หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 50

บทที่ 50 ขอแต่งงาน

ท่านย่า ไม่พอใจอย่างมากกับการตื่นตูมของเลขา เงยหน้าขึ้นกวาดสายตามองไปที่เขา แล้วถามอย่างเย็นชา “แขกวีไอพีงั้นเหรอ แขกวีไอพียังไงกัน”

เลขาหน้าแดงด้วยความตื่นเต้น และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ประธานของตงเฟิงกรุ๊ป ประธานจางจางยูนเหา”

อะไรกัน คำพูดแบบนี้เขาเพิ่งจะพูดออกมา เหมือนระเบิดที่กำลังประทุในทันที คลื่นลูกใหญ่ได้พัดกระหน่ำขึ้นในห้องประชุมของตระกูลเย่

ตงเฟิงกรุ๊ปจะใหญ่สักแค่ไหนนะหรือ เป็นหนึ่งในบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆของ เมืองปินเหอ ซึ่งมีมูลค่าหลายหมื่นล้าน และมีต้นไม้ใหญ่อย่างตระกูลจาง คอยให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ทำให้มีอนาคตที่ไร้ขีดจำกัด

แล้ว ตระกูลจาง เป็นอย่างไรกัน ก็เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับหนึ่งใน เมืองปินเหอ ภายใต้การนำของตระกูล มีบริษัทจดทะเบียนอยู่ถึง 5 บริษัท

ด้วยการเป็นที่นิยมยอดเยี่ยม เกรงว่าจะมีเพียง หยูเม่ยหยินกรุ๊ป เท่านั้นที่สามารถจะกดดันพวกเขาได้

“แต่กลับไม่รู้ว่า ประธานจาง ของตงเฟิงกรุ๊ปผู้นี้ มีเรื่องอะไรจึงได้มาถึงบริษัทของพวกเรา” หลังจากความสั่นสะเทือนผ่านไป ท่านย่า ก็ได้ถามเลขาขึ้นมา

เลขาพูดด้วยความตื่นเต้น “ดูเหมือนว่าประธานจาง จะสนใจชิงสุยกรุ๊ป ของพวกเรา อย่างไรก็ตาม เขามาครั้งนี้ก็เพื่อไปยัง ชิงสุยกรุ๊ป ของพวกเรา ส่วนวัตถุประสงค์ที่เฉพาะเจาะจงคืออะไรนั้น ตอนนี้ก็ยังไม่ทราบแน่ชัด”

“เอาล่ะ อย่างนั้นตอนนี้คุณก็รีบไปเชิญประธานจาง เข้ามา” ท่านย่า ลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น และออกคำสั่งไปให้เลขา

“ได้ ท่านประธาน” เลขาเดินออกจากห้องประชุม ออกไปเชิญจางยูนเหา

จากนั้นไม่นาน จางยูนเหา ก็ถูกเลขานำเดินเข้ามา

ทุกคนในตระกูลเย่ ล้วนหันไปมอง ก็พบกับจางยูนเหาในชุดสูทแบบตะวันตก รองเท้าหนังมันเงา ผมที่หวีเป็นทรงโมฮอก ใบหน้าที่ดูทะนงตน รูปลักษณ์ดูมีชีวิตชีวา

ท่านย่า รู้สึกตื่นเต้นมาก ออกไปต้อนรับด้วยตนเอง

ต่อจากนั้น ยังให้เลขาจัดเก้าอี้อีกตัวมาวางไว้ด้านข้างเก้าอี้ประธานกรรมการของเธอด้วย จากนั้นเชิญจางยูนเหาให้นั่งลง

ใน เมืองปินเหอ ตระกูลเย่จัดว่าเป็นตระกูลในแถวที่สองหรือสามเท่านั้น โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาย่อมมีความเกรงกลัวตระกูลระดับแนวหน้าแถวหนึ่งอย่างแน่นอน

