข้าร่วมการประชุมเชิงปฏิบัติการธุรกิจ ดวงตาทั้งหมดตกอยู่ที่เขา

ลู่เสี้ยงหยางในวันนี้ก็เหมือนเจ้าของร้านทั่วไป ปกติไม่มีราศีอะไร ในสายตาของคนเหล่านี้เป็นแค่ไอ้สวะ

ก็เป็นคนเช่นนี้ แต่ทำไมถึงได้นั่งตำแหน่งของเจ้าภาพ

กลับเห็นเขานั่งข้างซุนเซียงเซียงและผู้บริหารระดับสูงของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป คนไหนก็ดูสง่างามและมีจิตใจที่กระฉับกระเฉง

ลู่เสี้ยงหยางนั่งข้างพวกเขา นั่นก็คือไม่เข้ากับพวกเขาเลย

ดวงตาที่สวยงามของซุนเซียงเซียงกวาดไปทั่วฝูงชน เห็นสีหน้าของคนเหล่านั้น ก็รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่

ยิ้มแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ทุกท่าน ตอนนี้ดิฉันขอแนะนำแขกคนพิเศษท่านหนึ่งให้ทุกคน”

พูดถึงตรงนี้ เธอหันไปมองลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดอย่างสุภาพว่า “นายลู่ผู้นี้มีความสำเร็จอย่างสูงในด้านเศรษฐศาสตร์ พวกเราตั้งใจเชิญเขามา เพื่อรับฟังการประชุมเชิงปฏิบัติการธุรกิจของพวกเราในวันนี้ ทุกคนยินดีต้อนรับ”

หลังจากพูดเสร็จเธอก็เป็นผู้นำปรบมือ

เสียงปรบมือดังก้อง

ไม่มีตัวแทนด้านล่างคนใดกล้าลังเล เริ่มปรบมือให้ ในขณะเดียวกันการแสดงออกบนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความนับถือเช่นกัน สามารถเป็นแขกคนพิเศษของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป จะต้องมีอะไรดีแน่นอน เสียงปรบมือดังขึ้นชั่วขณะ

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มเล็กน้อย ในฐานะที่เขาคือประธานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ยังไม่วางแผนเปิดเผยตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงเลือกวิธีนี้ในการขึ้นเวทีและพบกับตัวแทนเหล่านี้

ท่านย่าที่นั่งอยู่แถวหลังสุด กล่าวด้วยใบหน้าที่สงสัยขณะปรบมือ “ไอ้คนเสียข้าวสุกมีความเชี่ยวชาญด้านเศรษฐศาสตร์ตั้งแต่เมื่อไหร่”

เย่หยุนเทาหัวเราะเยาะ “คุณย่า คุณลืมไปแล้วเหรอ ไอ้คนเสียข้าวสุกนี้ไม่มีความสามารถอะไรนอกจากปากที่เก่ง ไม่เช่นนั้นจะกินๆนอนๆตั้งสามปีในตระกูลเย่ของพวกเราได้อย่างไร ตอนนี้เขาจะต้องใช้วิธีเดียวกัน หว่านล้อมผู้บริหารระดับสูงของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปแน่ๆ”

“ใช่ คุณย่า หยุนเทาพูดมีเหตุผล ลู่เสี้ยงหยางไอ้คนเสียข้าวสุกไม่รู้จะหลอกกินที่ตระกูลเย่ของพวกเราอย่างไรแล้ว ดังนั้นจึงมาหลอกกินที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป พวกเรารอดูฉากเด็ดๆก็พอ อีกไม่นาน ผู้บริหารระดับสูงของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป จะต้องเห็นความชั่วร้ายของเขา เมื่อถึงเวลานั้นหยูเม่ยหยินกรุ๊ปจะต้องทำให้เขาตายทั้งเป็น” เย่ซวงยิ้มอย่างมีเลศนัย

เย่สวนตกใจกับคำพูดของเย่หยุนเทากับเย่ซวงสองคนนี้ เธอแต่งงานกับลู่เสี้ยงหยางมาสามปี รู้จักลู่เสี้ยงหยางเป็นอย่างดี

