หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 306

บทที่ 306 เกมที่ตื่นเต้นมาก

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเจี้ยน โจ่ฉินที่อยู่ในอาการเศร้าก็มีสติขึ้นมาทันที

ใช่แล้ว ทำไมเธอจึงคิดไม่ถึงเหตุผลข้อนี้ ตอนนี้ไม่มีใครสามารถยืนยันได้ว่า ยาจู้หลิงของลู่เสี้ยงหยางออกฤทธิ์ หรือเป็นยาจู้หลิงของกงหยู่หนิงออกฤทธิ์กันแน่

จากความคิด เธอคิดว่ายาจู้หลิงของกงหยู่หนิงจะมีแนวโน้มเสียมากว่า

นักเรียนอย่างลู่เสี้ยงหยางคนนี้ ที่เปิดเรียนวันแรกก็เถียงเธอ สงสัยเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบเป็นอย่างมาก

“แค่ก ๆ” เสียงไอดังนี้ โจ่ฉินมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “นายมันเล่ห์เหลี่ยม จนทำให้เธอเกือบถูกหลอก นายมันสมองขี้เลื่อย เอาเปรียบกงหยู่หนิง เป็นพฤติกรรมที่น่าอับอายมาก ฉันจะลงโทษนาย โดยการให้นายคัดสูตรยาจู้หลิงหนึ่งพันจบ แล้วไปส่งให้ฉันที่ห้องพักครูภายในวันพรุ่งนี้”

อะไร?

คัดสูตรยาจู้หลิงหนึ่งพันจบ?!

คนส่วนใหญ่มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างเยาะเย้ย ที่ไอ้เขยแต่งเข้าคนนี้แสร้งทำแต่ไม่สำเร็จ เหมือนเอาก้อนหินทุบเท้าของตนเอง

ฮ่า ๆ ไอ้หมอนี่ช่างหน้าซื่อใจคดเสียจริง ที่สามารถคิดวิธีนี้ได้ เพื่ออวดต่อหน้าทุกคน

ฉินหยุนเฟยที่ลุกลี้ลุกลนก่อนหน้านั้น ตอนนี้เหมือนได้ฟื้นคืนชีพอีกครั้ง มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “ฉันว่าแล้ว ขยะอย่างนาย ทำไมถึงปรุงยาได้ ที่แท้ก็เอาเปรียบดาวห้องของพวกเรานี่เอง ฮ่า ๆ ตามที่เราพนันกันไว้ ตอนนี้นายต้องคุกเข่าขอโทษอาจารย์ แล้วบอกกับนักเรียนทุกคนว่า นายมันเป็นแค่คนไร้ค่า”

เวลานั้นเอง ทุกคนต่างมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เพื่อรอหัวเราะเยาะเขา

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว แม่งฉิบหาย คนพวกนี้เป็นโง่เง่าเต่าตุ่นอย่าแท้จริง ไม่มีเลยสักคนที่สมองปกติ

ในตำราก็ได้เขียนไว้อย่างชัดเจนว่า สรรพคุณของยาจู้หลิงจะออกฤทธิ์ทันที พวกยอดฝีมือที่ร่างกายอ่อนแรง เมื่อได้กินยาจู้หลิงก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ทำให้สมรรถภาพของร่างกายกลับสู่จุดสูงสุดทันที

และเมื่อสักครู่ยาจู้หลิงก็ออกฤทธิ์แล้ว คนพวกนี้กลับไม่รู้

“ฮ่า ๆๆ คนไม่มีประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกิน จะรออยู่ทำไม? รีบคุกเข่าขอโทษอาจารย์ ” หวังเจี้ยนเร่งเขาอย่างอดไม่ได้

พูดยังไม่ทันขาดคำ กงหยู่หนิงก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าทุกคนเข้าใจผิดแล้ว เมื่อสักครู่เหตุการณ์ในตู้ปลา ไม่ได้เกิดจากฤทธิ์ ยาจู้หลิงของฉัน แต่เป็นเพราะฤทธิ์ยาของลู่เสี้ยงหยางเอง ข้อนี้ฉันรู้ดีกว่าทุกคน”

หลังจากฟังเธอพูดจบ คนส่วนใหญ่รู้สึกไม่สบอารมณ์ แล้วก็พูดว่า “ดาวห้อง เธอก็ไม่ต้องถ่อมตน มันต้องเป็นเพราะฤทธิ์ยาจู้หลิงของเธอแน่นอน”

“ใช่แล้ว ดาวห้อง เธอไม่ต้องช่วยแก้ตัวแทนไอ้เขยแต่งเข้าคนนี้ ยังไงวันนี้เขาต้องคุกเข่าขอโทษอาจารย์ แล้วบอกทุกคนว่า เขาเป็นคนที่ไร้ค่า”

“ฮ่า ๆๆ ดาวห้อง เธอก็อย่าขัดขวาง พวกเราแทบจะทนไม่ไหวที่อยากเห็น ท่าทางที่ลู่เสี้ยงหยางคุกเข่าแล้ว ฮ่า ๆๆ”

เวลานั้น คนส่วนใหญ่พูดอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางต้องคุกเข่าขอโทษยอมรับผิดอย่างแน่นอน

ทำให้ลู่เสี้ยงหยางโมโหมาก แต่คิดแล้วก็ช่างมันเถอะ ตนเองไม่จำเป็นต้องใส่ใจคนโง่เง่าเต่าตุ่นพวกนี้

สะบัดแขนเสื้อ หันหลังแล้วก็เดินออกไปจากห้องทดลอง ไม่อยากอยู่กับพวกคนที่ชอบดูถูกเขาอีกต่อไป

……

ในเวลาเดียวกัน

ที่อาคารผู้โดยสารปินเหอ รถบัสที่จอดอยู่ในชานชาลาที่จะไปหมู่บ้านถ่าจื่อ ครอบครัวของหลิวต้าจู้ได้นั่งอยู่บนรถที่ติดหน้าต่าง

จางกุ้ยจู๋หยิบเครื่องสำอางและรองเท้า ที่เธอเอาจากตระกูลเย่ออกมาจากกระเป๋า พร้อมกับกำไลของหลิวจิ้ง เธอมองอย่างไม่ละสายตา ด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความดีใจ

ส่วนเรื่องที่เธอถูกตบตีเมื่อคืนนี้ เธอได้ลืมมันไปนานแล้ว

สิ่งที่หลิวต้าจู้จำได้ไม่ลืมคือในการ์ดมีเงินอยู่ ห้าแสน แล้วพูดกับจางกุ้ยจู๋ว่า “เธอ ให้ฉันจับการ์ดใบนั้นหน่อยได้ไหม ให้ฉันได้รับรู้ว่ามีเงินห้าแสน แล้วรู้สึกดีแค่ไหน”

จางกุ้ยจู๋ จ้องตาเขม็งแล้วพูดว่า “จับอะไร ต่อจากนี้ไปการ์ดใบนี้ฉันจะเป็นดูแลรับผิดชอบเอง พวกแกอย่าคิดมีแผนน่ะ”

“……” หลิวต้าจู้

แม่งฉิบหาย!