ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 43

ตอนที่ 12

ฤทธิ์เดชราชวงศ์หลี่

ข้าถูกกระชากจากฮองเฮาแคว้นอู๋ไท่ซางหวงมาเห็นพอดีข้าที่ไม่ได้ระวังตัวกลับถูกรับโดยไท่ซางหวงทำให้ไท่ซางหวงมีโทสะมากขึ้นกว่าเดิมจากตอนแรกที่มีอารมณ์สุนทรีย์เมื่อเจอตัวของข้าถูกผลักล้มแบบนี้ก็ทำให้ไม่พอใจอย่างยิ่งอาจจะเป็นเพราะว่าในครั้งนี้คนแคว้นอื่นบังอาจกล้าเหยียดหยามคนของแคว้นตนเองย่อมไม่พอใจอย่างยิ่ง ข้าราชบริพารทั้งหลายต่างก็กลัวหดตัวตายก้มหมอบแทบพื้นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นจ้องมองไท่ซางหวงเลยแม้แต่คนเดียว

"ไม่คิดเลยว่าฮองเฮาแคว้นอู๋จะกล้าทำร้ายคนของเราที่นี้"

"ไท่ซางหวงถวายพระเพคะ"

"ดูแล้วอายุแค่ไม่กี่ปีเหตุใดถึงแต่งตั้งเป็นฮองเฮาฮ่องเต้ขอบังอาจถามคิดเช่นไรถึงเลือกคนที่จะมาเป็นแม่ของแผ่นดินได้แบบนี้"

"ไท่ซางหวง พระองค์ก้าวก่าย การตัดสินใจของเจิ้นมากเกินไปแล้ว"

"ฮ่องเต้ที่นี่คงจะไม่เหมาะกับพระองค์อีกแล้วขอเชิญพระองค์กับฮองเฮาสุดที่รักกลับแคว้นไปเถิดที่นี่คงไม่อาจต้อนรับได้ดีขออภัยที่ต้องรับไม่ดีถึงเพียงนี้"

"เจิ้นจะนำทางกลับไปด้วย"

"นางคงจะกลับไปพร้อมกับพระองค์ไม่ได้นอนคือสตรีที่แต่งงานแล้วไม่สมควรที่จะไปอยู่กับบุรุษอื่นไม่ว่าจะเป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์เชื้อพระวงศ์คนใดก็ไม่อาจที่จะผลักสามีภรรยากันได้เช่นนั้นคงจะเอาอายเมื่อกลับไปพบบรรพบุรุษ"

"ข้าจะเอานางไปด้วย"

"ฝ่าบาทเพคะ อย่าทำเช่นนี้กับไท่ซางหวงเพคะ"

"ไม่ว่าชาติก่อนจะเป็นใครแต่ในชาตินี้เราคืออดีตพ่อตาเป็นผู้ที่อยู่เหนือพระองค์อดีตก็เคยเป็นฮ่องเต้เหมือนกันพระองค์ยังทำตนเช่นนี้ชุดกระชากบังคับใจคนทำเช่นนี้แล้วคิดว่าดีอย่างนั้นหรือนางแต่งงานแล้วมีสามีแล้วมีคนอื่นแล้วเหตุใดอย่างจะต้องยึดติด"

"ข้าจะเอานางไปอยู่ด้วยข้าจะแต่งตั้งนาง..."

"เจ้าจะแต่งตั้งข้าเป็นอะไรฮองเฮา กุ้ยเฟยหรือนางสนมเล็กๆตัวของข้าก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันอย่าได้ใช้อำนาจกับคนเช่นข้าเจ้าก็รู้ว่าข้ากล้าทำในสิ่งที่สตรีไม่กล้า"

"ข้าเฝ้ารอมาเนิ่นนานเพียงแค่ต้องการได้อยู่ด้วยกันเหตุใดเจ้าถึงไม่ต้องการอยู่กับข้า"

"ตัวของข้าไม่ต้องการกลับไปอยู่ในจุดเดิมอีกอย่างคนอย่างข้าแต่งงานแล้วเป็นภรรยาของคนอื่นก็จะจงรักภักดีอยู่กับเขาจนวันตายไม่มีทางเสียใจเด็ดขาด"

"เจ้าของเขาก็เคยเป็นสามีภรรยากันเหตุใดเจ้าถึงทิ้งตัวของข้าเอาไว้"

