หนุ่มเศรษฐีลึกลับ นิยาย บท 88

บทที่ 88 ความงามอันน่าทึ่ง

เช้าตรู่วันที่สอง

หลังจากลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนตื่นนอน ทั้งสองก็ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จสิ้น เย่สวนเตรียมตัวออกไปวิ่งยามเช้า ส่วนลู่เสี้ยงหยางอยู่บ้านเพื่อเตรียมอาหารเช้า

อาหารเช้าเตรียมไปแค่ครึ่งหนึ่ง หลิวจิ้งก็ออกมาจากห้องนอนของเธอ

เธอมีนิสัยชอบเล่นโยคะทุกเช้า ซึ่งเช้าวันนี้ก็เป็นเช่นเคย

ดนตรีโยคะดังขึ้น เธอนอนลงบนเสื่อโยคะและเริ่มเล่นโยคะ

แม้หลิวจิ้งอายุสามสิบกว่าแล้ว แต่หุ่นของเธอไม่แพ้สาว ๆ ในวัยยี่สิบกว่าเลย บางทีอาจจะอวบอิ่มและมีเสน่ห์กว่าสาววัยยี่สิบด้วย

เธอสวมชุดโยคะรัดรูป เผยให้เห็นถึงเส้นโค้งรูปตัว S ที่สมบูรณ์แบบของเธออย่างทั่วถึง

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ในครัวเพิ่งเตรียมอาหารเช้าเสร็จ เขาจึงนำอาหารออกมาวางไว้บนโต๊ะและเขาเหลือบมองไปเห็นหลิวจิ้งที่นอนอยู่บนเสื่อโยคะกำลังบิดเอวไปมาด้วยท่าทางที่ดึงดูดสายตามาก

เปรียบกับเมื่อก่อนลู่เสี้ยงหยางคงต้องถูกหลิวจิ้งตายับอย่างแน่นอน แต่ในขณะนี้หลิวจิ้งกลับเงียบและเล่นโยคะต่อโดยไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าของเธอแดงก่ำและดูเหมือนเธอกำลังเขินอายอยู่

ลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกตื่นเต้นในใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้มุมมองของแม่ยายที่มีต่อเขานั้นเปลี่ยนไป

หนึ่งนาทีต่อมา หลิวจิ้งเปลี่ยนท่าโยคะเพื่อยืดเส้นเอ็นขาของเธอ

แต่ยังไม่ถึงไหน จู่ ๆ เธอก็ตะโกนร้องเสียงออกมาแล้วนั่งลงบนเสื่อโยคะ ขาทั้งสองข้างของเธอเหยียดตรงและไม่สามารถโค้งงอได้ ในเวลาเดียวกัน เหงื่อหอมไหลลงมาจากหน้าผากและไหลผ่านแก้มที่สวยงามของเธอ

เมื่อเห็นแบบนี้ลู่เสี้ยงหยางก็รีบถามเธออย่างเป็นห่วง

หลิวจิ้งบอกว่าตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเธอขยับไม่ได้แล้ว กล้ามเนื้อของเธอตึงและปวดมาก

ลู่เสี้ยงหยางรู้ทันทีว่าตะคริวขึ้นขาเธอ!

“แม่อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวผมนวดให้ ค่อย ๆ ยืดเส้นเดี๋ยวก็ดีขึ้น” ลู่เสี้ยงหยางเดินไปนั่งลงข้างหลิวจิ้ง

มองสองข้างของเขาค่อย ๆ วางลงบนขาของหลิวจิ้ง แม้จะมีกางเกงโยคะ แต่สามารถสัมผัสถึงความยืดหยุ่นและความเรียบเนียนที่อธิบายไม่ได้

หลิวจิ้งตัวสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้กลืนกินหัวใจของเธอและปล่อยให้หัวใจของเธอมึนเมาไปชั่วขณะ

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางนวดให้ ความเจ็บปวดที่ขาของเธอก็ค่อย ๆ บรรเทาลง ในที่สุดความเจ็บปวดนั้นก็ได้หายไปอย่างสมบูรณ์ เหลือเพียงความรู้สึกผ่อนคลายที่ส่งผ่านมาจากฝ่ามือของลู่เสี้ยงหยาง

หลิวจิ้งกัดริมฝีปากไว้แน่น ๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองเปล่งเสียงออกมา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อโดยที่เธอยังไม่รู้ตัว มันเหมือนลูกพีชที่สุกและทำให้คนเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะกัดกิน

“แม่ครับ เป็นยังไงบ้าง? ยังปวดอยู่ไหม?” ลู่เสี้ยงหยางถามโดยไม่ทันสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของหลิวจิ้ง

“อื้ม ดี ดีขึ้นเยอะแล้ว” หลิวจิ้งตอบอย่างอ่อนแรง เธอลุกขึ้นจากเสื่อโยคะแล้วรีบกลับไปในห้องนอนทันที

หลิวจิ้งนั่งอยู่บนเตียงสักพักแต่จังหวะการเต้นของหัวใจยังไม่สงบลงสักที และยังคงมีไอความร้อนหลงเหลืออยู่บนใบหน้าของเธอ

“แปลกจัง ฉันเป็นอะไรไป?” หลิวจิ้งยิ้มอย่างขมขื่น

สิบนาทีต่อมา เย่สวนกลับจากการออกกำลังกายยามเช้า เธอล้างหน้าเสร็จและพร้อมที่จะเริ่มทานมื้อเช้าแล้ว

แต่หลิวจิ้งยังคงขังตัวเองอยู่ในห้องนอนไม่ยอมออกไปไหน

เย่สวนยืนตะโกนอยู่ที่ห้องรับแขก “แม่ ออกมาทานอาหารเช้าได้แล้วค่ะ”

หลิวจิ้งไม่มีการตอบสนอง

เย่สวนต้องตะโกนซ้ำอีกครั้ง หลิวจิ้งถึงจะตอบเธอ “พวกเธอกินก่อนเลย แม่ยังไม่หิว”

เย่สวนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าวันนี้หลิวจิ้งค่อนข้างผิดปกติ แต่เธอไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น จากนั้นเธอก็เริ่มทานอาหารเช้าพร้อมกับลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกสังหรณ์ใจเล็กน้อย เป็นเพราะท่าทีเมื่อครู่นี้มันใกล้ชิดกับหลิวจิ้งมากเกินไปหรือเปล่า เธอถึงไม่กล้าออกมา?

หลังอาหารเช้า เย่สวนและลู่เสี้ยงหยางออกจากบ้านไปด้วยกัน