หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 24

    เสิ่นเยว่ซีที่เพิ่งถูกอู๋จิ้งหย่ายั่วยุเหน็บแนมไม่หยุด เธออดกลั้นเอาไว้ตลอด เพราะคิดว่าหัวใจของตัวเธอเองแข็งแกร่งมากพอ

    แต่เมื่อได้พบกู้หยุนเซิน ความรู้สึกทั้งหมดก็พรั่งพรูและน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ 

    ตั้งแต่เธอได้รับบาดเจ็บ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอเขา ในเวลาเพียงไม่กี่วันแต่เหมือนราวกับว่าเวลาผ่านไปนานหลายศตวรรษ ชายที่คุ้นเคยเบื้องหน้าในตอนนี้กลับดูแปลกตาไปมาก

    “นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น？”

    กู้หยุนเซินมองอู๋จิ้งหย่าที่อยู่บนพื้น ขมวดคิ้วและถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเฉยชา 

    เสิ่นเยว่ซีถึงได้รู้สึกตัวกลับมา และรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้ผลักเธอนะ เธอ……”

    ก่อนที่จะได้กล่าวจนจบ เธอก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงร้องเจ็บปวดของอู๋จิ้งหย่า “หยุนเซิน ฉันเจ็บจังเลย”

    เธอยื่นมือออกไปหากู้หยุนเซินอย่างออดอ้อน และถูกเขาดึงขึ้นมาจากพื้น ทันทีที่เธอทรงตัวยืนขึ้นได้ เธอก็โผเข้าสู่อ้อมแขนของเขา อู๋จิ้งหย่ากอดเขาเอาไว้อย่างใกล้ชิด สีหน้าของเธอแสดงออกถึงการไม่ได้รับความเป็นธรรม

    “ฉันมาที่นี่เพื่อขอโทษเธอ เพราะคุณช่วยฉันเอาไว้ เลยเป็นเหตุทำให้เธอต้องเจ็บตัว ฉันมาที่นี่เพื่อขอโทษเธอ เพราะคุณช่วยฉันเอาไว้ เลยเป็นเหตุทำให้เธอต้องเจ็บตัว ฉันรู้สึกผิดไม่คิดว่าเธอจะผลักฉัน”

    หลังจากที่ได้ยินกู้หยุนเซินก็หันหน้าไปมองเสิ่นเยว่ซี เขาชำเลืองมองเธออย่างโหยหา จากนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “เป็นอย่างนั้นเหรอ？”

    เสิ่นเยว่ซีมองท่าทีของเขาอย่างว่างเปล่า โดยไม่รับรู้ถึงสายตาของเขา

    กู้หยุนเซินยอมให้อู๋จิ้งหย่ากอด และเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอด้วย

    เสิ่นเยว่ซีปรนนิบัติดูแลเขามาเป็นเวลาหนึ่งเดือน เธอรู้ว่าเขารักความสะอาดอย่างมาก แม้ว่าแข้งขาของเขาจะเดินเหินไม่สะดวก แต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาสัมผัสเพื่อให้การช่วยเหลือ มีเพียงตนเท่านั้นที่สามารถเข้าใกล้เขาได้

    แต่ทว่าในตอนนี้เขาไม่ผลักไสอู๋จิ้งหย่าไม่พอ ยังยอมให้เธอกอดเขาเอาไว้ด้วย โดยไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย 

    เสิ่นเยว่ซีก้มสายตาลง นิ้วมือของเธอกำลังสั่นไหว หัวใจของเธอเจ็บปวดและอึดอัดไปหมด กลายเป็นว่าไม่ใช่เธอคนเดียวที่เขายอมรับ ไม่ได้มีแค่เธอแต่เพียงผู้เดียว

    “ที่อู๋จิ้งหย่าพูดเป็นเรื่องโกหก ฉันไม่ได้ผลักเธอ” เธอก้มหน้าลงพลางบิดนิ้วมือ “จะเชื่อหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคุณ”

    กู้หยุนเซินมองเห็นท่าทีของเธอที่เป็นแบบนี้ ก็ยั้งอารมณ์ของตนเอาไว้แล้วแสร้งเหลือบมองเธออย่างเย็นชา “ผมรู้ว่าคุณโกรธ ครั้งนี้ช่างมันก็แล้วกัน และอย่าให้ผมเห็นอีกเป็นครั้งที่สอง”

    เพียงได้ยินประโยคอันแผ่วเบานี้ของเขา

    อู๋จิ้งหย่าโกรธมากจนฝ่ามือของเธอเกือบจะโดนเล็บมือบาด และแผลที่หน้าผากของเธอก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก

    กู้หยุนเซินไม่ได้อยู่ต่อ เขาจับไหล่ของอู๋จิ้งหย่าแล้วพาเดินออกไปนอกห้องผู้ป่วย 

    ยังไม่ทันได้เดินไปถึงหน้าประตู เสียงเล็กของเสิ่นเยว่ซีดังมาจากด้านหลัง

    “กู้หยุนเซิน……ฉันนึกว่าคุณจะมารับฉันกลับบ้านซะอีก”