หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 244

ลูกคนที่สามมีสติปัญญาที่โง่เขลา

“ท่านแม่ ยิ่งเขาดูแคลน ยิ่งเขาดูถูกเท่าไหร่ ครอบครัวของเราก็ยิ่งมีความหวังที่จะออกจากจวนหลังนี้ได้มากขึ้น นี่ก็เป็นเรื่องดีแล้วไม่ใช่หรือ” ลู่เยี่ยนซูถือหนังสือไว้ในมือ ตั้งแต่ที่เขามีกำลังวังชาเพิ่มขึ้น เขาก็บีบหนังสือทุกวัน

เขาในอดีต ภาคภูมิใจในความสามารถของเขา และเป็นอัจฉริยะในใต้หล้า

แต่หลังจากที่เขาพิการ เขาก็กลายเป็นเหมือนน้ำเย็นที่มองไม่เห็นก้น

ตราบใดที่เห็นเขา ก็ถูกเขาทำให้ประหลาดใจไปโดยไม่รู้ตัว

หัวใจของสวี่ซื่อรู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย

“ใช่แล้ว เยี่ยนซูพูดถูก ยิ่งเขาดูถูกพวกเรามากเท่าไร พวกเราก็ยิ่งมีโอกาสได้กลับมารวมตัวกันมากขึ้นเท่านั้น”

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ได้ปิดบังการดูถูกดูแคลนของตัวเอง

สวี่ซื่อไม่เคยคิดที่จะกลับไปบ้านเดิม

นางมีลูกชายสามคนและลูกสาวหนึ่งคน ลูกชายคนโตอายุสิบเจ็ดปี ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงอวิ๋นเหมี่ยนถอนหมั้น นางอายุขนาดนี้แล้วคงได้เป็นคุณย่าไปแล้ว

หากพาลูกๆ กลับบ้านเดิม แม้ว่าพี่ชายและพี่สะใภ้จะไม่พูดอะไรก็ตาม

แต่นางก็ยังกังวลกับความภาคภูมิใจในตนเองของลูกๆ นางอยู่เสมอ

มันรู้สึกอ้างว้างเพียงใดที่ต้องพึ่งผู้อื่นและไร้ที่อยู่อาศัย

สวี่ซื่อรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา ไม่กล้าที่จะคิดพลาดอีก

ลู่เจาเจาง่วงเกินกว่าจะลืมตาได้แล้ว ใบหน้ารูปไข่แดงเรื่อของนางนอนอยู่บนอ้อมกอดของพี่ใหญ่

ทุกคนมองนางอย่างอ่อนโยน

“เขาพูดเสมอว่าลู่จิ่งเหยาฉลาด แต่ข้าว่า นางก็ยังโง่อยู่นิดหน่อย ตอนที่จับชู้ หากไม่ใช่เพราะนางเรียกท่านพ่อท่านแม่ เกรงว่ายังพอจะมีหนทางอยู่” ลู่หยวนเซียวมุ่ยปาก

“นี่คือความคิดของผู้ใหญ่จริงๆ หรือ?”