หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 304

บทที่ 304 ไม่มีใครเชื่อ

ก่อนหน้านี้ที่ทุกคนได้หัวเราะเยาะลู่เสี้ยงหยาง ว่าเป็นแค่เขยแต่งเข้าที่ไร้ค่า ตัดสินไปแล้วว่าเขาไม่มีทางปรุงยาจู้หลิงได้สำเร็จอย่างแน่นอน

ไม่คิดว่า ในตอนนี้เขาทำให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น เขาปรุงยาจู้หลิงได้สำเร็จแล้ว

เหมือนว่ามีแรงที่ทรงพลัง ตบไปที่ใบหน้าทุกคน ทำให้พวกเขารู้สึกร้อนที่หน้าเหมือนไฟเผาขึ้นมาทันที

ในสายตาของโจ่ฉิน ลู่เสี้ยงหยางเป็นแค่นักเรียนที่ไร้ประโยชน์ที่ชอบต่อกรกับเธอ ฉะนั้นนี่เป็นความจริงที่เธอรับไม่ได้ มองไปที่ ลู่เสี้ยงหยางด้วยความตะลึง ในสมองมีแต่ความว่างเปล่า

“แม่งฉิบหาย มันเป็นไปได้ยังไงกันนี่?” ฉินหยุนเฟยขยี้ตาไปมา แล้วสงสัยว่าตัวเองฝันไปหรือเหล่า แม่ง เขยแต่งเข้ายังมีเทคนิคเช่นนี้

“อืม? เขา.....ปรุงยาสำเร็จแล้วเหรอ?” กงหยู่หนิงมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างตกตะลึง รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงไม่หยุด

ไอ้หมอนี้เป็นคนประเภทละเลงขนมเบื้องด้วยปากไม่ใช่เหรอ? ไม่คิดว่าจะปรุงยาจู้หลิงจนสำเร็จได้ นี่ทำให้เธอรีบเงยหน้าขึ้มไปมองเขาทันที

เฮ้ย?

เกิดอะไรขึ้น?

นักเรียนคนอื่นต่างก็เบิกตากว้าง จนลูกตาแทบถลนออกจากเป้า

แม่งฉิบ ไอ้เขยแต่งเขาคนนี้ปรุงยาสำเร็จแล้ว แต่พวกเขากลับล้มเหลว ทำให้พวกเขารู้สึกอับอายจนไม่มีที่จะยืน

ขณะเดียวกันก็รู้สึกตกใจ มันไม่น่าเชื่อ จนกระทั่งผ่านไปสักพักใหญ่ ทุกคนต่างเรียกสติกลับมา

ฉินหยุนเฟยเป็นคนที่รับเรื่องนี้ไม่ได้ที่สุด ลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า “อาจารย์ ยาจู้หลิงที่เจ้าโง่ลู่เสี้ยงหยางปรุงขึ้นมา สีมันก็ไม่ตรงอยู่แล้ว”

ยาจู้หลิงต้องเป็นสีดำเข้มเท่านั้น ยาจู้หลิงที่ฉินหยุนเฟยปรุงมานั้นเป็นสีดำเข้ม ส่วนยาจู้หลิงที่กงหยู่หนิงปรุงนั้นสีดำ

ยาจู้หลิงที่ลู่เสี้ยงหยางปรุงออกมานั้น เป็นสีแดงสด เป็นสีที่ไม่ถูกต้องตามหลักอยู่แล้ว

หวังเจี้ยนพูดเสริมต่อ “เจ้าเขยแต่งเข้าคนนี้ช่างตลกสิ้นดี ทำของที่แปลกประหลาดนี้ขึ้นมา ก็คิดว่ามันจะผ่าน ฮ่า ๆ นายกำลังดูถูกสติปัญญาของอาจารย์อยู่ใช่ไหม?”

นักเรียนส่วนใหญ่ก็ไม่ยอมรับว่า ลู่เสี้ยงหยางเหนือกว่าพวกเขา เพราะฉะนั้นพวกเขาก็ยังคงหัวเราะเยาะเขาอยู่ดี

กงหยู่หนิงแทบรอไม่ไหวเดินไปหาลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดว่า “ฉันสามารถดูยาจู้หลิงของนายได้ไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางผงกศีรษะ แล้วตอบไปว่า “ได้แน่นอน”

ยิ้มพร้อมยื่นยาจู้หลิงให้กับกงหยู่หนิง

หงหยู่หนิงยื่นมือไปรับ แล้วเริ่มสังเกตดูอย่างละเอียด หลังจากนั้นก็ส่ายหัว แล้วพูดว่า “ผิดปกติเกือบทุกอย่าง ยาที่นายปรุงน่าจะไม่ใช่ยาจู้หลิง”

“ฮ่า ๆๆ ฉันว่าแล้ว ไอ้คนไร้ค่ามันไม่สามารถปรุงยาจู้หลิงได้สำเร็จหรอก พวกเราทุกคนลองสังเกตดู ว่าเขาปรุงยาบ้าบอคอแตกอะไรกัน ยังไงนายมันเป็นได้แค่กาในฝูงหงส์” ฉินหยุนเฟยยิ้มเยาะขึ้นมา ตอนนี้เขาเหมือนได้ยกก้อนหินออกจากอก

แม่งฉิบ เมื่อกี้เขาตกใจแทบแย่ เขาคิดว่าเขยแต่งเข้าไร้ค่าคนนี้จะสามารถปรุงยาจู้หลิงได้สำเร็จ ถ้าเป็นเช่นนั้น มันจะทำให้เขารู้สึกอับอายมาก

คนส่วนใหญ่ก็แอบยิ้ม และรู้สึกโล่งใจ ตามที่พวกเขาดู เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง ต้องล้มเหลวเท่านั้น ความสำเร็จเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเขา

ลู่เสี้ยงหยางได้ฟังคำพูดของกงหยู่หนิงแล้ว ยักไหล่แล้วพูดว่า “มันก็ไม่แน่”

“ทำไม? นายสงสัยการประเมินของฉันเหรอ?” คิ้วของกงหยู่หนิงขมวดขึ้นมาเบาๆ

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจกงหยู่หนิง แต่หันไปพูดกับโจ่ฉินว่า “อาจารย์ ก็คิดเช่นนั้นใช่หรือไม่ ว่ายาจู้หลิงที่ผมปรุงขึ้นมามันล้มเหลว? ”