หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 246

“สตรีหย่าร้างคนหนึ่ง ให้กำเนิดพวกมารผจญไร้ประโยชน์ออกมา ทำให้พวกเขาต้องทุกข์ทรมาน!”

พวกไร้ประโยชน์จะสามารถทำอะไรสำเร็จได้?

“จวนโหวของข้า ต้องบินขึ้นสูงไปตามสายลม”

ความมั่งคั่งของจวนโหว เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถเอื้อมถึงได้!

“สวีสืออวิ๋น เจ้าและข้าแต่งงานกันมาสิบแปดปีแล้ว ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย!”

“หากเจ้าเต็มใจที่จะใส่ชื่อจิ่งไหวและจิ่งเหยาอยู่ใต้ชื่อของเจ้า ให้จิ่งไหวได้เป็นซื่อจื่อ เจ้าจะยังคงเป็นนายหญิงของจวนโหว!”

“หากเจ้าเป็นสตรีที่หย่าร้างแล้ว จะใช้ชีวิตกับลูกชายสามคนลูกสาวหนึ่งคนอย่างสุขสบายได้อย่างไร?”

“ไหนจะเยี่ยนซูที่พิการอีก ลากทั้งครอบครัวไปลำบาก อย่างไรก็ไม่สามารถขนทั้งหมดกลับไปที่จวนตระกูลสวี่เพื่อเสพสุขได้หรอกกระมัง?” ลู่หย่วนเจ๋อมองไปที่สวี่ซื่อแล้วถอนหายใจ

“จิ่งไหวเป็นคนที่มีอนาคตสดใส และเขาจะนำความรุ่งโรจน์มาให้เจ้าอย่างแน่นอน ถ้าเจ้ายินดียอมรับผิด จวนโหวก็จะไม่หย่ากับเจ้า หย่วนเจ๋อเป็นคนคิดถึงมิตรภาพเก่าๆ เขายินดีที่จะให้โอกาสเจ้าสักครั้ง” นายหญิงใหญ่เหลือบมองนางแล้วพูด เมื่อเห็นดวงตาประชดประชันของสวี่ซื่อ นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง

นางเป็นแค่สตรีอายุมากถูกไล่ออกจากจวนโหวคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาเยาะเย้ย?

“นายหญิงใหญ่ ความมั่งคั่งอันล้นหลามของจวนโหว ท่านก็รับเองเถอะ ต่อไปก็อย่าได้รู้สึกเสียใจทีหลังล่ะ!” สวี่ซื่อยิ้มเยาะ

“เติงจือ เจ้าเชิญเหล่าผู้อาวุโสของตระกูลมาแล้วหรือยัง?”

เติงจือหรี่ตาลง “มาแล้วๆ ท่านผู้นำตระกูลลู่และผู้อาวุโสทุกคนถูกเชิญมาแล้วเจ้าค่ะ”

เหล่าผู้อาวุโสของตระกูลก็มาที่จวนตระกูลลู่ด้วยใบหน้ามืดดำ

“ลู่หย่วนเจ๋อ สามพันตำลึงที่เจ้าสัญญาไว้ครั้งก่อนยังขาดหนึ่งพันตำลึง อย่าลืมล่ะ!” ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในประตู ท่านผู้นำตระกูลก็ตำหนิทันที

ใบหน้าของลู่หย่วนเจ๋อก็เข้มขึ้น