"นั่นมันเรื่องของครั้งก่อนมันจบลงไปตั้งนานแล้วเจ้าเองก็มีภรรยาใหม่เหตุใดถึงไม่ปล่อยวางเจ้าควรปล่อยวางเสียบ้างเราจะมีความสุขมีตัวของเจ้าเอง"

"ข้ารักเจ้าจะไม่มีวันรักคนอื่นเด็ดขาด"

"แต่ข้าไม่ได้รักเจ้าแล้ว ข้ามีคนอื่นแม้ว่าจะผิดต่อคำสัญญาในอดีตแต่เขาก็เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น"

"ถ้าสามีเจ้าตายเจ้ายังจะยอมอยู่กับเขาช่วยชีวิตหรือไม่"

"อยู่"

"หลี่ซิ่วอิงตัวของข้ารักเจ้าถึงเพียงนี้ยอมโอนอ่อนทุกอย่างยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพิ่งงอนง้อเจ้าเหตุใดเจ้าถึงใจแข็งถึงเพียงนี้"

"ปีนั้นถ้าต้องอับอายในคืนแต่งงานโขกหัวขอร้องเจ้าทำกลางถนนที่มีผู้คนมากมายเราแต่งงานแม้ว่าตัวของข้าจะรู้ว่าตัวของเจ้าจะทำเพื่ออะไรแต่เจ้ากลับทำร้ายหัวใจของข้าแล้วในปีต่อมาในตอนนั้นที่หลงคารมของเจ้ายอมแต่งออกไปให้กับเจ้าอีกครั้งหวังเพียงเพื่อช่วยให้เจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้อย่างสมภาคภูมิก็มีความสุขได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไปแต่ก็ไม่อาจสมหวังมาในปีนี้ครั้งนี้ตัวของข้าก็อยากใช้ชีวิตเช่นคนธรรมดาทั่วไปมีความสุขกับการใช้ชีวิตกับครอบครัวตัวของข้าไม่ต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้งอีกต่อไปขอแค่อยู่กับสามีมีลูกกันหลายๆคนแค่นี้ก็มีความสุขแต่เจ้าก็ยังคงบังคับให้ตัวของข้ากลับไปเดินเส้นทางเดิมชาติก่อนเคยทำเวรทำกรรมอะไรกับเจ้ากันเหตุใดต้องมาทนทุกข์ทรมานเพื่อเจ้าหลายๆครั้งแบบนี้ด้วย"

"ข้ารักเจ้าจะไม่ยอมให้จบไปไหนข้าไม่ยอมเด็ดขาดข้าตามหาเจ้ามาหลายครั้งหลายคราเหตุใดต้องทิ้งตัวของข้าตลอดทุกครั้งด้วย"

"ที่ตัวของนักพรตกล่าวก่อนหน้านั้นใช่หรือไม่"

"ใช่แล้วในอดีตตัวของข้าเป็นแม่ทัพแห่งแคว้นแห่งนี้คอยสู้รบป้องบ้านเมืองมานานแต่ก่อนตัวของข้าเป็นท่านหญิงอยู่ในวังเป็นเพราะบิดามีความดีความชอบมากจนเกินไปทุกคนเลยอิจฉาสั่งให้คนจึงถูกคนตามล่าพี่ชายคนโตของข้าเสียสละเอาน้องเล็กๆไปอีกแคว้นส่วนตัวของข้าก็พาน้องสาวอีกคนเดินทางไปอีกที่หนึ่งและก็ได้มีความรู้สึกดีๆให้กับคนที่เป็นความรักที่เกิดจากการเอาใจใส่มานานนับหลายปีในคืนวันที่ตัวของข้าจะแต่งงานกลับถูกเขาหลอกลวงวันเวลาผ่านไปเรากับเพ้อฝันต้องเจ็บปวดทนเลี้ยงลูกอยู่คนเดียวถึง 2 คนในตอนที่ลูกของข้าอายุ 15 ปีกลับถูกฆ่าอย่างทารุณเหลือเพียงอดีตฮ่องเต้หรือตอนนี้ก็คือไท่ซางหวงที่มีชีวิตอยู่ในตอนนั้นเขาพิมพ์อายุแค่ 15 ปีกลับต้องเห็นพี่ชายฝาแฝดและมารดาของตนตายต่อหน้าต่อตาเพียงไม่นานก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นฮ่องเต้และบุตรชายบุตรสาวที่เกิดจากสตรีต่างชนชั้นเป็นภรรยาของพี่ชายฝาแฝดก็ถูกรับมาเป็นนางสนมในวังถูกแต่งตั้งเป็นกุ้ยเฟยแล้วเด็กทั้งสองคนก็เป็นองค์หญิงและองค์ชายองค์ชายในตอนนั้นก็กลายเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบันส่วนองค์หญิงก็ถูกแต่งงานไปต่างแคว้นแล้วก็ตายเพราะเหตุการก่อกบฏเพื่อปกป้องพระสวามีของตนเองเจ้าว่าสตรีนางนี้โง่หรือไม่"