ไอ้หนุ่มคนนี้ไม่ได้มีความสามารถอะไร แต่มีปากที่โม้เก่ง พูดเกินจริง คิดว่าวันนี้เขาสามารถกลายเป็นแขกพิเศษของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป น่าจะเพราะพึ่งปากของเขาได้มา

“โธ่ ลู่เสี้ยงหยางนะ ลู่เสี้ยงหยาง ทำไมคุณมักจะทำให้ฉันไม่สบายใจเสมอ” เย่สวนถอนหายใจในใจ แอบส่ายหัว

ไม่นานเสียงปรบมือก็หายไป การประชุมเชิงปฏิบัติการธุรกิจจะเริ่มต้นอย่างเป็นทางการภายใต้การจัดการของซุนเซียงเซียง

แต่ในขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางยืนขึ้นแล้วกล่าวว่า “หัวหน้าซุน ก่อนที่จะเปิดการประชุม ฉันอยากจะจัดการเรื่องส่วนตัวของฉันก่อน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่หยุนเทารู้สึกไม่สบายใจทันที ลู่เสี้ยงหยางจะต้องตั้งเป้ามาที่เขาแน่ๆ เพราะเขาพึ่งใช้คำพูดที่รุนแรงกับลู่เสี้ยงหยาง ถ้าคนอย่างเขาสามารถเข้าร่วมการประชุมเชิงปฏิบัติการธุรกิจ เขาจะคุกเข่าและเรียกเขาว่าพ่อทันที

“ตกลงนายลู่ คุณจัดการเรื่องส่วนตัวของคุณได้เลย รอคุณจัดการเรียบร้อยแล้ว จึงการประชุม พวกเรารอได้” ซุนเซียงเซียงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด ซึ่งทำให้ตัวแทนหลายคนตะลึง เมื่อไหร่ ซุนเซียงเซียงทำไมพูดง่ายเช่นนี้

น่าจะมีแค่เหตุผลเดียวคือ แขกพิเศษลู่เสี้ยงหยางคนนี้ จะต้องมีที่มาไม่ธรรมดา แม้แต่ซุนเซียงเซียงก็ต้องยอม

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย สายตาจ้องไปที่เย่หยุนเทา “เมื่อครู่ ชายหนุ่มผู้นี้ถากถางฉันว่าถ้าฉันมีสิทธิ์ได้เข้าร่วมการประชุมเชิงปฏิบัติการธุรกิจในครั้งนี้ ถ้าเช่นนั้นเขาจะคุกเข่าแล้วเรียกฉันว่าพ่อ เรื่องนี้ ฉันอยากจะขอให้ทุกคนเป็นพยานด้วย”

เมื่อพูดออกไป เย่หยุนเทาสีหน้าเคร่งเครียดมาก

อยากให้เขาคุกเข่า เรียกลู่เสี้ยงหยางคนขี้ขลาดตาขาวและไม่มีความสามารถ ว่าพ่อ เขาไม่สามารถทำได้แน่นอน

ท่านย่าโกรธจนตัวสั่นไปหมด เย่หยุนเทาเป็นหลานชายที่เธอรักมาก ให้เย่หยุนเทาคุกเข่ามันไม่ต่างอะไรกับให้เธอคุกเข่าเลย

“เหอะๆลู่เสี้ยงหยาง ฉันว่าช่วงนี้เธอได้ใจมากเกินไปแล้ว ลืมไปว่าตัวเองเป็นใคร คุณก็แค่ลูกเขยคนขี้ขลาดตาขาวและไม่มีความสามารถของตระกูลเย่ของเรา ใครให้หน้าคุณถึงได้มาดิ้นรนที่นี่” ท่านย่ามองลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างเย็นชา

อะไรนะ

เมื่อท่านย่าพูดออกไป ตัวแทนที่อยู่รอบ ๆ ได้รับความประหลาดใจ

ลู่เสี้ยงหยางเป็นลูกเขยของตระกูลเย่