หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 459

บทที่ 459 หุ่นเชิดแห่งเทพสงคราม

ต่อไปนี้ เกือบจะเป็นในตอนที่โอหยางรั่วสุ่ยเขินอายจนเกินไปจนทำให้สมองพร่าเบลอ ลู่เสี้ยงหยางก็จัดการบาดแผลให้เธอจนเสร็จเรียบร้อย

จนกระทั่งตอนนี้ ใบหน้าของโอหยางรั่วสุ่ยแดงปลั่งทั้งสองข้าง จนดูเหมือนว่าจะมีเลือดหยดออกมาได้อย่างไรอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งจะทำแผลให้เธอ ทั้งสัมผัส ทั้งกดบนขาของเธอ นั่นถูกกำหนดไว้แล้วว่ามันจะจารึกอยู่ในส่วนลึกในหัวใจของเธอไปตลอดชีวิต

แต่ลู่เสี้ยงหยางที่ทำแผลให้เสร็จแล้วก็เตรียมตัวจะจากไป แต่ว่าก่อนจะแยกจากกัน ก็กำชับกับโอหยางรั่วสุ่ยไว้หนึ่งประโยค “ตอนนี้แผลของคุณไม่มีอะไรร้ายแรงแล้ว แต่หลังจากนี้จะต้องไปทำแผลใหม่ที่โรงพยาบาล ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาด ภายในหนึ่งเดือนแผลของคุณก็จะหายเป็นปกติ” 

“อื้ม ขอบคุณนะคะ” โอหยางรั่วสุ่ยพยักหน้า พูดเสียงอ่อน

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่ยกยิ้มและหมุนตัวออกไปดูข้างนอกห้อง แบบนี้คือตั้งใจจะจากไปแล้ว

โอหยางรั่วสุ่ยสีหน้ายุ่งเหยิง ในใจยิ่งสับสน

วินาทีต่อมา รอจนกระทั่งลู่เสี้ยงหยางเดินไปจนถึงข้างประตู ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าพูดออกไป “ท่านผู้มีพระคุณ วันนี้คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้ หลังจากนี้ฉันจะหาคุณพบและขอบคุณคุณได้อย่างไร”

วันนี้เธอชอบผู้ชายคนหนึ่งเอาง่าย ๆ จะให้เขาจากไปแบบนี้ได้อย่างไร จะต้องให้เขาทิ้งช่องทางติดต่อไว้สักทาง สะดวกต่อการพัฒนาในภายภาคหน้า

แต่ลู่เสี้ยงหยางส่ายศีรษะ ปฏิเสธออกไปตรง ๆ “พบความอยุติธรรมระหว่างทาง ผมจำเป็นต้องเข้าช่วยเหลือ มันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว คุณไม่ต้องรู้สึกขอบคุณผม”

หลังจากพูดจบ ลู่เสี้ยงหยางก็เดินออกไปจากห้อง ปิดประตูห้องไป

โอหยางรั่วสุ่ยนั่งอยู่บนเตียงคนเดียว สีหน้าเหม่อลอยไปไกล ภายในใจรู้สึกปวดใจอยู่บ้างอย่างอธิบายไม่ได้ ราวกับว่าของที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธอได้จากเธอไปแล้ว

นั่งเหม่ออยู่อย่างนี้มาครึ่งค่อนวันเธอถึงจะตั้งสติได้ ทำอย่างไรก็ไม่สามารถลบความรู้สึกเศร้าในใจไปได้

เมื่อก่อนไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งตนจะสามารถชอบคนคนหนึ่งได้มากมายขนาดนี้ ผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้าตาที่แท้จริงมาก่อน

“เห้อ” ถอนหายใจครั้งหนึ่งพลางโยกศีรษะไปมา โอหยางรั่วสุ่ยเตรียมจะลงจากเตียงแล้วออกจากโรงแรมนี้ไป

แต่ในตอนนี้เองเธอยื่นมือไปบนเตียง ดูเหมือนจะคลำไปเจออะไรบางอย่าง จึงหยิบขึ้นมาดู นึกไม่ถึงว่าจะเป็นป้ายห้อยเอวก้อนหนึ่ง

ป้ายห้อยเอวก้อนนี้งานฝีมือประณีตละเอียดลออ แถมคุณภาพของวัสดุที่ใช้ทำยังเป็นหยกอุ่นชั้นดี ด้านหน้าสลักสัญลักษณ์ที่ลึกซึ้งยากจะเข้าใจ ด้านหลังเป็นลวดลายคู่มังกรหงส์มงคล

โอหยางรั่วสุ่ยหยิบก้อนป้ายห้อยเอวก้อนนี้ขึ้นมาดูดี ๆ อยู่พักหนึ่ง ด้วยสายตาของเธอแน่นอนว่าต้องสามารถแยกแยะได้ว่าป้ายห้อยเอวป้ายนี้เป็นหลักฐานยืนยันฐานะ

ถึงแม้ว่าคนสมัยนี้จะไม่เหมือนกับคนสมัยโบราณที่ทุก ๆ คนต่างก็มีสิ่งของยืนยันตัวตน แต่บางตระกูลใหญ่ก็ยังคงใช้รูปแบบของสมัยโบราณมาจนถึงตอนนี้

เพียงแต่ในบรรดาตระกูลของพวกเขา ทุก ๆ คนจะต้องพกป้ายห้อยเอว เป็นทั้งหลักฐานยืนยันตัวตนและเป็นการแสดงความจงรักภักดีต่อตระกูล

“ป้ายห้อยเอวนี่จะต้องเป็นของชายลึกลับเมื่อกี้แน่ ๆ ขอเพียงไขความลับของป้ายห้อยเอวนี้ได้ ฉันจะต้องหาตัวเขาพบอย่างแน่นอน”

ในตอนนี้โอหยางรั่วสุ่ยก็พูดพึมพำกับตัวเอง ในใจตื่นเต้นสุดขีด

แต่ว่าตื่นเต้นได้ไม่นาน ความรู้สึกของเธอก็กลายเป็นยุ่งเหยิงเป็นอย่างมาก

เธอมาปินเหอครั้งนี้ เดิมก็เพื่อที่จะตามหาตัวคุณชายสามของตระกูลลู่จากเมืองหลวง และแต่งงานกับเขาตามธรรมเนียม

แต่คาดไม่ถึงว่าตอนนี้ยังตามหาคุณชายสามของตระกูลลู่ไม่พบ ตนกลับไปชอบผู้ชายคนอื่นเสียแล้ว

ทำลายความหวังของวงศ์ตระกูลจริง ๆ

ตอนนี้ถ้าดูจากภาวะเศรษฐกิจของตระกูลโอหยางของพวกเขา มีเพียงตระกูลชั้นสูงที่ร่ำรวยอำนาจและทรัพย์สินอย่างตระกูลลู่จากเมืองหลวงเท่านั้นที่จะสามารถแก้ไขปัญหาให้พวกเขาได้ ดังนั้นต่อให้เธอชอบชายลึกลับนั่นอีกมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถทำตามใจตนเองไปคบกับเขาคนนั้นจริง ๆ

นี่แหละคือการแต่งงานของตระกูลชั้นสูง ตนตัดสินใจเองไม่ได้ ต้องทำตามการจัดการของตระกูลทั้งหมด

คิดถึงตรงนี้ อารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็วของโอหยางรั่วสุ่ยก็ตกต่ำลงมาทันที