ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 41

ตอนที่ 10

ราชฑูต

ได้ยินจากไท่ซางหวง(บุตรชายของข้า)เคยบอกไว้ว่าราชทูตแคว้นเหลียงจะมาถึงอีก 7 วันแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะตั้งหน้าตั้งตามาที่นี่รวดเร็วทันใจอย่างยิ่งเห็นแบบนี้แล้วก็นึกปวดหัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นการต้อนรับราชทูตต่างแคว้นเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากไม่ใช่เรื่องเล็กๆน้อยๆเพราะหากต้อนรับคนเหล่านี้ไม่ดีก็อาจจะเสื่อมเสียไปยังทั่วทั้งแคว้นของตนเองได้จึงจำเป็นต้องดูแลแขกที่มาเป็นอย่างดี

"ถวายพระพรฝ่าบาทขอให้ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นๆปีเพคะ"

"ถวายบังคมพะยะค่ะฝ่าบาทขอให้ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นๆปีพะยะค่ะ"

"องค์หญิงและองค์ชายแคว้นเหลียงลุกขึ้นเธอในฐานะที่เป็นตัวแทนราชทูตมาเชื่อมสัมพันธไมตรีของแคว้นเราอย่าได้มากพิธีเลยถือเสียว่าที่นี่คือครอบครัวขององค์หญิงและองค์ชาย"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"ขอบพระทัยพะยะค่ะ"

"ในระหว่างที่จะอยู่ที่นี่องค์หญิงและองค์ชายจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากอาจารย์หญิงอวิ๋นซิ่วอิง นางเป็นผู้ที่มีความรู้ความสามารถเป็นอาจารย์ที่อายุน้อยแต่มีความจริงกัดในหลายๆด้านนางจะคอยดูแลองค์หญิงและองค์ชายมีเรื่องอะไรแจ้งกับนางได้ทันที"

"สถานะของนางเป็นเพียงอาจารย์หญิงจะให้นางมาดูแลหม่อมฉันหรือเพคะ"

"แล้วองค์หญิงไม่พอใจเพียงแค่สถานะมองคนที่ภายนอกเช่นนั้นหรือขอบังอาจถามแม่นมขององค์หญิงเป็นสตรีอย่างไร"

"แม่นมของข้าเป็นบ่าวรับใช้ของเสด็จแม่แม้ว่าฐานะทางบ้านของนางจะเป็นแค่ชนชั้นกลางแต่ก็เป็นสตรีที่มีความเพียบพร้อม"

"หม่อมฉันเป็นบุตรสาวของขุนนางขั้น3 มีคุณงามความดีต่อแคว้นมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษพี่ชายออกรบห้าวหาญไม่เกรงกลัวสิ่งใดบิดาใช้ความภักดีปกป้องบ้านเมืองแม้ว่าตัวของข้าจะเป็นสตรีที่อ่อนแอแต่ก็มีความรู้ความสามารถจึงได้มาเป็นอาจารย์หญิงในวังหลวงสั่งสอนอบรมบ่มเพาะนิสัยให้กับเชื้อพระวงศ์และบุตรสาวบุตรชายขุนนางทั้งหลายที่มีความสามารถแล้วหม่อมฉันจะไม่มีค่าพอถึงขั้นได้ดูแลองค์หญิงเลยหรือเช่นนั้นองค์หญิงคงจะมองหม่อมฉันเพียงแค่ภายนอก"

"สตรีในห้องหอเช่นเจ้ามีความคิดความอ่านมากมายถึงเพียงนี้ไม่เกรงกลัวว่าจะมีบุรุษที่ใดกล้ามาสู่ขออย่างนั้นหรือ"

"หม่อมฉันทูลองค์หญิงตามตรงหม่อมฉันแต่งงานแล้วมีสามีแล้วองค์หญิงไม่ต้องห่วงว่าหม่อมฉันก็ไม่มีความสามารถในการดูแลเด็กแม้ว่าหม่อมฉันจะอายุมากกว่าองค์หญิงแค่ไม่กี่ปีแต่หม่อมฉันมีวุฒิภาวะในการเป็นผู้นำอย่างยิ่งองค์หญิงไม่ต้องเป็นห่วง"

"ฝ่าบาทหม่อมฉันไม่เอาอาจารย์หญิงผู้นี้นะเพคะ ดูแล้วนางไม่มีมารยาทเหมือนไม่มีใครอบรมสั่งสอน"

ปังงงง!!!!!

"ไท่ซางหวง.."

"องค์หญิงเป็นแขกบ้านแขกเมืองควรจะให้เกียรติสถานที่บ้างนะรู้ไปถึงฮ่องเต้แคว้นขององค์หญิงจะไม่งามเอาเสียได้ คนที่ทางวังหลวงส่งมาย่อมต้องเป็นสตรีที่มีความสามารถไม่ใช่ใครที่ไหนที่จะสามารถหยิบยกมาได้องค์หญิงไม่ต้องเป็นห่วงหากเกิดเรื่องผิดพลาดประการใดเฒ่าชราอย่างตัวของข้าจะขอขมาองค์หญิงด้วยตนเอง"

"ไท่ซางหวง หม่อมฉันกล่าวเกินไปขออภัยพระองค์ด้วยเพคะหม่อมฉันน้อมรับคำสั่งสอนนี้ไม่ว่าฝ่าบาทจะมอบใครมาให้หม่อมฉันยินดีต้อนรับเป็นอย่างยิ่งเพคะ"

"ในเมื่อองค์หญิงไม่ต่อปากต่อคำอีกแล้วก็เชิญกล่าวต่อเลยฝ่าบาท"

