ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 42

ตอนที่ 11

ศักดิ์ศรี

ข้ามองปั๋วเหิงหรานด้วยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะขอตัวกลับเรือนที่ข้าให้เขาอยู่แต่ก่อนจะไปก็มอบกล่องขนมที่เขาหอบหิ้วมาด้วยมาฝากให้กับตัวของข้าไม่คิดเลยว่าบุรุษผู้นึงจะสามารถทำอาหารทำขนมได้ถึงเพียงนี้ตัวของข้าเป็นสตรีไม่มีเวลาได้ทำอะไรเหมือนสตรีทั่วไปเลยสักนิดใช้ชีวิตไม่ต่างจากบุรุษทั่วไป มีคนลักษณะคล้ายสตรีได้อยู่เคียงข้างก็ดีจริงๆไม่ต้องทำอะไรเองแค่สลับหน้าที่การทำงานก็พอ

"ไม่รู้ว่าจะถูกปากเจ้าหรือไม่แต่ก็พยายามที่จะทำให้ทันได้ชิมดู"

"ขอบใจที่คุณชายน้อยทำมาให้"

"เราแต่งงานกันแล้วถือว่าเป็นสามีภรรยาต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็คือคนแรกที่ตัวของข้าจะเลือก"

"ก็ขอให้เป็นเช่นนั้นนี่ก็เริ่มบ่ายคล้อยรีบกลับเถอะอีก 2-3 วันจะไปหา"

"เจ้าอย่าลืมนะ"

"อืม"

เขาจากไปแล้วนั่งรถม้าออกจากวังไปเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงกล่องขนมเพียงเท่านั้นเมื่อเปิดขึ้นมาก็งดงามอย่างยิ่งใจของข้าก็รู้สึกว่าตัวของเขามีเสน่ห์มากเหลือเกินจากที่เมินเฉยต่อเขามานานก็รับรู้แล้วว่าตัวของเขาก็มีเสน่ห์ปลายจวักอยู่หลายส่วนสตรีมากมายก็รวนแล้วชอบพอบุรุษที่เก่งด้านนี้เหมือนกันโดยเฉพาะตัวของข้า

"อาจารย์หญิงมีเรื่องด่วนเจ้าค่ะ"

"เรื่องด่วนอะไร"

"ฮ่องเต้และฮองเฮาแคว้นอู๋มาเยี่ยมชมแคว้นหรงเจ้าค่ะ"

"มาโดยไม่ได้นัดหมายเช่นนี้อย่างนั้นหรือ"

"เจ้าค่ะอาจารย์หญิงตอนนี้ฝ่าบาทเกรงกลัวว่าจะต้อนรับฮ่องเต้และฮองเฮาไม่ดีเลยให้มาตามอาจารย์หญิงเจ้าค่ะ"

หลี่เจินหลานเนี่ยนะจะเกรงกลัวอีกฝ่ายอยากจะให้ตัวของข้าไปเจอหน้าอดีตสามีมากกว่าเจ้าคนที่มันเคยเป็นลูกชายและเกิดมาใหม่มาเป็นพี่ชายฝาแฝดคนนี้คิดหรือว่าเขาจะไม่รู้นิสัยของเขาอยากให้ข้าไปเจอหน้าสามีเก่ามากกว่าทำแบบนี้อยากจะแกล้งข้าหรือไร

"อืม ข้าเรียบร้อยหรือยัง"

"อาจารย์หญิงแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นก็นำทางไปท้องพระโรง"

"เจ้าค่ะอาจารย์หญิง"

ตอนนรู้ข้าตรวจดูร่างกายตัวเองเสร็จก็เดินออก็ไปยังท้องพระโรงที่มีคนมากมายอยู่ที่นั้นข้าเดินย่างกรายมาถึงแล้วข้าถวายพระพรกับฝ่าบาทและฮองเต้แคว้นอู๋

อู๋จวินหลิวหรานมองมาที่ตัวของข้าอย่างชัดเจนจับจ้องเนิ่นนานจนตัวข้าไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย แต่ข้านั้นก็อดมองตอบไม่ได้

"นี้คืออาจารย์หญิงอิ๋วซิ่วอิงที่ดูแลองค์หญิงใหญ่และบรรดาเชื้อพระวงศ์ของแคว้นเรา"

"เหมือนจริงๆ"

"เหมือนใครหรือ"

"ฮองเต้หลี่พระองค์ก็รู้ดีว่าตัวเราหมายถึงอะไร"

"จริงสิเหมือนน้องสาวฝาแฝดของเรา หลี่เจินเหรินอดีตฮองเฮาพระองค์ก่อน"

"ฮ่องเต้หลี่กล่าวหนักเกินไปแล้ว"

"เช่นนั้นหรือ เช่นนั้นให้อาจารย์หญิงอวิ๋นดูแลพระองค์ก็แล้วกัน"

"คงจะไม่..."

