หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 407

บทที่ 407 ฉันจะต้องทำให้แกตายทั้งเป็น

หลังจากที่อึ้งไปนาน ส้งหย่องถึงได้ดีดลุกขึ้นจากพื้น รีบมุ่งมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของหวางเช่น เบิกตากว้างจับจ้องไปที่หน้าจอ

หวางเช่นไม่ได้โกหกจริงๆ บนหน้าจอปรากฏภาพเครื่องยนต์แล่นบนท้องถนนด้วยความเร็วปานสายฟ้า แถมยังมีผู้ชายคนหนึ่งตามอยู่ข้างหลัง ชายหนุ่มเสมือนกับฟ้าแลบ เหมือนกับวิชาตัวเบาในนิยายบู๊ ไล่ตามอยู่หลังรถ

“พระเจ้า นี่ไม่ใช่คนแน่ๆ นี่มันกัปตันอเมริกาชัดๆ!” ส้งหยองอุทานร้องอย่างตกตะลึงต่อเนื่อง

ส่วนหวางเช่นนั้นใบหน้าแดงก่ำตั้งแต่เมื่อสักครู่แล้ว หัวใจกระพือขึ้นและลง มองผู้ชายตรงหน้าราวกับฮีโร่ที่ตนเคารพนับถือ

…..

ทางด้านลู่เสี้ยงหยาง

เขายังคงวิ่งไล่ตามต่อเนื่อง นอนนี้อยู่ในตัวเมือง ความเร็วของพี่คนโตลดต่ำลงไม่ถึง400กิโลเมตรต่อชั่วโมงแล้ว

ส่วนความเร็วของเขานั้นยังคงที่ สถานการณ์ตรงหน้า เขาและรถกระบะของนายพี่ใหญ่ใกล้เข้ามาทุกที

นายพี่ใหญ่เหลือบมองลู่เสี้ยงหยางด้วยกระจกหลังอยู่เสมอ เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเข้าใกล้ตนขึ้นมาทุกที มีความรู้สึกเหมือนไฟรนก้นอย่างไรอย่างนั้น

หานหยุนตกใจจนใบหน้าขาวซีด แทบคลั่ง ดวงตาแดงก่ำ คำรามเสียงดัง “เร็วกว่านี้อีกหน่อย”

นายพี่ใหญ่ส่ายหน้า “คุณชาย ที่นี่เป็นตัวเมือง เร็วไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นจะเกิดอุบัติเหตุได้”

หานหยุนตะคอก “แล้วยังไง กูจะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้”

นายพี่ใหญ่ปลอบใจ “คุณชายวางใจได้ ขอผมเพียงแค่หนึ่งนาทีก็จะออกจากตัวเมืองแล้ว เมื่อขึ้นทางด่วนแล้ว ผมก็สามารถสลัดไอ้หมอนี่หลุดได้แล้ว”

หานหยุนพยักหน้ารับ ด้วยความหวัง ว่าจะได้ขึ้นทางด่วนได้โดยเร็ว

ครึ่งนาทีผ่านไป รถกระบะใกล้เข้าสู่ทางด่วน ในตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางและรถกระบะห่างกันไม่ถึง10เมตร หากรักษาความเร็วเอาไว้เท่านั้นสม่ำเสมอ ลู่เสี้ยงหยางก็จะตามรถกระบะได้ทันในอีกไม่ช้า

ถึงตอนนั้น รถกระบะไม่มีทางขึ้นทางด่วนทันแน่

ไอ้บ้าเอ๊ยให้ตาย!

หานหยุนร้อนรนกระวนกระวาย ดวงตาของเขาทั้งกระหายเลือดและบ้าคลั่ง คำรามเสียงดังลั่น “ไอ้สวะ ไปตายซะ”

จบคำ เขาควักปืนออกมากระบอกหนึ่ง เล็งไปที่หัวสมองของลู่เสี้ยงหยาง เหนี่ยวไกอย่างรวดเร็ว

ปัง!

กระสุนพุ่งออกมาจากปลายกระบอกปืนอย่างรวดเร็ว ยิงไปที่หัวของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเก่งก็จริง แต่เขาไม่เชื่อ ว่าไอ้หมอนี่จะหลบกระสุนได้

หากแต่ สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้หานหยุนหวาดผวาจนแทบเป็นลม ลู่เสี้ยงหยางเฉียดหลบเล็กน้อย หักหลบกระสุนได้อย่างสบาย

และแน่นอน ว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นเร็วกว่ากระสุน เขาคาดการณ์กระสุนได้ล่วงหน้า จึงหักหลบได้ทัน

“ไม่ เป็นไปไม่ได้” หานหยุนตะโกนร้องเสียงดัง เกือบจะตกจากรถกระบะ แม่งเอ๊ยน่ากลัวชะมัด

ลู่เสี้ยงหยางทำให้เขาตกใจครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขารู้สึกหวาดผวาอย่างใจอย่างแท้จริง

มิน่าเล่าผู้หญิงที่เจ้าแผนการอย่างหานปิงหาน ก็พ่ายในเงื้อมมือของลู่เสี้ยงหยางในปินเหอเช่นเดียวกัน

“บัดซบ กูไม่เชื่อว่ามึงจะหลบได้อีก กูจะยิงมึงให้ตายไปเลย” หานหยุนสงบสติตนเอง ก่อนที่จะเหนี่ยวไกไปยังลู่เสี้ยงหยางต่อเนื่อง

ปังปังปัง!

กระสุนที่ถูกยิงต่อเนื่อง พุ่งไปยังลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางรูม่านตาขยาย ดีที่คาดการณ์กระสุนได้ล่วงหน้า เขาขยับฝีเท้าไปด้านข้าง กระสุนทั้งหมดตกหล่นลงกลางอากาศอีกครั้ง

หานหยุนแทบบ้า ปล่อยลูกกระสุนต่อเนื่อง แต่ในขณะนี้กระสุนในปืนที่พกมาได้หมดลงแล้ว

“จบกัน” หานหยุนหย่อนก้นนั่งลงกับพื้น ด้วยความสิ้นหวัง

“เหอะ ถึงคราวฉันแล้ว” ในขณะเดียวกัน มีดพกปรากฏขึ้นในมือของลู่เสี้ยงหยาง เขาใช้แรงสลัดออกไป มีดพกพุ่งเหวี่ยงไปข้างหน้า

“ซวบ!”

มีดพกว่องไว มีเพียงแสงสีเงินเงาวับใต้แสงจันทร์

ชั่วพริบตา มีดพกจมอยู่ในยางล้อรถกระบะ