"ขอบพระทัยไท่ซางหวง"

บุตรชายของข้าผู้นี้ ช่างอารมณ์ร้อนเสียจริงไม่คิดไม่ฝันเลยว่าบุตรชายที่ไม่เอาไหนคนนั้นบัดนี้กลับอารมณ์ร้อนกว่าแต่ก่อนเสียอีกทำให้ข้าถึงกับอดหัวเราะไม่ได้แสดงออกมามากมายเช่นนี้คนอื่นต่างมองมาที่ข้าด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเสียเท่าไรตอนนี้ก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับคนพวกนี้อยู่แล้ววันเวลามันก็ช่างผ่านไปรวดเร็วอยู่แล้วก็เลยไม่ได้คิดอะไรมากมายสุดท้ายพวกเขาก็ขัดราชองการไม่ได้จึงมีตัวของข้านอกคอยดูแลพวกเขาอาจจะเป็นเพราะว่าในสายตาของพวกเขาข้าก็เป็นเพียงแค่สตรีผู้หนึ่งไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับราชกิจต่างๆได้ก็ใช่นั่นแหละตัวของข้าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับฐานอำนาจราชกิจใดๆในวังคานอำนาจกับใครก็ไม่เคยมีเพียงแต่ช่วยเหลือประชาชนตอนที่ออกรบเพียงเท่านั้นจึงได้ไม่มีความคิดอะไรที่เป็นความคิดโสมมเหมือนพวกขุนนางทั้งหลายราชทูตเหล่านี้ก็มองข้าเป็นตัวตลาดแตกต่างจากพวกเค้าทำสีหน้าเหยียดหยามแต่ก็ช่างเถอะคนรุ่นใหม่มักเอาลมร้อนอยู่เสมอตายไปหลายๆรอบเหมือนตัวของข้าก็คงจะหยุดห้าวเอง

"อาจารย์หญิง"

"ถวายพระพรองค์หญิงมาที่นี่มีเรื่องอันใดหรือ"

"อาจารย์หญิงไม่รู้อะไรเสด็จพ่อให้ตัวของข้านำมอบชุดเหล่านี้มาให้กับองค์หญิงและองค์ชายได้สวมใส่"

"เจ้าเนี่ยนะคิดถึงข้าเราสองคนไม่ได้รักกันเสียหน่อย"

"แต่ตอนนี้ข้ากับท่านแต่งงานกันแล้ว"

"จริงด้วย ข้าชิงตัวเจ้ามาที่นี้เจ้าอยากกลับบ้านไปหาครอบครัวหรือไม่"

"ข้าผิดต่อเจ้า"

"อย่างไร เจ้าผิดตรงไหนผิดอะไรกับข้าไม่เห็นเกี่ยวกันเลยเจ้าตามข้ามาก็ถือว่าเป็นข้อตกลงของกันและกันไม่จำเป็นต้องมีเรื่องที่ผิดต่อกันเจ้าอยากกลับบ้านก็กลับไปเถอะ"

"ท่านมาอาศัยอยู่ในร่างของนางเช่นนั้นนางก็..."

"นางตายไปแล้ว ตายไปก่อนที่เราสองคนจะแต่งงานกันเสียอีกนางปักใจรักเศร้าจนตัวตาย ตายเพราะพี่น้องของตนเองเป็นคนฆ่า"

"ตัวของข้าผิดต่อนางอย่างยิ่งใครอยากจะชดใช้"

"ด้วยอะไรล่ะ"

"ด้วยตัวและหัวใจ"

"มองดูแล้วเจ้าก็มีใบหน้าที่งดงามหล่อเหลามากเสียจริง"

ข้าใช้มือช้อนที่คางมนสวยของปั๋วเหิงหรานก่อนจะยิ้มร้ายๆออกมาเขามีสีหน้าที่เขินอายก่อนที่ตัวของข้าจะบอกปัดกับเขาบ่ต้องเข้าไปดูแลองค์หญิงและองค์ชายต่างแคว้นในเมื่อเขาอยากจะใช้ร่างกายชดใช้ให้กับร่างกายของข้าตัวของข้าเองก็ไม่ได้มีพันธะการใดๆต่อใครก็แล้วแต่ตัวของคนผู้นั้นในเมื่อได้เกิดมาใหม่ก็ได้ลิ้มลองคนใหม่ๆเสียบ้างกินของเก่าดักดานไม่อร่อยแล้วล่ะหนุ่มคบเพราะวัยนี้น่ากินยิ่งกว่าแต่แก่หนังเหี่ยวเสียอีกไม่ได้การถ้าจะกินหนุ่มน้อยหน้ามนผู้นี้ก็คงดีกว่าคนแก่เป็นนัยๆ

ราชทูตล้วนแล้วแต่เอาแต่ใจทั้งสิ้นไม่ว่าใครหน้าไหนก็รู้แล้วแต่น่าเบื่อตัวของข้าตื่นมารับใช้ดูแลงานต่างๆทั้งๆที่ไม่ได้เป็นนางกำนัลหรือฮองเฮาสนมนางอื่นเลยสักนิดเป็นแค่อาจารย์หญิงกลับต้องทำงานหนักถึงเพียงนี้ต้องได้เงินเดือนเพิ่มไปหลายๆเท่าไหร่นะไม่เช่นนั้นคงจะเจ็บปวดน่าดูเมื่อสิ้นเดือนแล้วได้เงินเพียงน้อยนิดไม่เจอครอบครัวต่อให้ตัวของฆ่าตายไปหลายรอบก็งกเงินอยู่เช่นเดิมอยู่ดี