"ขอบพระทัยเพคะ"

ฮองเฮาแคว้นอู๋เอ่ยปากแทนนับว่าไม่เหมาะอย่างยิ่งแต่นางก็ทำ นางยังเด็กนักที่มีนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้สตรีชั้นสูงย่อมต้องมีนิสัยหยิ่งผยองเช่นนี้อยู่แล้ว แต่นางในใช้ไม่ถูกเวลาเท่านั้นเอง ข้าจึงได้มาคอยดูแลอู๋จวินหชิวหรานและฮองเฮาคนใหม่

"หน้าตางดงามราวเทพเซียนเสียจริงอาจารย์หญิงอวิ๋น"

"ขอบพระทัยเพคะฮองเฮา"

"งดงามจนน่าชิงชัง"

"ไม่ ข้าไม่ยอมเด็ดขาดอย่าทำเช่นนี้เลย ข้ายอมแพ้แล้วได้โปรดถ้าเจ้าโกรธเกลียดก็โกรธได้แต่ต้องอยู่กับข้าอย่าทิ้งข้าไปไหนเลย"

"ปล่อยข้าได้แล้วเรื่องของเรามันจบไปตั้งนานแล้วข้าของตัว"

โครมมม!!!!

"นังสตรีชั้นต่ำมึงอาจกล้าทวงฝ่าบาทเช่นนั้นหรือ ทหารจับนางเอาไว้!!!!"

"ฮองเฮาเจ้าบังอาจนักไม่เห็นตัวของเราอยู่ในสายตาอีกอย่างนั้นหรือ กล้าสั่งลงโทษคนของเรา เจ้าอยากถูกปลดออกจากตำแหน่งอย่างนั้นหรือ"

"ฝ่าบาทหน้ามืดตามัวหลงกลสตรีชั่วนางนี้เอาความงามมาล่อลวงพระองค์ หม่อมฉันจัดการเอง"

"ใครกล้าเข้ามาอย่าหาว่าเราไม่เตือน"

"ฝ่าบาท!"

"ฮองเฮา!!!"

อู๋จวินหลิวหลานหันไปตวาดฮองเฮาของตนที่เพิ่งแต่งงานกันได้แค่ไม่กี่เดือนกลับทำอำนาจบาตรใหญ่ก็เคยบอกเอาไว้แล้วว่าสตรีที่เอาแต่อำนาจของตนเองเข้าข่มผู้อื่นย่อมไม่มีผลดีและยิ่งทำให้บุรุษผู้นั้นรังเกียจข้าเบื่อเหลือเกินที่ต้องมองดูผัวเมียทะเลาะกันตัวของข้าสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของอดีตสามีหลายภพหลายชาติของตนเองก่อนจะมองหน้าเขาอย่างนิ่งเฉยไม่รู้สิตอนนี้ตัวของข้านิ่งเฉยเสียเหลือเกินไม่คิดรู้สึกจะหัวอีกฝ่ายและไม่รู้สึกจะรักอีกฝ่ายเหมือนเดิมอาจจะเป็นเพราะว่าหมดใจกับอีกฝ่ายมานานแล้วก็ได้ถึงได้มีท่าทีที่เย็นชาเช่นนี้ตัวของข้าเองก็มีศักดิ์ศรีของตนเองไม่คิดที่จะทำลายศักดิ์ศรีของตนเองเพื่อความรักอย่างโง่งมอีกเด็ดขาด

"หากไม่มีเรื่องอะไรแล้วหม่อมฉันขอตัวก่อนตอนนี้ก็คงจะเป็นเรื่องของพระองค์กับฮองเฮาของพระองค์"

"ไม่ใช่เรื่องของนาง แต่เป็นเรื่องของเราทั้งสองคน"

"พระองค์คงจะยังไม่แน่ชัดกับความรู้สึกของตนเองหม่อมฉันบอกว่าเราสองคนจบเรื่องความรักความแค้นกันมานานแล้วจงกลับไปซะหม่อมชั้นไม่ข้องเกี่ยวกับพระองค์อีกเบื่อเต็มทนที่ต้องมานั่งมองตัวของพระองค์ตามตื๊อเช่นนี้"

"จะทิ้งค่าจริงๆอย่างนั้นหรือ"

"หลิวจวิน!! ข้าเขาบอกเจ้าอีกครั้งเรื่องของเรามันจบไปตั้งนานแล้วอย่าได้รื้อฟื้นอีกเลย"

"หลี่ซิ่วอิงไม่ว่าจะชาติภพใดข้าก็จะรักเจ้าตลอดไปไม่เหมือนกับที่เจ้ารักข้าไม่ได้ตลอด"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นใจของข้าก็กระตุกวูบวาบแต่เพราะว่าอะไรไม่รู้ถึงได้มีความรู้สึกเช่นนั้นไม่เลยตอนนี้ในใจของข้ามองใบหน้าของคนผู้นี้เห็นเพียงแววตาที่ต้องการเอาชนะของเขาไม่ได้มีความรู้สึกรักคุณมองอะไรเลยมันควรจบไปแล้วครบทุกครั้งที่ข้าได้ตกหลุมรักเขาข้าก็จะต้องทนทุกข์ทรมานและต้องตายในที่สุดอาจจะเป็นเพราะว่าสวรรค์ต้องการกลั่นแกล้งหรือเป็นเพราะตัวของข้าในอดีตชาติก่อนที่จะมาเกิดทำเรื่องที่ผิดพลาดเอาไว้อย่างนั้นหรือเหตุใดจึงต้องมาเจ็บปวดเช่นนี้