หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 66

ต่อไปหากว่าจิ่งเหยาฆ่าญาติเพื่อผดุงความยุติธรรมแล้วละก็ ยังจะได้รับชื่อเสียงที่ดีอีก!

น่าเสียดาย…

“หากว่าจิ่งเหยาอยู่ข้างๆ แล้วละก็ พวกเราก็สามารถคลายความเจ็บปวดจากความคิดถึงได้บ้าง หลานสาวที่ดีกลับถูกเลี้ยงอยู่ด้านนอก ไม่อาจพบแสงสว่างได้”

สายตาของลู่หย่วนเจ๋อสั่นไหว แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา

ท้องฟ้าเริ่มมืดแสงลง คนรับใช้ในจวนทยอยกันปิดประตูหน้าต่าง แล้วตรวจสอบดูว่าประตูหน้าต่างนั้นติดรูปเทพเจ้ารักษาประตูเอาไว้หรือไม่

ยามจื่อ…

ขอบฟ้าค่อยๆ ปรากฏหมอกขาวขึ้นมา ปกคลุมทุกอย่างเอาไว้

ในหมอกขาว ปรากฏรูปร่างแปลกประหลาดขึ้นมา มีฟันยาวกางกรงเล็บออกมา เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดูน่าหวาดกลัวอย่างมาก

คนหัวขาดล่องลอยไร้จุดมุ่งหมาย ตามหาหัวไปทั่ว แขนขาหัก เลือดเปื้อนปาก รูปลักษณ์แปลกประหลาดต่างชนิด เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัว

ทั้งหมดลอยอยู่บนฟ้า

เสียงแหลมคมดังก้องอยู่ข้างหู

สวี่ซื่อรีบสวมเสื้อผ้า ปีนขึ้นไปบนต้นไม้โดยที่ไม่กล้าจะจุดตะเกียงน้ำมัน อาศัยไปตามแสงจันทร์ “ฮูหยิน ท่านวางใจเถิด ทั่วทิศล้วนแต่ติดรูปเทพรักษาประตูเอาไว้แล้ว ตรงผนังยังมีเลือดของหมาดำอยู่ทั่วครบสมบูรณ์”

สวี่ซื่อเหลือบมองไปยังลู่เจาเจาที่ยังคงหลับไหลอยู่ ร้อนจนต้องเตะผ้าห่มออกมา จนเผยให้เห็นหน้าท้องขาวผ่อง

สวี่ซื่อดึงเสื้อผ้ามาปิดหน้าท้องของเจาเจาเอาไว้

“วันนี้ เกรงว่าคงจะมีเพียงแค่เจาเจาที่ยังคงนอนหลับสบายอยู่”

“หยวนเซียวออกไปแล้วหรือ? เขา กินอะไรแล้วหรือยัง?” สีหน้าของสวี่ซื่อดูขัดเขินเล็กน้อย

เจวี๋ยซย่าหัวเราะ กดเสียงต่ำเอ่ยออกมา “ท่านวางใจเถิด คุณชายหยวนเซียวออกไปพักผ่อนนานแล้ว ก่อนจะออกไป บ่าวให้คนส่งของว่างไปให้แล้ว”

“คราวนี้คงจะถึงเวลาออกไปร่วมขบวนแล้ว”

ด้านนอกประตูมีเสียงลมดังหวีดหวิว ปนเปกับเสียงของหมาป่าเห่าหอนและภูตผีคร่ำครวญ คนที่ได้ยินก็จะรู้สึกขนหัวลุกขึ้นมา

“ทุกปีกลางเดือนเจ็ด มักจะมีคนตื่นตกใจอยู่ตลอดเวลา เฮ้อ” เติงจือถอนหายใจออกมา