หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 326

บทที่ 326 ยากที่จะมีชีวิตรอด

เวลาผ่านไป การต่อสู้ระหว่างลู่เสี้ยงหยางกับงูยักษ์ยังคงดำเนินต่อไป

ถึงแม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะอาศัยท่วงท่าที่แคล่วคล่องว่องไวต่อสู้กับงูยักษ์แล้วทิ้งบาดแผลอันแล้วอันเล่าไว้บนลำตัวของมัน

แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วงูยักษ์มีผิวหนังที่หนาและหยาบกร้าน ภายใต้การโจมตีแต่ละครั้งของกริชล้วนแต่ถือว่าได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

และแม้ว่างูยักษ์จะโจมตีร่างกายของลู่เสี้ยงหยางแบบสุ่มก็ตาม แต่นั่นคือการบาดเจ็บสาหัสที่ไม่อาจละเลยได้

โชคยังดีที่ลู่เสี้ยงหยางได้ฝึกวิชาการต่อสู้กับเทพเทียนหัวมาตั้งแต่ยังเด็ก สิ่งที่เทพเทียนหัวให้ความสำคัญมากที่สุดกับก็คือการสร้างสมรรถภาพที่แข็งแกร่งให้กับตัวเขา ดังนั้นเขาจึงได้รับการฝึกฝนการต่อสู้มาโดยตลอด

ถ้าเปลี่ยนเป็นนักสู้ทั่วๆไป น่ากลัวว่าจะถูกเจ้างูยักษ์ตัวนี้กระชากจนขาดกระจุยเป็นชิ้นๆไปนานแล้ว

ในเวลานี้เองลู่เสี้ยงหยางได้ฉวยโอกาสใช้กริชแทงลงไปยังจุดที่อ่อนนุ่มบนตัวของงูยักษ์ กริชนั้นแทงทะลุตัวของงูยักษ์เข้าไปโดยตรง

แต่ว่าในเวลานี้ด้วยเช่นกัน จู่ๆหางของงูยักษ์ก็ห่อรอบๆตัวเขาอย่างกะทันหัน มันใช้หางพันของลู่เสี้ยงหยางหลายครั้ง และวินาทีต่อมาก็ลากตัวของลู่เสี้ยงหยางหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว แทบทุกคนต่างสรุปว่าน่าจะมีโอกาสรอดน้อยมาก

เย่สวนหวาดกลัวถึงขีดสุด ทันใดนั้นขาก็อ่อนแรงทรุดนั่งลงไปบนพื้น น้ำตาเอ่อล้นออกจากจากดวงตาแล้วร้องไห้อย่างเศร้าใจพร้อมกับพูดว่า : “ลู่เสี้ยงหยาง คุณกลับมานะ คุณกลับมาสิ ฉันไม่ให้คุณทิ้งฉันไป”

“นี่มัน…” ร่างบอบบางของหวังเสว่สั่นสะท้านไปทั้งตัว ดวงตากลมโตเริ่มเปียกชุ่มแล้ว

เพื่อช่วยชีวิตพวกเธอ ลู่เสี้ยงหยางถึงได้ถูกงูยักษ์ลากไป

กงหยู่หนิงตกใจกลัวจนใบหน้าเล็กๆซีดเผือด ภายในใจรู้สึกหดหู่ไปชั่วขณะ ราวกับว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตได้จากเธอไปแล้ว

คิ้วของกู้ชิวส่วยเหยียดเป็นเส้นตรง ความรู้สึกที่สลับซับซ้อนและยากต่อการอธิบายได้ก่อตัวขึ้นในใจเธอ

ฮ่าๆ！

ซุนยีเฉินตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดขึ้นมา ลู่เสี้ยงหยางเขยแต่งเข้าบ้านคนนี้ยังคงเป็นไอ้หน้าโง่จริงๆ ให้เขาเสแสร้งต่อไปก็ดีแล้วรึเปล่า แม้แต่ชีวิตน้อยๆของเขาก็ถูกพรากไปแล้ว

แต่โชคยังดีที่เขาถูกงูยักษ์ฆ่าตายแล้ว ไม่อย่างนั้น ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ล่ะก็จะต้องกลายเป็นข้อเปรียบเทียบที่เห็นได้ชัดเจนกับตัวเขาเอง

เมื่อถึงเวลานั้น ตัวเองยังจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้ล่ะ

“เหอๆ” ในเวลานี้เองกู้รั่วไห่หัวเราะและพูดว่า : “ไอ้เจ้าเขยแต่งลู่เสี้ยงหยางคนนั้นก็กลายเป็นเศษขยะไปแล้ว เขาเองก็ไม่มีคุณค่าอื่นใดในชีวิตอยู่แล้ว ตอนนี้เพื่อช่วยชีวิตพวกเราทุกคนทำให้ถูกงูยักษ์ฆ่าตายก็นับว่าเป็นการตายอย่างคุ้มค่าแล้ว ใช้ชีวิตเขาคนเดียวแลกกับชีวิตพวกเราทุกคนเป็นการทำธุรกิจที่ได้กำไรแล้ว พวกเราทุกคนควรจัดงานฉลองสักหน่อยนะ”

ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา ดวงตาของชายหนุ่มหลายคนก็สว่างขึ้นแล้วพูดว่า : “ก็จริงนะ”

ยังไงก็ตามพวกเขารู้สึกว่าเจ้าเขยแต่งลู่เสี้ยงหยางคนนี้ขวางหูขวางตามาโดยตลอด ตอนนี้ถูกงูยักษ์ฆ่าตายแล้ว ถือว่าเป็นหนามยอกอกของพวกเขาอยู่พอดี

ยิ่งร้องไห้เย่สวนยิ่งเศร้าใจมากยิ่งขึ้น ลู่เสี้ยงหยางโง่เกินไปแล้ว เมื่อกี้นี้ทำไมเขาถึงไม่หนี? ถ้าเขาหนีไปก็จะไม่ถูกงูยักษ์ลากตัวไปอย่างแน่นอน

งูยักษ์น่ากลัวมากแค่ไหน แม้แต่ช้างยังถูกรัดจนตายได้ นับประสาอะไรกับลู่เสี้ยงหยาง?

หวังเสว่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองกับความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นแล้วมองไปยังผู้คนที่แย่งกันพูดจนฟังไม่รู้เรื่องพร้อมกับกล่าวตำหนิว่า : “หน้าตาของพวกคุณน่าเกลียดมากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะลู่เสี้ยงหยาง พวกคุณทั้งหมดต้องกลายเป็นอาหารในปากของงูยักษ์ไปแล้ว ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเกิดเรื่องเช่นนี้ พวกคุณกลับยังสามารถหัวเราะออกมาได้”

ฟังคำพูดนี้แล้ว การแสดงออกทางสีหน้าของทุกคนถึงได้อ่อนลงไปบ้าง แต่ในใจยังคงรู้สึกถึงการได้รับชัยชนะ