หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 31

บทที่31 ความร้ายกาจของจางยูนเหา

ลู่เสี้ยงหยาง เดินตาม เย่สวน กลับบ้าน ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในประตู หลิวจิ้ง ก็กระโดดบนโซฟา ชี้ไปที่จมูกของ ลู่เสี้ยงหยาง และด่าชุดนึงอย่างแรง "ลู่เสี้ยงหยาง ยอมคุณจริงๆเลย ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าสาบานไว้ว่าจะออกจากบ้านหลังนี้หรอ?? ทำไมตอนนี้คุณกลับมาเหมือนหมาปั๊กล่ะ คุณคิดว่าครอบครัวของเราอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปหรอ? "

ไม่รอ ลู่เสี้ยงหยาง ตอบกลับ เย่สวน จ้องไปที่ หลิวจิ้ง “แม่ ไม่ต้องพูด"

หลิวจิ้ง โกรธมากจนพูดอย่างร้ายกาจว่า “เดิมเป็นคนไม่เอาไหนพูดไม่เป็นคำพูดบอกจะออกไปจากบ้านของพวกเรา ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ก็คือไปแล้วก็กลับมา ไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ"

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไรสักคำ เขาสนเพียงแค่ เย่สวน แม้ว่า หลิวจิ้งจะพูดอะไรกับเขา เขาทำเป็นไม่สนใจได้

แต่ เย่สวนไม่ได้ฟัง พูดกับ หลิวจิ้งว่า “แม่ ฉันเป็นคนให้ ลู่เสี้ยงหยางกลับมา ถ้าคุณไม่สบายใจ มาลงที่ฉันได้”

“อะไรนะ?” หลิวจิ้งชะงัก คนที่ให้ ลู่เสี้ยงหยางกลับมาคือ เย่สวน？

“เห้อ ลูกจะให้แม่พูดกับลูกยังไงดี? ไอ้คนไม่เอาไหนมันไม่คู่ควรกับลูก ให้เขาออกไปไกลๆเป็นการตัดสินใจที่เฉลียวฉลาดมาก ถ้าวันนี้เธอไม่มีงานเลี้ยงครอบครัวนี้ก็เป็นปัญหาละ ตอนนี้ยังต้องเลี้ยงขยะนี่เพิ่มอีก จะไม่เพิ่มความรับผิดชอบขึ้นมาอีกหรอ” หลิวจิ้งส่ายศีรษะไม่หยุด

เย่สวนขี้เกียจมาพูดไร้สาระกับ หลิวจิ้งอีก ดึงมือ ลู่เสี้ยงหยางกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง

วันที่สอง เย่สวนตื่นแต่เช้า ไปทำงานที่ ชิงสุยกรุ๊ป

ลู่เสี้ยงหยางไปที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป ตั้งใจไปสั่ง ซุนเซียงเซียงเฉพาะ และกระบวนการทั้งหมดของการร่วมมือของ เย่สวนนั้นไฟเขียวแล้ว ให้เธอราบรื่นตลาด。

ตอนบ่าย ลู่เสี้ยงหยางได้รับโทรศัพท์ ที่โทรคือคือไอ้หยางชาวโทรมา

ในสายโทรศัพท์นั้น หยางชาวบอก ลู่เสี้ยงหยาง เขาคบแฟนใหม่แล้ว ทั้งสองคุยกันถูกคอ เตรียมตัวหมั้น หวังว่า ลู่เสี้ยงหยางจะสามารถมาได้นะ

ลู่เสี้ยงหยางตอบตกลงโดยไม่ลังเล

ตอนกลางคืนประมาณหนึ่งทุ่ม ลู่เสี้ยงหยางมาถึงโรงแรมซิงหลง โรงแรมซิงหลงเป็นโรงแรมของบ้านหยางชาวเปิด คืนนี้งานหมั้นของ หยางชาวก็พอดีจัดขึ้นที่นี่

ลู่เสี้ยงหยางพึ่งถึงประตูโรงแรม ก็เห็น หยางชาวกับผู้หญิงที่สวยสง่ายืนต้อนรับที่หน้าประตู

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วเดินไป ถึงจะเห็น ลู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าของ หยางชาวดีใจ รีบแนะนำผู้หญิงข้างกายให้ ลู่เสี้ยงหยางรู้จัก

