หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 333

บทที่ 333 พี่ชายที่แสนดี ช่วยเขาเถอะนะ

หากแต่ ความคิดนี้มลายหายไปจากใจทุกคนอย่างรวดเร็ว

ให้ตาย เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง จะมีความรู้ทางด้านฮวงจุ้ยได้อย่างไรกัน?

ส่วนประโยคของเขาก่อนหน้า ก็แค่ความบังเอิญเท่านั้น

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น หวังเสว่ก็ยังคงเอ่ยถามลู่เสี้ยงหยางด้วยความประหลาดใจ “อยู่ดีๆ จะเกิดฝนตกหนักขนาดนี้ได้ยังไง?”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสียงเรียบ “ที่นี่อันตรายมาก ผมเคยบอกไปแล้ว เพราะงั้นอุบัติเหตุทุกอย่างจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน”

หวังเสว่พยักหน้ารับ ด้วยความรู้สึกผิด หากเธอเชื่อลู่เสี้ยงหยางก่อนหน้านี้ ก็คงไม่เกิดเรื่องที่น่าลำบากแบบนี้ขึ้นหลอก

เย่สวนเผยสีหน้าตระหนก พร้อมกับดวงใจที่ปรากฏขึ้นในดวงตา สามีตนเองเก่งเกินไปแล้ว แม้แต่ศาสตร์ฮวงจุ้ยที่ล้ำลึก เขายังเข้าใจ

อืม?

กงหยู่หนิงจงยืนจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง เธอไม่เคยมีความรู้สึกประหลาดใจต่อผู้ชายคนไหนมาก่อน

แค่ความสามารถทางด้านยาฝึกของลู่เสี้ยงหยาง ก็ทำให้เธอนับถือในตัวเขาแล้ว แต่ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางกลับยกความรู้ทางด้านศาสตร์ฮวงจุ้ยขึ้นมา แถมยังมีหลักฐานพิสูจน์ได้ ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง

ซุนยีเฉินหน้าเขียวปั้ด เมื่อสักครู่เขาเห็นเต็มสองตา ว่าคู่หมั้นของเขาชื่นชมลู่เสี้ยงหยาง ด้วยสายตาหลงใหล

เวลานี้ เขาเกิดความหึงอย่างรุนแรง

“ไอ้บ้าเอ๊ย ลู่เสี้ยงหยาง เพราะมึงปากเสียแท้ๆ ถึงได้ทำให้เราติดอยู่บนเกาะนี้ ถูกฝนสาดจนเปียกเป็นไก่ต้ม” ซุนยีเฉินตะโกนลั่นอย่างโมโห จนแทบกระโจนเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจสวะอย่างซุนยีเฉิน พลางหันไปเอ่ยกับเย่สวน กงหยู่หนิง และหวังเสว่ “ตามวิจารณญาณของผม ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เกาะนี้ก็จะถูกจม เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ”

เขาเอ่ย พลางลากเย่สวน ขึ้นไปยังแพของตนได้จัดเตรียมเอาไว้ก่อนหน้า

ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ ว่าเกาะนี้จะมีอันตรายอะไรกันแน่ เพราะงั้นถึงได้สร้างแพขึ้น เพื่อที่จะได้หนีเอาตัวรอดสะดวก

ไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้การจริงๆ

ฮ่าฮ่าฮ่า ส่วนพวกสวะทั้งหลาย ก็ปล่อยให้อิจฉาไป

หวังเสว่และกงหยู่หนิงรู้สึกปลาบปลื้ม ดีที่ลู่เสี้ยงหยางมีการวางแผนล่วงหน้า ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงถูกจมตายที่เกาะนี้ซะแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางออกแรงดันแพลงสู่ผิวน้ำ พร้อมกับไม้พายในมือ เตรียมตัวไปจากเกาะ

ในเวลานี้เอง ทุกคนต่างตะโกนเรียกลู่เสี้ยงหยาง “สหายลู่ สหายลู่ นายจะทิ้งให้เราตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้นะ นายไปส่งคุณผู้หญิงทั้งสามไปในที่ปลอดภัยแล้ว ต้องกลับมาช่วยเรานะ”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา “กลับมารับพวกแก เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ สมองกูไม่ได้มีปัญหา เหอะ สวะอย่างพวกแก เมื่อกี้ที่เหยียดหยามฉันยังเก่งกันอยู่เลยนี่? ทำไมตอนนี้ถึงได้หงอยซะแล้วล่ะ?”

ประโยคที่หลุดออก ทุกคนหน้าแดงไปตามๆ กัน ต่างก้มหน้าด้วยความอับอาย

ก่อนหน้านี้ ลู่เสี้ยงหยางเคยบอกเอาไว้แล้ว ว่าเกาะนี้มีความแปลกประหลาด ชักชวนให้พวกเขาออกไปจากเกาะโดยเร็ว แต่พวกเขาไม่มีใครฟัง แถมยังแดกดันลู่เสี้ยงหยางต่างๆ นานา

หวังเสว่ที่เป็นทีมหัวหน้าอาชญากรรม เธอเป็นคนมีจิตสำนึกในธรรมเสมอ จึงหันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “คนตั้งมากมาย นายจะไม่ช่วยไม่ได้ อีกเดี๋ยวเมื่อไปส่งเราทั้งสามแล้ว นายค่อยกลับมารับพวกเขาแล้วกัน”

เมื่อเห็นหวังเสว่ขอร้องความช่วยเหลือให้กับพวกเขา หลายคนต่างหันไปขอโทษลู่เสี้ยงหยางตามๆ กัน

ให้ตาย ในเวลาแบบนี้ รักษาชีวิตให้รอดสำคัญที่สุด ห้ามทำให้เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางโกรธเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้น หากเขาไม่ช่วยเราจริงๆ พวกเขาคงต้องตายอยู่ที่นี่แน่

เย่สวนมีจิตใจที่ดี ไม่สามารถทนเห็นทุกคนตายไปต่อหน้าเช่นเดียวกัน เพราะงั้นจึงเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “หากคุณยังพอมีพละกำลังหลงเหลืออยู่ คุณกลับมาช่วยพวกเขาด้วย”

ช่วยก็ส่วนช่วย จะพลีชีพลู่เสี้ยงหยางไม่ได้อยู่แล้ว