ภายใต้สถานการณ์ปกติ คุณชายในระดับนี้อย่างจางยูนเหา ไม่ควรค่าแก่การจะมาเยือนตระกูลของพวกเขา แต่เมื่อจางยูนเหามาแล้ว ก็ต้องนับว่าเป็นเรื่องที่แปลกมาก

หลายคนใน ตระกูลเย่ ไม่กล้าที่จะมอง จางยูนเหาโดยตรง ทำได้แต่เพียงแอบมองอยู่เงียบๆ หรือไม่ก็รีบแอบมองอย่างรวดเร็ว

ในที่สุด ท่านย่า ก็สามารถระงับอารมณ์ไว้ได้ ข่มความระทึกภายในใจ แล้วถามออกไป “คุณชายจาง ไม่ทราบว่าคุณมาถึงตระกูลของพวกเรา มีเรื่องอะไรหรือคะ”

จางยูนเหา ไม่สนใจเธอ แต่สายตาของเขาจ้องไปยัง เย่สวน

ขณะนี้ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น ใบหน้าของเย่สวน มีความสับสนเล็กน้อย

ตั้งแต่ช่วงเวลาแรกที่ จางยูนเหา เดินเข้าประตูมา เธอก็นึกถึงเหตุการณ์มากมายในอดีต

เมื่อสามปีก่อน เธอและจางยูนเหา มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทั้งสองคนมีความคลุมเครืออยู่ช่วงหนึ่ง เพียงแต่ยังไม่ถึงขั้นความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง

ต่อมาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร จู่ ๆจางยูนเหาก็หายไป ไปต่างประเทศ เย่สวนจะติดต่อเขาอย่างไรก็ติดต่อไม่ได้ ทำให้เธอโกรธมาก รู้สึกว่าความรู้สึกของตัวเองนั้นถูกหลอกเข้าอย่างจริงจัง

ไม่รู้ว่านี่เป็นจิตใจแบบไหนกัน หรืออาจจะเป็นเรื่องความขุ่นเคืองใจ หรือเป็นเพราะโชคชะตา เธอจึงรีบเลือกแต่งงานกับลู่เสี้ยงหยางจึงได้มีเรื่องในภายหลัง

แน่นอน ทุกคนในตระกูลเย่ รวมถึงหลิวจิ้งก็ไม่มีผู้ใครรู้เรื่องนี้เลย ว่าเย่สวนและจางยูนเหาเคยมีความพัวพันแบบนั้นกันมาก่อน

หลังจากผ่านไปสามปี เมื่อได้เห็นผู้ที่เคยมีความคลุมเครือกันมาก่อนอีกครั้งหนึ่ง ในใจของเย่สวนไม่มีความรู้สึกดีอะไรอีก มีแต่เพียงความรู้สึกขยะแขยง

“เหอะๆ” จางยูนเหา ได้ยิ้มอย่างขมขื่น ได้เห็นข้อมูลมากมายที่อยู่ในดวงตาของ เย่สวน ตามแนวโน้มปกติแล้ว ตามวิธีปกติ เรื่องระหว่างเขาและเย่สวน ทั้งสองคนนั้นไม่มีความเป็นไปได้เลย

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่เต็มใจ เพื่อให้ได้เย่สวนมา ไม่ว่าเขาจะใช้หนทางที่ไม่ธรรมดา หรือจะใช้กลอุบายเล็กน้อย แล้วอย่างไรต่อ

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ จางยูนเหาก็ได้แสดงรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความมั่นใจในตัวเอง พูดกับท่านย่า “ท่านย่า ผมมาตระกูลเย่ของพวกคุณด้วยตัวเอง แน่นอนว่ามันเป็นการนำโอกาสมามอบให้กับตระกูลเย่ของพวกคุณ”

โอกาสเหรอ

ท่านย่า หน้าแดงด้วยความตื่นเต้น รู้สึกเหมือนตนเองทั้งตัวจะอายุน้อยไปหลายปี