“พี่ พี่เสี้ยงหยาง นี่คือคู่หมั้นของผม ถังหลิงหลิง

“อืม เป็นผู้หญิงที่ดีมาก น่าทะนุถนอม" ลู่เสี้ยงหยาง เหลือบมองไปที่ ถังหลิงหลิง และพูดด้วยรอยยิ้ม

ถังหลิงหลิงนั้น แม้ว่าจะไม่ได้สวยโดดเด่น แต่ก็ถือว่าพอได้ แต่ว่าเงียบและสง่างามเป็นประเภทที่อ่อนโยนและมีคุณธรรม เทียบกับ จ้าวเมิงเมิงนั่นผู้หญิงที่บูชาเงินไม่รู้ปล้นไปเท่าไหร่แล้ว

“วางใจเถอะ พี่ พี่เสี้ยงหยาง ผมจะดีกับ หลิงหลิงแน่นอน” หยางชาวลูบๆจมูกยิ้มแล้วพูด

“อืม ได้ยินประโยคนี้ของคุณ ผมก็สบายใน จากนี้ถ้าหากกล้ารังแก หลิงหลิง ผมจะจัดการคุณ” ลู่เสี้ยงหยางชกที่อกของ หยางชาว

สองพี่น้องพูดคุยกันเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไปในโรงแรมก่อน หยางชาวยังอยู่ต้อนรับแขกที่หน้าประตู

ในห้องโถงโรงแรมมีคนไปมานานแล้ว โรงแรมที่บ้านหยางชาวเปิดเป็นโรงแรมห้าดาว ผู้คนรู้จักกันไม่น้อย

ลู่เสี้ยงหยางกับคนพวกนี้ไม่ค่อยสนิทกัน ดังนั้นจึงเลือกนั่งคนเดียวที่ใกล้ริมหน้าต่าง นั่งลงแล้วกินของว่าง

ผ่านไปไม่นาน หน้าประตูโรงแรมก็มีความไม่สงบขึ้น เจอแต่ชายที่มีชื่อเสียงเดินเข้าถูกรายล้อมด้วยกลุ่มคน

พ่อแม่ของ หยางชาวเห็นผู้ชายที่มีชื่อเสียงคนนี้ สีหน้าล้วนประหลาดใจ ไปต้อนรับด้วยตัวเอง

แต่ชายคนนี้ท่าทางหยิ่งยโส แต่พยักหน้านิดหน่อย พูดสองสามคำเบา ๆ

พ่อแม่ของ หยางชาวพยักหน้าอย่างแรงและสีหน้าเต็มไปด้วยการยกยอปอปั้น

เวลานี้ สายตาของชายคนนี้กวาดมองไปที่กลุ่มคน ทันใดนั้นสะดุดตรงที่ ลู่เสี้ยงหยาง

จากนั้นบนใบหน้าค่อยๆเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม เดินก้าวไปหา ลู่เสี้ยงหยาง ผู้คนข้างตัวเขาพากันเดินตามเขาโดยธรรมชาติ

“คุณก็คือ ลู่เสี้ยงหยาง？” หลังจากเดินไปถึงข้างๆ ลู่เสี้ยงหยาง เด็กหนุ่มมองเหยียดแล้วถามอย่างเย็นชา

“ใช่ แต่พวกเรารู้จักกันหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว

ไม่รอให้เด็กหนุ่มพูดจบ พวกคนที่ตามมาข้างๆพาหันยิ้มแห้งๆ “ไอ้หนู นายไม่รู้จักแม้กระทั่ง คุณชายจางของพวกเรา ดูแล้ว นายก็ไม่ได้ดีเท่าไร”

“ปัญญาอ่อน!” ลู่เสี้ยงหยางด่า หันศีรษะไม่ไปสนใจพวกเขาอีก แล้วนั่งกินของหวานต่อ

“ผมชื่อ จางยูนเหา” ทันใดนั้นเด็กหนุ่มเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อนลู่เสี้ยงหยางไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ นานคิดว่าตัวเองมีชื่อเสียงมากหรอ? การพูดชื่ออาจทำให้คนตกใจ แล้วยังเอาตัวเองมาทำเป็นเรื่องเป็นราว

“เชี่ย。”เห็น ลู่เสี้ยงหยางเย็นชาขนาดนี้ หนึ่งในคนติดตามพูดขึ้น “คุณชายจางเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลจาง รู้จัก เมืองปินเหอของตระกูลจางมั้ย?”

