หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 287

บทที่ 287 เธอไม่เข้าใจยาฝึก

โจ่ฉินไม่คิดเลย ว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีความที่คิดที่สกปรก

เธอวางหนังสือลง หันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “ลู่เสี้ยงหยาง ฉันรู้ว่านายเป็นเขยแต่งเข้า ได้รับการดูหมิ่นจากที่บ้านไม่น้อย นายลำบากใจ เพราะงั้นนายเลยตั้งใจหาเรื่องบนชั้นเรียน เพื่อให้ได้รับความสนใจจากพวกเรา แม้ว่าสิ่งที่นายต้องเจอจะน่าเห็นใจ แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่นายควรจะอยู่ในห้องเรียน”

“นายเป็นเขยแต่งเข้าที่บ้าน ไม่ได้ความลำบาก นายไม่คิดว่าจะหาเหตุผลจากตัวนายเองเลยหรือ? หากนายมีความสามารถมากพอ แข็งแกร่งมากพอ ยังจะต้องพึ่งพาผู้หญิงอยู่อีกหรือไง? ตอนนี้นายมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตตนเอง ก็ตั้งใจเรียนซะ ไม่แน่ในอนาคตฉันอาจจะแนะนำนายไปทำงานในที่ดีๆ ก็ได้”

อะไรนะ?

ลู่เสี้ยงหยางงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อได้ยินประโยคของโจ่ฉิน

นี่มันบ้าอะไรกัน ฉันมาที่นี่เพื่อที่จะหารือกับเธอ เมื่อสักครู่ในห้องเรียนเธอมีข้อผิดพลาดอยู่จุดหนึ่ง ไม่ได้มาเพื่อฟังคำสั่งสอนของเธอ

เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางเงียบไป โจ่ฉินเอ่ยถามอย่างบึ้งตึง “ที่อาจารย์ได้พูดไปเมื่อสักครู่นี้ นายได้ฟังไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ “เข้าใจแล้วครับ อาจารย์วางใจเถอะ ผมรู้แล้วว่าต้องทำยังไง”

“อืม” โจ่ฉินพยักหน้ารับ ก่อนเผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า ลู่เสี้ยงหยางยังสั่งสอนได้ ไม่ได้อยากเป็นแค่ไอ้ไก่อ่อนจากจิตใจข้างใน

“งั้นโอเค จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว นายกลับเข้าห้องเรียนไปได้แล้ว” โจ่ฉินโบกมือไปทางด้านลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติง “อาจารย์ครับ บทเรียนที่อาจารย์ได้สอนไปเมื่อสักครู่มีข้อผิดพลาดจริงๆ นะครับ”

อะไรนะ? ไม่ไว้หน้ากันแล้วใช่ไหม?

รอยยิ้มบนใบหน้าของโจ่ฉินหายไป นายเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางด้วยความเย็นชา “ก็ได้ ถ้างั้นลองว่ามาสิว่ามีข้อผิดพลาดตรงไหน”

หากลู่เสี้ยงหยางกล้ากล่าวหาเธอพล่อยๆ เธอจะลงโทษซะให้หนัก

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยอย่างตั้งใจ “เมื่อกี้อาจารย์สอนให้เรากลั่นยาจู้หลิง ในนั้นมีตัวยาที่ผิดอยู่อันหนึ่งครับ”

“ฮ่าฮ่า งั้นเหรอ?” แม้ว่าโจฉินจะยังคงยิ้มแย้ม แต่ความเยือกเย็นบนใบหน้าเธอกลับมากขึ้น ยาจู้หลิงเธอทำการทดลองมาแล้วไม่ต่ำกว่าร้อนครั้ง ไม่เคยล้มเหลวเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ กลับมีนักเรียนคนหนึ่งบอกเธอว่า เธอใช้ยาผิด

ในเวลานี้ โจ่ฉินกำลังใช้ความคิด ว่าจะลงโทษเขยย้ายเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางอย่างไรดี

ดูท่าเขาคงไร้ยารักษาแล้วจริงๆ ประโยคที่เธอได้กล่าวไปเมื่อสักครู่ เป็นการสีซอให้ควายฟังสิท่า

ในเวลานี้ ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสริมขึ้นมาอีกครั้ง “ในยาจู้หลิง หญ้าส่วยหลันที่อาจารย์ใช้ หญ้าส่วยหลันทำหน้าที่เป็นตัวเร่งการทำงานของยา แม้ว่าจะเป็นการบำรุง แต่หากใช้วิธีนี้ จะทำให้ฤทธิ์ในตัวยาลดลง”

ถึงตรงนี้ ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยต่อ “แน่นอน อาจารย์ต้องเปลี่ยนหญ้าส่วยหลันเป็นผลไม้ส่วยจิง แม้ว่าเวลาจะยืดยาวกว่าครึ่งชั่วโมง แต่ฤทธิ์ในตัวยาจะแรงขึ้นสองถึงสามเท่า…..”

“ไร้สาระ” ไม่ทันได้จบประโยคดี โจ่ฉินก็เริ่มเอ็ดขึ้น “ดูท่านายคงรักษาไม่ได้แล้วจริงๆ ยังเดินไม่เป็นก็คิดที่จะบินเสียแล้ว นายรู้จักผลไม้ส่วยจิงไหม? ผลไม้ส่วยจิงมีพิษที่ร้ายแรง ต่อให้เป็นปรมาจารย์ต่อสู้ระดับแปดได้รับพิษนั้นเข้าไป ก็จะถูกพิษของทันทำให้กลายเป็นอัมพาตได้ แต่นายกลับใช้มันในการเป็นส่วนผสมของยาฝึก นายคงต้องการวิจัยยาพิษสินะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า ดูท่าโจ่ฉินรู้เพียงครึ่งเดียว ไม่รู้อีกครึ่งหลัง แม้ว่าผลไม้ส่วนจิงจะอาบไปด้วยพิษ แต่ก็สามารถใช้วิธีเฉพาะ กำจัดพิษมันออก สกัดเอาสาระสำคัญจากด้านใน นำมาเป็นส่วนผสมในยาจู้หลิง จะทำให้ฤทธิ์ของยาจู้หลิงเพิ่มขึ้นเป็นสองถึงสามเท่า

“อาจารย์ ผมยังพูดไม่จบ โปรดฟังผมพูดให้จบก่อน…..” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย

เพียงครึ่งประโยคเขาก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน “ลู่เสี้ยงหยาง นายนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ อย่าลืมว่าฉันเป็นอาจารย์ทางด้านยาฝึก ยาที่ฉันวิจัย เยอะกว่าเมล็ดข้าวที่นายได้ทานเสียอีก อย่าใช้ความเจ้าเล่ห์ของนายสงสัยในความเป็นมืออาชีพของฉัน”

ให้ตาย