หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 409

บทที่ 409 การแย่งชิง

พระพุทธรูปหยกที่ลู่เสี้ยงหยางต้องใจ ขนาดเท่าฝ่ามือเท่านั้น ทั้งตัวเป็นสีเลือด ปราศจากการย้อมใดๆ และทรงที่แกะสลักคือพระตถาคตแห่งสวรรค์ตะวันตก

ลู่เสี้ยงหยางรูม่านตาขยาย พลังของปราณฉายแล่นเข้ามาในส่วนลึกของดวงตา พริบตา เขาสามารถมองเห็น แสงสีเหลืองอ่อนที่ฝังอยู่ในพระพุทธรูปหยกทอประกายออกมา

ครั้งก่อนในงานประมูล หลังจากที่ได้พบกับกระบี่มารต้วนหงซิ่ว หยกที่ท่านผู้อาวุโสไฟนภาให้เอาไว้แผ่ไอควันที่ลึกลับออกมา หลังจากที่เข้าสู่ในร่างของลู่เสี้ยงหยาง เขาก็มีความไวต่อความรู้สึกเกี่ยวกับวิเศษอย่างน่ามหัศจรรย์ ราวกับว่าเขาได้มีการศึกษาเกี่ยวกับของวิเศษมาตั้งแต่ยังน้อย จนตอนนี้เขาได้ไปสู่ระดับปรมาจารย์แล้วอย่างไรอย่างงั้น

ลู่เสี้ยงหยางมั่นใจ หยกที่อาจารย์ของเขาท่านผู้อาวุโสไฟนภาได้ให้เอาไว้ไม่ธรรมดาแน่ เพียงแต่เขาตอนนี้ไม่มีความสามารถมากพอที่จะแกะโจทย์ได้เท่านั้น ว่าตกลงมันคือของวิเศษอะไรกันแน่?

เขาคำนึงอยู่ในใจ พร้อมกับฝีเท้าที่เดินมายังหน้าร้านแผงรอย เพื่อไม่ให้เจ้าของรู้ว่า เขาสนใจในพระพุทธรูปองค์นั้น เขาจึงกวาดสายตาไปทั่ว

เจ้าของร้านเป็นชายวัยกลางคน เหงือกเยอะกรามใหญ่ ไว้เคราที่มุมปาก ดูลามก คนแบบนี้ ดูก็รู้ว่าเป็นพ่อค้าใจคด

เมื่อเจ้าของร้านเห็นลู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าที่ลามกเผยรอยยิ้มหวานออกมาทันที

ในสายตาเขา ลู่เสี้ยงหยางยังหนุ่มอายุน้อย ต้องไม่รู้เรื่องอะไรแน่ สักครู่เขาขายของ สามารถเติมแต่งเข้าไปสักหน่อย เขาก็จะล่อลวงลู่เสี้ยงหยางได้อยู่หมัด

น่าเสียดาย ที่ลู่เสี้ยงหยางดูกระจอก คงไม่มีเงินอะไรมากมาย น่าเสียดาย

“ฮ่าฮ่า” ชายที่ดูลามกหัวเราะออกมา “พ่อหนุ่ม สนใจอะไรไหม ฉันรู้สึกถูกชะตากับแก ฉันจะลดให้8เปรอ์เซ็นต์เลย”

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจเขา พลันเอื้อมมือไปหยิบกระจกทองสัมฤทธิ์จากแผงรอยขึ้นมาดู

ชายเจ้าของร้านใบหน้าลามกเอ่ยขึ้น “พ่อหนุ่ม แกสายตาหลักแหลมมาก ชิ้นนี้เป็นของวิเศษเลยล่ะ หากแกซื้อกลับไปไว้ที่บ้าน จะขับไล่สิ่งอัปมงคลได้ ต่อจากนี้ จะมีแต่โชคลาภ ครอบครัวสุขสันต์…..”

“โถ่ ของเล่นแบบนี้เนี่ยนะขับไล่สิ่งอัปมงคล คิดว่าผมไม่รู้หรือไง นี่เป็นของปลอมที่สร้างขึ้นโดยเฉพาะในภาคใต้ เมื่อเดือนก่อน ผมเพิ่งซื้อมาลังหนึ่ง คุณต้องการไหม? ผมจะแบ่งให้คุณหน่อยก็ได้ ให้ฟรีเลย” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยพร้อมเบะปาก

“....” ชายหน้าตาลามก เผยอาการประหม่า ไม่นึกเลยว่าไอ้หมอนี่จะรู้จริง กระจกทองสัมฤทธิ์นี้เขานำเข้าจากพ่อค้าของเก่าโบราณในภาคใต้ เมื่อวันนี้เพิ่งจะหลอกขายให้กับหนุ่มที่มั่งคั่ง ด้วยราคาหนึ่งแสนต่อองค์

แม้ว่าการแต่งตัวของลู่เสี้ยงหยางจะไม่ใช่คนร่ำรวย แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องขายได้สักหมื่น แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่ตกหลุมพราง

จบคำ ลู่เสี้ยงหยางโยนกระจกทองสัมฤทธิ์กลับไปไว้ที่เดิม ก่อนที่จะหยิบพระพุทธรูปหยกขึ้นมา

เมื่อนำขึ้นมาไว้ในมือ ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกได้ถึงพลังงานเหนือธรรมชาติ แผ่ซ่านออกมา ปราณในร่างของเขาเกือบจะเคลื่อนไหวตามไปด้วย

“ฮ่าฮ่า นี่ต่างหากถึงจะเป็นของดี” ลู่เสี้ยงหยางคำนึงในใจ หากแต่ไม่แสดงอาการตื่นเต้นใดๆ ออกมาให้เห็น

เพี๊ยะ!

ในเวลานี้เอง นายหน้าลามกปรบมือเสียงดัง โรคจากการประกอบอาชีพกำเริบอีกครั้ง เริ่มคุยโอ้อวด “สหายตาถึงจริงๆ พระพุทธรูปองค์นี้เป็นของดีเลยล่ะ ฉันไม่ได้โกหกแก พระพุทธรูปองค์นี้ เป็นของโบราณในสมัยราชวงศ์หมิง เป็นของที่ฮ่องเต่จงเจินเคยใช้มาก่อน เป็นของวิเศษจากพระราชวัง แกต้องซื้อไปไว้ในครอบครองให้ได้ แล้วค่อยนำไปขายในการประมูล รับรองว่าแกจะได้กำไรเป็นหลายเท่าตัว”

“งั้นเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา กับประโยคที่ได้ยิน ก่อนที่จะเอ่ยอย่างพิจารณา “วัสดุที่ใช้สร้างหยกชิ้นนี้ เป็นหยกแดงที่มีราคาต่ำที่สุด หยกชนิดนี้สามารถนำมาใช้ประดิษฐ์รถยนต์กับของเล่นเด็กได้ ฮ่าฮ่า ต่อให้ฮ่องเต้จงเจินมีส่วนร่วมยังไงก็ตาม เขาจะใช้หยกชนิดนี้งั้นเหรอ? หากไม่ใช่เพราะฝีมือการแกะสลักของหยกชิ้นนี้ ที่ไปวัดไปวาได้บ้าง หยกชิ้นนี้ให้ฟรียังไม่มีคนอยากได้เลย”

เอ่อ!