“ตระกูลจาง？” ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว แน่นอน ตระกูลจางเขาเคยได้ยิน เมืองปินเหอเป็นตระกูลแรกของเมือง และมีอำนาจอย่างมาก ไม่รู้ว่ามีกี่คนล้วนอยากประจบสอพลอ

“เหอเหอ ตระกูลจางหรอ? เคยได้ยินแล้วทำไม ไม่ได้ยินแล้วทำไม?” ลู่เสี้ยงหยางยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วพูดอย่างเย็นชา

แต่ หยางชาวทางนี้ ก็เริ่มดื่มเหล้าเพื่อแสดงความเคารพไม่พักไม่เลิก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หยางชาวดื่มจนล้มไปกับพื้น พ่อของ หยางชาวให้พนักงานโรงแรมพยุง หยางชาวขึ้นไปนอนที่ห้องข้างบน

ไม่มี หยางชาว งานหมั้นยังคงดำเนินต่อ เมื่อใกล้จะถึงตอนกลางคืนสิบโมง ถึงจะใกล้ๆกัน

แขกที่มางานเลี้ยงหมั้นก็ทยอยไปทีละคนและสุดท้ายพ่อแม่ลูกพี่ลูกน้องและพี่สะใภ้ของ หยางชาว ก็จากไป

ในโรงแรมเหลือเพียง ถังหลิงหลิงดูแลหยางชาว ถังหลิงหลิงกลับไปที่ห้องนอนของหยางชาว เตรียมตัวจะล้างหน้าให้เขา

แต่ ณ เวลานี้ ถังหลิงหลิงก็ถูกผู้ชายหมวกแก๊ปปากเป็ดเรียกออกไป มาถึงระเบียง

ผู้ชายหมวกแก๊ปปากเป็ดเริ่มพูดขึ้นก่อนว่า “ผมคือผู้ช่วยของ คุณชายจาง เดิมคืนนี้ คุณชายจางจะเซ็นสัญญาร่วมมือกับ หยางชาว แต่ตอนนี้เขาเมาแล้ว งั้นคุณเซ็นแทนเขาแล้วกัน”

ถังหลิงหลิง รู้สึกลังเลนิดหน่อย แล้วพูดว่า ”แบบนี้ไม่ดีมั้ง ไม่ก็รอให้ พรุ่งนี้หยางชาวตื่น ค่อยให้เขาเซ็นด้วยตัวเอง”

ผู้ชายหมวกแก๊ปปากเป็ดส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “แค่คืนนี้เซ็นสัญญา เพราะว่าโครงการร่วมงานจะเร่งรีบกว่า พอถึงพรุ่งนี้ก็จะมีบริษัทคือมารอรับ”

พอฟังคำพูดนี้ ถังหลิงหลิงรู้สึกกังวลใจ เธอก็คิดโครงการเพื่อหาเงินเพิ่มให้กับ หยางชาว ดังนั้นจึงพยักหน้าตอบตกลง

“งั้นดี คุณชายจางของพวกเราอยู่ด้านใย เชิญคุณเข้าไปเซ็นสัญญาเถอะ”

ผู้ชายหมวกแก๊ปลิ้นเป็ดยื่นมือมาชี้ข้างหน้าห้อง

ถังหลิงหลิงคาดไม่ถึงเล็กน้อย ห้องนี้อยู่ข้างๆห้องของ หยางชาว ดังนั้นเธอจึงสบายใจขึ้น

ค่อยๆยื่นมือดัน ประตูห้องถูกเปิด ถังหลิงหลิงเดินเข้าไปในห้อง

“สวัสดีค่ะ คุณชายจาง” ถังหลิงหลิงมองจางยูนเหาที่นั่งบนโซฟา อย่างระวังระวังตัวนิดหน่อย

จางยูนเหายิ้ม หยิบแก้วเหล้าที่อยู่ต่อหน้าขึ้นมา ในขณะที่ ถังหลิงหลิง ไม่ได้สนใจ ผงบางอย่างหลุดจากปลายนิ้วของเขาและตกลงไปในแก้ว ผงแป้งละลายและหายไปเร็วมาก

“ดื่มเหล้าแก้วนี้แล้ว พวกเรามาเซ็นข้อตกลงร่วมกัน” จางยูนเหาส่งแก้วเหล้าที่อยู่ในมือไป

ถังหลิงหลิงรับแก้วเหล้ามา ไม่พูดสักคำเงยหน้าดื่มลงไป

ที่มุมปากของ จางยูนเหาเผยรอยยิ้มที่น่าขนลุกออกมา