หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 245

“ข้าอยู่กับเขามาสิบแปดปี มีลูกให้เขาแล้ว แต่เขากลับคิดว่าอยากจะพาแค่ลูกกลับจวนอย่างนั้นหรือ?” เผยเจียวเจียวโกรธมากจนเสียสติ

“ถ้าสวี่ซื่ออยากจะไปให้นางไปสิ นางอยากพาลูกของนางไป แบบนั้นก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ? จะได้ไม่มีใครมาขวางทางลูกของข้าได้!”

“ลู่หย่วนเจ๋อไม่เคยอยากทอดทิ้งข้า!”

“ลูก เจ้าต้องต่อสู้เพื่อแม่ของเจ้า เพื่อพี่น้องของพวกเจ้า แม่ต้องถูกกล่าวหา แม่ไม่เหลืออะไรแล้ว มีเพียงพวกเจ้าเท่านั้น” เผยซื่อกอดลู่จิ่งเหยาร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“สวี่ซื่อมีลูกชายสามคน นางจะปฏิบัติต่อจิ่งไหวเหมือนกับเป็นลูกของตัวเองได้อย่างไร?”

“จิ่งไหว แม่คือคนที่รักเจ้ามากที่สุด” เผยซื่อมองดูลูกชายอย่างประหม่า

จริงๆ แล้ว นางมีลางสังหรณ์ตั้งแต่วันที่นางถูกจับได้ว่าเล่นชู้กับลู่หย่วนเจ๋อในวันนั้นแล้ว

กลัวว่าลู่หย่วนเจ๋อจะทอดทิ้งนาง

สิ่งเดียวที่นางสามารถพึ่งพาได้คือลูกชายของนาง

ลู่จิ่งไหวหันที่หลังให้นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

วันนั้นเขาไปหาซูจื่อชิง แต่ซูจื่อชิงหลีกเลี่ยงเขาอยู่หลายครั้ง เขาจึงไม่เห็นว่าเผยซื่อถูกจับได้ว่าเล่นชู้

หลังจากนั้นเพื่อนร่วมชั้นก็มองเขาด้วยสายตารังเกียจอย่างถึงที่สุด

ลู่จิ่งไหวเย่อหยิ่งและทะนงตัวมาก เขาจะทนทุกข์กับความคับข้องใจเช่นนี้ได้อย่างไร เพียงแต่ไม่กล้าพูดออกมาก็เท่านั้น

“ท่านแม่ เพื่อข้าแล้ว ท่านต้องยอมน้อยเนื้อต่ำใจมากเท่าไหร่ ลูกรู้ดี”

“มีเพียงแม่เท่านั้นที่จะเป็นของข้าได้ สวี่ซื่อจะคู่ควรได้อย่างไร ถ้าท่านไม่เข้าจวน ลูกก็จะไม่กลับไปหาบรรพชนขอรับ”

“ในอนาคต เมื่อสอบได้อันดับหนึ่งของสามสนามสอบ และได้รับราชโองการก็จะนำมาบดขยี้สวี่ซื่อไว้ใต้ฝ่าเท้าของลูก!” น้ำเสียงของลู่จิ่งไหวทรงพลัง เกลี้ยกล่อมให้เผยซื่อยิ้ม

โชคดีที่ลูกๆ ของนางฉลาด

สวี่ซื่อไม่มีวันเทียบได้

ลู่จิ่งเหยากะพริบตา “ท่านพี่ น้องจะมอบบทกวีให้ท่าน...”

ดวงตาของลู่จิ่งไหวสว่างเป็นประกายขึ้นมาทันที

เขารู้ว่าน้องสาวของเขาไม่ใช่มนุษย์ทั่วไป