หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 67

“ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้? พวกเขาไม่ใช่ว่ากลัวเทพรักษาประตูที่วาดด้วยสีชาดหรอกหรือ?” รูปที่ติดประตูนั้น กลับสกัดกั้นวิญญาณชั่วร้ายไม่ได้? ?

สายตาของสวี่ซื่อเคร่งขรึม “ไปซื้อรูปวาดสีชาดนี้มาจากที่ใดกัน?”

สีเลือดบนใบหน้าของเติงจือจางหายไป

“เป็น…เป็นท่านโหวที่นำมาให้” เมื่อคำนี้ออกมา ทั่วทั้งร่างกายของนางก็แทบจะหมดแรงไป รู้สึกได้ถึงความตื่นกลัวพุ่งไปทั่วจิตวิญญาณ

เติงจือแทบจะร้องไห้ออกมา

“ก่อนที่ท่านจะคลอด ท่านโหวก็เตรียมภาพวาดสีชาดนี้เอาไว้ ในตอนนั้น…” ในตอนนั้นยังไม่รู้ว่าท่านโหวมีใจเป็นอื่น มีเรือนนอกเอาไว้!

ในใจของสวี่ซื่อเกิดความเยือกเย็น

แกร็กแกร็ก ประตูใหญ่ยิ่งเปิดออก

อิ้งเสวี่ยและเจวี๋ยซย่าถอยกลับไปอยู่ด้านในแล้ว ทั้งสองคนยืนตัวสั่นเทาขวางอยู่ด้านหน้าของฮูหยิน

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

“เคร้งเคร้งเคร้ง…”

“ตามหาพวกเจ้าเจอแล้ว…” เสียงดังมาจากทั่วทิศ เหมือนว่าแทบจะทำให้พวกนางจมน้ำตาย

ประตูใหญ่พังทลาย สวี่ซื่อกัดริมฝีปากแน่น

ปลายลิ้นมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง

หน้าผากมีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมา

“ทำไมเสียงอ่านตำราถึงยังไม่ดังขึ้นอีก?” อิ้งเสวี่ยร้องไห้ออกมา ในใจของทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะเคร่งขรึมครั้งแล้วครั้งเล่า

สองมือของลู่เจาเจายกขึ้นสูง วางลงบนข้างศีรษะทั้งสองด้าน สองเท้ากางออก เหมือนกับกบตัวน้อย

มือเล็กเท้าเล็กๆ ปั่นป่วนไปมา ในตอนนี้เคลื่อนไหวอย่างปั่นป่วน

ข้างหูมีเสียงหัวเราะดัง ทำให้นางที่นอนหลับฝันอยู่ไม่หยุดที่จะหงุดหงิด

นางลืมตาขึ้นมา นางที่ถูกปลุกขึ้นมาให้ตื่นกลางดึก ใบหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ความขุ่นเคืองทั่วกายมากเสียกว่าผีร้าย

“ฮึ!” นางโมโหเสียจนแก้มโป่งขึ้น ยกหมัดเล็กๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

เติงจือตกใจจนตัวสั่นเทา ก้าวออกมาข้างหน้าปิดปากนางเอาไว้