"ไม่หรอกชาติใดที่นางตายก็เพราะว่าเจ็บปวดจากการสูญเสียชาติที่ 2 ตายนางตายเพราะปกป้องคนที่นางรัก"

"ตอนแรกก็คิดเช่นนั้นเมื่อเกิดมาในชาติที่ 2 ที่ 3 ก็ล้วนแล้วแต่รู้สึกว่าการตามันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเมื่อในชาติที่ 3 เกิดมาไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดเป็นมนุษย์ตอนเป็นทารกแต่กลับต้องมาเป็นสตรีในวัย 18 ปีที่กำลังจะออกเรือนตอนแรกถ้าต้องการให้เจ้าเป็นแค่ตัวประกันเพื่อที่จะไม่ให้บิดามารดาของเจ้าตามติดมาได้เมื่อเข้าไปถึงที่แขวนแห่งนั้นคนที่ข้ารักและสัญญาว่าจะมีแต่ข้าเพียงผู้เดียวจะไม่ยอมแต่งงานแม้ว่าข้าจะตายไปเขากลับผิดสัญญาแต่งงานกับสตรีนางอื่นทำให้ใจของข้ามืดบอดและเจ็บปวดมาวันนี้เขามีทุกอย่างเด็กหลับยังต้องการตัวของข้ากลับไปเหนี่ยวรั้งความรู้สึกที่ตัวของข้าอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่ไม่ใช่เขาแต่เหตุใดจึงต้องมาจบลงที่ความเจ็บปวดเช่นนี้"

"เจ้าไม่ได้รักเขาอีกแล้วเจัาจะมีความรักครั้งใหม่อย่างนั้นหรือ"

"ใช่ตอนแรกเพียงแค่รู้สึกว่าร่างกายของข้าหัวใจของข้ารู้สึกผูกพันและมีความรู้สึกลึกซึ้งกับตัวของเจ้ามากเหลือเกินจะเป็นเพราะว่าเจ้าของร่างจริงๆรักเจ้ามากถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้"

"ในอดีตนางกับข้ารักกันมากจริงๆแต่ก่อนหน้าเป็นสตรีที่อ่อนหวานนุ่มนวลวาจาเปล่าไพเราะทุกคำเอาออกเอาใจผู้อื่นมาโดยตลอดแต่ช่วงหลังๆตอนที่ใกล้จะแต่งงานกันนานมีท่าทีหงุดหงิดอารมณ์ร้ายจนตัวของข้าก็เข้าตาไม่ติดแต่ได้ยินข่าวว่านางฆ่าตัวตายก็เจ็บปวดเหลือเกินแต่ก็มีความรักกับน้องสาวของนางแต่ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกหลอกลวงข้าเองก็โง่เหมือนกัน"

"เราสองคนมันเริ่มต้นกันใหม่ดีหรือไม่เราจะเป็นสามีภรรยากันจริงๆเราจะยอมหรือไม่"

"ถ้าอยากจะเป็นสามีของเจ้าจริงๆไม่ได้เพียงเป็นแค่ในนาม"

"ได้ข้าจะเป็นภรรยาของเจ้าจริงๆที่ไม่ใช่ในนามเช่นเดียวกัน"

"ขอบคุณเจ้าที่ให้โอกาสได้ทำความดีถ่ายทอดและได้เริ่มต้นใหม่กับความรักของเราทั้งสองคน"

ตัวของข้าสวมกอดร่างกายใหญ่โตแข็งแกร่งของของเขาด้วยความรู้สึกหลากหลายจึงแยกไม่ออกว่าสิ่งไหนเป็นสิ่งไหนแต่ก็ต้องทำใจยอมรับว่าตนเองได้กอดเขาแล้วรู้สึกมีความสุขมากกว่าเดิมเสียอีกจนตอนนี้ความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามาล้วนแล้วแต่ทำให้ตัวของข้าพอใจมากกว่าอยู่กับความรู้สึกเดิมๆที่ผ่านมาเสียอีกอยากจะนอนพักผ่อนแบบนี้ให้สบายใจเหลือเกิน