หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 410

บทที่ 410 ฉันชอบแย่งของแก

ชายเจ้าของร้านหน้าลามกเมื่อได้ยินคำของคุณชายหยาง เขาแอบเสียดายอย่างมาก หากไอ้หมอนี่มาช้าอีกสักนิดเดียว พระพุทธรูปหยกนี่ เขาก็จะขายได้ราคาเป็น2000

น่าเสียที่ตอนนี้ เขาตกลงขายพระพุทธรูปหยดนี่ให้กับลู่เสี้ยงหยางไปแล้ว แถมลู่เสี้ยงหยางยังโอนเงินให้กับเขาแล้วด้วย ตามกฎระเบียบ พระพุทธรูปนี้ได้เป็นของลู่เสี้ยงหยางแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจใดๆ ทั้งสิ้น

แม้ว่าเขาจะรู้สึกหดหู่อยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ยังคงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คุณชายหยาง อันที่จริงพระพุทธรูปหยกนี่ไม่มีอะไรดีเลย ไม่ว่าจะเป็นทางด้านวัสดุหรือฝีมือการแกะสลักก็ตามที เป็นของระดับล่างทั้งนั้น หากคุณชอบ ที่บ้านของผมยังมีอันที่ดีกว่านี้ เป็นงานชั้นเลิศเลย แถมยังมีที่มาที่ดีกว่า พรุ่งนี้ผมจะนำมาให้ แล้วคุณค่อยซื้อเป็นไง?”

คุณชายหยางหน้าบูดบึ้ง “เลิกพูดมากได้แล้ว ฉันชอบพระพุทธรูปอันนี้”

“คือว่า…..” พ่อค้าหนุ่มลำบากใจ พลันเหลือบมองลู่เสี้ยงหยาง กะพริบตาให้กับเขา เพื่อสื่อให้เขาสละให้กับคุณชายหยาง

ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแสสิ่งที่พ่อค้าหนุ่มสื่อสาร พลันเอื้อมมือรับพระพุทธรูปนั้นมาไว้ พร้อมหันไปทางคุณชายหยาง “ต้องขอโทษด้วยครับ เมื่อสักครู่พระพุทธรูปหยกนี่ได้กลายเป็นของผมเรียบร้อยแล้ว ต่อให้ตอนนี้คุณให้เงินหมื่นแก่พ่อค้า คุณก็ไม่สามารถเป็นเจ้าของมันได้”

เอ๋?

ประโยคที่หลุดออก ทำให้สายตาของคุณชายหยางตกไปอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง พลางพิจารณาจากบนลงล่าง อย่างไม่สบอารมณ์

ให้ตาย เขาคิดว่าคุณชายจากตระกูลไหน ถึงได้พูดจาอวดดี แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแต่ไอ้กระจอก

บ้าเอ๊ย ไม่รู้ว่ามันเอาความกล้ามาจากไหนในการสร้างภาพ

“ฮ่าฮ่า ไอ้โง่” เขาหัวเราะออกมา คุณชายหยางหันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “นี่แก ฉันชอบของของแก ทางที่ดีแกเอาออกมาซะจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นก็รอฉันกระทืบแกให้พิการ แล้วแย่งมาจากมือแกเอง”

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วสงสัย เอ่ยอย่างนุ่มนวล “ฟังดูน้ำเสียงแกเก่งจังเลยนะ”

คุณชายหยางระเบิดหัวเราะลั่น พร้อมตอกกลับอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ “ฉันเก่งของฉันมาตั้งนานแล้ว ฉันอยู่ในแวดวงของเก่าโบราณมานาน แกไม่รู้หรือไง ถนนขายของเก่าโบราณนี้มีเจ้าของร้านคนไหนบ้างที่ไม่ให้เกียรติฉัน”

“นั่นสิ คุณชายหยางพูดถูก” ชายเจ้าของร้านอวยเสริม เริ่มเยินยอ “ตระกูลหยางธุรกิจใหญ่โต คุณพ่อของคุณเป็นใหญ่ในถนนขายของเก่าโบราณนี่ ใครที่กล้าไม่ไว้หน้าท่านบ้าง”

คุณชายหยางชอบใจนัก กับประโยคสรรเสริญ พลันตบบ่าชายเจ้าของร้าน “คน ชั้นต่ำอย่างแกสิเข้าใจง่าย ฉันให้โอกาสแกตีสนิทฉัน แกไปเอาพระพุทธรูปหยกนั่นที่เพิ่งขายออกไปขายให้ฉันใหม่”

เอ่อ!

ประโยคที่เอ่ยไป ทำให้ชายเจ้าของร้านหน้าถอดสี ของที่ขายออกไป น้ำที่สาดออกไป ในเมื่อเขาขายให้กับลู่เสี้ยงหยางไปแล้ว ก็ตกเป็นของลู่เสี้ยงหยาง หากเขาเปลี่ยนใจเอากลับคืนมา ต่อไปเขาจะอยู่ที่นี่ต่อไปยังไง?

เอ่อ คุณชายหยางคงตั้งใจหาเรื่องเสียแล้ว

หากแต่คำสั่งของคุณชายหยาง เขาไม่กล้าขัด พลันลากลู่เสี้ยงหยางไปอีกทาง “นี่แก พระพุทธหยกรูปที่เพิ่งซื้อไป แกจ่ายแต่250หยวนเองไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้แกขายต่อให้กับคุณชายหยาง1000 แกก็กำไรแล้วตั้งหลายเท่า อย่าโง่ไปหน่อยเลย ขายได้แล้ว”

“ไม่ขาย” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ ไม่ยอมขายต่อ