หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 284

บทที่ 284 สาวสวยทั้งสี่

ให้ตายสิ! ลู่เสี้ยงหยางที่ยืนอยู่หน้าห้องถึงกับทำตัวไม่ถูก ถึงแม้เขาจะแต่งเข้าบ้านผู้หญิง แต่เขาไม่ได้ไปขอใครกิน แล้วเรื่องอะไรคนเหล่านี้ถึงมีสิทธิ์มาหัวเราะเยาะคนอื่น?

อีกอย่าง ต่อให้เขาเกาะผู้หญิงกินมันก็เป็นความสามารถของเขา

จูหยู่เจินส่ายหัวแล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตารังเกียจ

เธอเกลียดการโกหกมากที่สุด เกลียดคนไม่ซื่อสัตย์ เกลียดคนอ่อนแอที่ไม่ยอมดิ้นรน และทุกอย่างนี้อยู่ในตัวของลู่เสี้ยงหยางทั้งหมด

นักศึกษาคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ด้านล่างได้เห็นสีหน้าของครูประจำชั้นแล้ว พวกเขาต่างก็รู้ดีว่าอนาคตของลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ที่นี่ไม่สดใสอย่างแน่นอน ดังนั้นทุกคนต่างก็พยายามโจมตีลู่เสี้ยงหยางเพื่อหวังให้ครูประจำชั้นประทับใจในตัวเขา

“แมร้งเอ๊ย เป็นเรื่องน่าอายจริงๆ ที่เราต้องอยู่ห้องเดียวกันกับผู้ชายขี้แยคนนี้”

“ให้ตายเหอะ แก่ปูนนี้แล้วยังเกาะคนอื่นกินอยู่เหรอเนี่ย? ช่างขายหน้าตระกูลตัวเองจริงๆ”

“ฮ่าๆ กระดานโลงศพของบรรพบุรุษของมันคงปิดไม่สนิทแล้วล่ะมั้ง”

……

ในทันใดนั้น เสียงพูดจาเสียดสีและประชดประชันเหมือนกระแสน้ำรุนแรงที่พุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง

โชคดีที่ลู่เสี้ยงหยางควบคุมสติได้ดี ไม่เช่นนั้นเขาคงเป็นบ้าไปแล้ว

ดั่งที่เขาว่ากัน ถ้าหมาบ้ากัดคุณ แล้วคุณจะกัดตอบไหม?

ดังนั้นเขาจึงกลับไปนั่งลงที่นั่งของเขาอย่างใจเย็น

จากนั้นก็มีนักศึกษาคนอื่นๆ ขึ้นไปแนะนำตัวต่อ

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีเวลาฟังเรื่องไร้สาระของคนเหล่านี้ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความถึงเย่สวนเพื่อถามเธอว่าเป็นอย่างไรบ้างในชั้นเรียน

เย่สวนตอบกลับเขาทันที เธอบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ชั้นเรียนของเธอมีความสามัคคีมาก และเธอก็ชอบบรรยากาศในชั้นเรียนของเธอ

ฮ่าๆ ดีแล้วที่ชอบ ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกโล่งอก

และในขณะนี้ เขาก็ได้รับข้อความจากหวังเสว่

หวังเสว่บอกเขาว่าเธอได้เห็นลู่เสี้ยงหยางแล้ว เธอก็อยู่ในชั้นเรียนห้องถัดไปนี้เอง

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มจางๆ และเตรียมจะพิมพ์ข้อความตอบหวังเสว่ แต่ในขณะนี้ก็มีความเย็นเยือกปกคลุมรอบตัวเขา

เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นจูหยู่เจินยืนอยู่ตรงหน้า

มือขาวเรียวของจูหยู่เจินกอดอกแล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาเย็นชา

เดิมทีจูหยู่เจินก็ไม่ชอบลู่เสี้ยงหยางอยู่แล้ว แต่เขายังกล้าเล่นโทรศัพท์ในชั้นเรียนแบบนี้ ซึ่งก็ทำให้เธอยิ่งไม่ชอบเขาเข้าไปใหญ่

ฉิบหาย! ถูกจับได้แล้ว

ลู่เสี้ยงหยางเขินจนทำตัวไม่ถูกและไม่รู้จะอธิบายยังไง

“ส่งโทรศัพท์มาให้ฉัน” มือขาวเรียวของจูหยู่เจินยื่นออกมาแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่เกาหัว เขาไม่กล้าขัดขืนคำสั่ง เพราะสิ่งแรกที่นี่เป็นสถานศึกษาและเขาก็อยู่ในสถานะนักศึกษาด้วย ดังนั้นจึงต้องปฏิบัติตามกฎ ส่วนประการที่สองคือความสามารถของเขายังไม่เพียงพอ เขารู้สึกได้ว่าจูหยู่เจินต้องเหนือกว่าเขาอยู่แล้ว อย่างน้อยวิชาการต่อสู้ของเธออยู่ในระดับแปดแล้ว ส่วนของเขายังอยู่ที่ระดับเจ็ดเท่านั้น

อย่ามองวิชาการต่อสู้ของระดับเจ็ดกับระดับแปดแตกต่างกันแค่ระดับเดียวเท่านั้น เพราะแค่ช่องว่างเดียวในระดับนี้ก็เหมือนกำแพงเมืองจีนที่โดดข้ามไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงยื่นโทรศัพท์ไปให้เธอโดยดี

ฟิ้ว!

ทันทีที่รับโทรศัพท์ของเขามา มือของจูหยู่เจินก็ยื่นออกนอกหน้าต่างแล้วทิ้งมันลงไป

ให้ตายเหอะ นี่มันวัยทองมาก่อนกำหนดหรือ!

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกตกใจ

ในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าขำขัน

ฮ่าๆ ไอ้ลูกเขยกระจอกคนนี้ แต่คาบเรียนแรกก็ถูกคุณครูทำโทษซะแล้ว ช่างไม่เอาไหนเลยจริงๆ

“ครั้งนี้แค่เตือนเท่านั้นนะ วันหลังกล้าเล่นโทรศัพท์ในคาบเรียนอีก ฉันจะให้นายไปนอนคว่ำข้างล่างให้ทุกคนดู” จูหยู่เจินพูดอย่างเย็นชาและจริงจัง

“ฮ่าๆ ๆ” เสียงหัวเราะในห้องดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง