บทที่ 327 กลับขาวเป็นดำ
ปากที่ดุร้ายของงูยักษ์ ในตอนที่อยู่ห่างจากตัวของลู่เสี้ยงหยางเพียงครึ่งเมตร ทันใดนั้นก็หยุดนิ่งตัวแข็งทื่อ
ดวงตาสีแดงจ้องเขม็งไปที่จี้หยกคาดเอวที่อยู่ข้างตัวลู่เสี้ยงหยาง
จี้หยกชิ้นนี้เพิ่งจะตกลงมาจากตัวของลู่เสี้ยงหยาง และเป็นของขวัญที่ท่านผู้อาวุโสไฟนภามอบให้ลู่เสี้ยงหยางก่อนจากไป
ฟ่อว!
ร่างขนาดมหึมาของงูยักษ์เริ่มสั่นสะท้านขึ้นมาและดูเหมือนหวาดกลัวอย่างมาก หลังจากเปล่งเสียงร้องออกมาแล้ว หัวที่เชิดสูงขึ้นก็ลดต่ำลงมาในทันที
ใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความงุนงง จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นจี้หยกที่อยู่ข้างตัวเขา
เขาเอื้อมมือไปหยิบจี้หยกขึ้นมา
ภาพเหตุการณ์นี้ตกอยู่ในสายตาของงูยักษ์ทำให้งูยักษ์กลัวมากยิ่งขึ้น ในปากส่งเสียงกรีดร้องออกมา ทันใดนั้นก็หันหัวขนาดใหญ่กลับไปแล้วพุ่งออกจากถ้ำอย่างไม่คิดชีวิตราวกับว่าเจอสัตว์ที่เป็นศัตรูกันตามธรรมชาติ
นี่มัน!
ลู่เสี้ยงหยางตกตะลึงไปในพริบตา หรือว่าจี้หยกชิ้นนี้ของตัวเองจะมีมนต์ขลังที่ทำให้ทำอะไรไม่ได้?
ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าจี้หยกคาดเอวชิ้นนี้เป็นสิ่งที่อาจารย์ทิ้งไว้ให้เพื่อระลึกถึง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เรียบง่ายขนาดนั้น
ทันใดนั้นเขาจ้องมองจี้หยกคาดเอวชิ้นนี้อย่างระมัดระวังอยู่เป็นเวลานานหลังจากวิเคาระห์ซ้ำไปซ้ำมาแล้วก็ไม่ได้ผลลัพธ์อะไร
…….
ทางด้านของเย่สวน
เธอร้องไห้อย่างหนักเป็นเวลานาน ร้องไห้จนเสียงที่ลำคอแหบแห้งไปหมดแล้ว ในใจของหวังเสว่เป็นทุกข์อย่างมาก
ตอนนี้เอง เย่สวนนึกได้ถึงอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็พูดว่า : “ฉันจะไปตามหาลู่เสี้ยงหยาง ฉันไม่เชื่อว่าเขาตายแล้ว”
พูดแล้วเธอก็เช็ดน้ำตาพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่งูยักษ์รัดเอาตัวลู่เสี้ยงหยางไปเมื่อสักครู่นี้
หวังเสว่ตัดสินใจร่วมเดินทางไปกับเย่สวนโดยไม่คิดเลย ด้วยกลัวว่าเธอจะเจอกับงูยักษ์ตัวนั้นอีกครั้งระหว่างทางจึงรีบตามไปทันที
ซุนยีเฉินต้องการที่จะแสดงออกต่อหน้าหวังเสว่อีกครั้งอยู่ตลอดเวลา เพื่อสร้างภาพลักษณ์ของเขา ในตอนนี้ เขาเองก็อยากจะตามไป แต่เมื่อคิดถึงความกลัวที่จะได้เจอกับงูยักษ์ตัวนั้นอีกครั้งก็เกิดขี้ขลาดขึ้นมา
และเซี่ยงหยู่โม่หลังจากที่เพิ่งจะเอาแต่พูดว่าชอบเย่สวนและต้องการปกป้องเธอต่อจากนี้ ได้กลายเป็นเต่าหดหัวและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เย่สวนพูด
กงหยู่หนิงส่งเสียงฮึดฮัดในจมูก คนพวกนี้ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเขยแต่งลู่เสี้ยงหยางคนนี้เลย แต่ในแง่ของความกล้าหาญองอาจ พวกเขาล้วนแต่ห่างไกลไม่สามารถเทียบกับลู่เสี้ยงหยางได้เลย
ดังนั้นเธอจึงเดินออกไปและเตรียมพร้อมจะออกไปตามหาลู่เสี้ยงหยางพร้อมกับเย่สวน
คนจำนวนไม่น้อยมองดูภาพเหตุการณ์นี้ ในใจรู้สึกอิจฉาลู่เสี้ยงหยางหาที่เปรียบไม่ได้ ไอ้ขยะลู่เสี้ยงหยางคนนี้ มันมีดีอะไร ตายก็ตายไปแล้ว ยังสามารถทำให้เทพธิดาทั้งสามคนออกไปตามหาได้อีก
หลังจากนั้น เย่สวนก็เดินลงไปบนสนามหญ้า เมื่อเดินไปได้สองสามก้าวก็รู้สึกเจ็บปวดใจจนไม่สามารถควบคุมไว้ได้จึงร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมาอีก : “ลู่เสี้ยงหยาง คุณต้องมีชีวิตอยู่นะ ขอเพียงคุณกลับมาอย่างปลอดภัย จากนี้ไปฉันจะฟังคุณทุกอย่าง คุณอยากให้ฉันทำอะไร ฉันจะทำทุกอย่างเลย”
“ฮ่าๆ สวนเอ๋อ นี่เรื่องจริงเหรอ? จากนี้ผมให้คุณทำอะไร คุณจะทำหมดเลยใช่ไหม?” อย่างไรก็ตามในตอนนี้เอง มีเสียงหัวเราะเบาๆของชายคนหนึ่งดังขึ้น เย่สวนเงยหน้าขึ้นทันทีทันใดและมองเห็นลู่เสี้ยงหยางยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง
เขายิ้มเบาๆให้ตนเอง รอยยิ้มบนใบหน้านั้นดูดีเป็นพิเศษ
หัวสมองของเย่สวนว่างเปล่าในชั่วพริบตาและมองลู่เสี้ยงหยางอย่างมึนงง
เขากลับมาแล้วจริงๆเหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนุ่มเศรษฐีลึกลับ