หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 332

บทที่ 332 เข้าใจฮวงจุ้ยจริงๆ หรือ?

เมื่อเห็นสีหน้าอึดอัดของเย่สวน ลู่เสี้ยงหยางรู้ได้ทันที ว่าเย่สวนไม่เชื่อคำพูดของตนเลยแม้แต่น้อย

แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ ในยุคสมัยนี้ ยังมีใครอีกบ้างที่มีความเชื่อในเรื่องแบบนี้อยู่อีก คนมากมายต่างไม่เชื่อในเรื่องฮวงจุ้ย การทำนาย และตัวเลขแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไรอีก ชายหนุ่มเพียงเผยรอยยิ้ม ก่อนที่จะมองหาท่อนไม้ที่ใช้ต่อเป็นแพได้โดยรอบ หลังจากที่หาท่อนไม้มาเยอะพอสมควรแล้ว ลู่เสี้ยงหยางจึงถอดเสื้อคลุมของตนออก ฉีกเสื้อคลุมของตัวเองออกเป็นเส้น มัดต่อกัน เป็นเชือกยาวอย่างรวดเร็ว

ลู่เสี้ยงหยางใช้เชือกเหล่านั้นมัดเข้ารวมกัน ผ่านไปสักพัก แพที่ทำจากท่อนไม้ก็สำเร็จลุล่วงไปได้

ทุกคนต่างหัวเราะเยาะ กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

ไอ้เขยแต่งเข้านี่มันพิเศษชะมัด น้ำเข้าหัวหรือยังไง ดึกดื่นป่านนี้ไม่ตั้งแคมป์ แต่กลับต่อแพ คิดที่จะพักผ่อนบนท่อนไม้หรือยังไง?

หวังเย่ไม่เข้าใจ เธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยความสงสัย “คุณจะทำอะไรกันแน่?”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย “เกาะนี่มีปัญหาอย่างแน่นอน หากเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น แพนี่ของผม จะนำพาให้ทุกคนออกจากเกาะนี่ได้อย่างเร็วที่สุด”

“.....” หวังเสว่ เธอนิ่งไปสิบนาที ลู่เสี้ยงหยางดื้อรั้นเกินไปหน่อยแล้ว

ทุกคนต่างมองว่าที่เกาะนี้ปลอดภัยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง จะมีความผิดปกติไปได้อย่างไร เขามักจะขัดแย้งกับทุกคนเสมอ มันสนุกมากนักหรือไง?

เย่สวนอับอายจนพูดไม่ออก

ในเวลานี้เอง ทุกคนต่างก็สร้างแคมป์ด้วยท่อนไม้และใบไม้ที่หามาได้ จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ทุกคนต่างก็เข้าไปในแคมป์เพื่อพักผ่อน

แคมป์ที่เย่สวนอยู่นั้น เป็นแคมป์ที่หวังเสว่ และกงหยู่หนิงช่วยกันสร้างขึ้น

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางที่อยู่คนเดียว นั่งอยู่บนท่อนไม้อย่างโดดเดี่ยว เย่สวนอดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้ เธอเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “นายจะเข้ามานั่งกับพวกเราไหม”

อะไรนะ?

คนอื่นๆ ที่อยู่ในแคมป์เมื่อได้ยินประโยคเข้า ทุกคนในแคมป์ต่างหันไปทางลู่เสี้ยงหยางเป็นสายตาเดียว ด้วยความอิจฉา

ไอ้หมอนี่โชคดีเป็นบ้า ไม่ได้ช่วยสร้างแคมป์ แต่กลับเกาะความสำเร็จของคนอื่น แถมยังอยู่ในแคมป์เดียวกัน กับหญิงงามทั้งสามอีกต่างหาก

บ้าเอ๊ย แค่คิดก็จะกระอักเลือดจนตายอยู่แล้ว

แต่ไม่ทันที่ลู่เสี้ยงหยางจะได้เอ่ยตอบ ก็ถูกกงหยู่หนิงขัดขึ้นเสียก่อน “ได้ยังไง? แคมป์เราเล็กขนาดนี้ หากลู่เสี้ยงหยางเบียดเข้ามาอีกคนล่ะก็ คืนนี้เราจะนอนกันยังไง?”

แน่นอน ว่าเธอไม่ได้กลัวเบียดเสียดแต่อย่างใด แต่เพราะลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้ชาย แต่จะเข้ามาเบียดเสียดกับพวกเธอสามคนที่เป็นผู้หญิง มันเรื่องอะไรกันล่ะ

แต่นึก ใบหน้าของกงหยู่หนิงก็ร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว

แต่เล็กจนโต เธอไม่เคยแม้แต่จับมือเพศตรงข้ามเลยด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่หลับนอนในแคมป์เล็กๆ อันเบียดเสียดนี่เลย

ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจ เหตุใดกงหยู่หนิงถึงได้ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาเสียได้?

ภรรยาตนก็อยู่ในแคมป์นั่นด้วย กลัวว่าตนจะกลืนกินหล่อนหรือยังไง?

หวังเสว่เข้าใจในความหมายของกงหยู่หนิง ส่วนเธอเป็นคนตรงไปตรงมา จึงสะบัดมือพร้อมเอ่ย “เราไม่ถอดเสื้อผ้านอน ลู่เสี้ยงหยางก็นอนหน้าแคมป์แล้วกัน ไม่เป็นไรหลอก ฮ่าฮ่า แถมยังกันลมให้เราได้พอดีอีกด้วย”

เมื่อเห็นว่าหวังเสว่และเย่สวนอนุญาต กงหยู่หนิงเองก็ไม่อาจดื้อรั้นต่อไป เธอไม่ได้พยักหน้าตกลงอย่างบูดบึ้ง

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา ก่อนที่จะมุดเข้าไปในแคมป์อย่างหน้าด้าน

ให้ตาย

หลายคนต่างโมโหกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องดีๆ ถูกไอ้เขยแต่งเข้านั่นแย่งไปเสียหมด

ภายในแคมป์ ลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตาจ้องมองหญิงงามทั้งสามที่อยู่ในระยะประชิด ด้วยความดีอกดีใจ

กงหยู่หนิงเปรียบเสมือนหญิงสามที่งดงามราวภูเขาหิมะ ความเย็นชาในตัวเธอกีดกันผู้คนให้ออกห่างไปหลายพันไมล์

หวังเสว่มีรูปร่างที่งดงามระเบิด ส่วนโค้งและส่วนเว้าได้รูปกำลังดี ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความร้อนแรงที่อาจถึงแก่ชีวิต