หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 32

เสิ่นเยว่ซีหน้าซีดเผือด แม้แต่ริมฝีปากก็ไร้สี

พยาบาลเห็นสีหน้าเธอผิดปกติ ก็ตบบ่าเธอเบาๆ แล้วถามอย่างระมัดระวัง “หมอเสิ่น คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม!”

เสิ่นเยว่ซีพลันได้สติกลับมา รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากู้หยุนเซิน ตอนกดเบอร์ มือเธอสั่นระริกไปหมด

ตู๊ด——ตู๊ด——ตู๊ด——

เธอถือโทรศัพท์ฟังอย่างรอบคอบด้วยสีหน้าประหม่า แต่ทางนั้นไม่ตอบรับเป็นเวลานานมาก

โทรหากู้หยุนเซินไม่ติด!

เสิ่นเยว่ซีไหว้วานให้พยาบาลช่วยดูแลแม่เธอ จากนั้นก็สาวเท้าวิ่งไปข้างนอก วิ่งไปด้วยโทรหาลุงหลินไปด้วย

โทรไปหลายครั้ง ในที่สุดลุงหลินก็รับสาย เสิ่นเยว่ซีรีบถาม “กู้หยุนเซินกลับมาหรือยังคะ?”

เสียงลุงหลินเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม “เที่ยวบินขากลับของคุณชายคือวันนี้สองทุ่ม เพราะฉองชิ่งเกิดแผ่นดินไหว เที่ยวบินจึงยกเลิก คุณชาย……เขา……ตอนนี้เขายังอยู่ที่ฉองชิ่ง”

ราวกับมีอะไรบางอย่างระเบิดตู้ในสมองเสิ่นเยว่ซี

นิ้วมือเธอกำโทรศัพท์แน่น พยายามหายใจเข้าลึกๆ ให้ตัวเองใจเย็นขึ้น “เมื่อกี้ฉันโทรหาเขา แต่ติดต่อไม่ได้ ที่คุณติดต่อกู้หยุนเซินได้ไหมคะ?”

“ติดต่อไม่ได้ครับ!” ลุงหลินตอบ เขารู้สึกได้ว่าเสิ่นเยว่ซีมีลมหายใจที่ไม่มั่นคง จึงรีบปลอบ “คุณนายน้อย ไม่ต้องกังวล ผมใช้เครื่องบินส่วนตัวของตระกูลกู้อย่างเร่งด่วน เตรียมทีมช่วยเหลือไปแล้ว คุณชายเป็นคนดีย่อมได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์ จะต้องกลับมาได้อย่างปลอดภัย”

เสิ่นเยว่ซีได้ยินดังนั้น จิตใจก็สั่นสะท้าน “ฉันก็อยากไปด้วย พวกคุณออกเดินทางเมื่อไร?”

ลุงหลินได้ยินดังนั้นก็ร้อนรนใจ ตอนนี้ฉองชิ่งยังมีอันตรายของอาฟเตอร์ช็อกอยู่ ถ้าเขาพาคุณนายน้อยไปด้วย หากเกิดอันตรายอะไรขึ้นมา คุณชายจะเป็นคนแรกที่ไม่ให้อภัยเขา

“คุณนายน้อย ทางนั้นอันตรายเกินไป คุณทำใจให้สบายรอข่าวอยู่ที่เมืองจิ้นดีกว่า เมื่อเจอคุณชายแล้ว ผมจะแจ้งคุณทันที”

สีหน้าเสิ่นเยว่ซีเข้มงวด ฝีเท้าไม่หยุดชะงักเลย “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ได้ยินว่าลุงหลินจะห้ามปราม เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงยากที่จะปฏิเสธทันที “ลุงหลิน คุณก็รู้ว่ากู้หยุนเซินเป็นโรครักความสะอาดขั้นรุนแรง อย่าว่าแต่คนอื่น แม้แต่หมอก็เข้าใกล้ยากมาก ฉันดูแลเขามาตั้งนาน เขาไม่ปฏิเสธฉันหรอก ถ้าเขาได้รับบาดเจ็บ ฉันก็จะได้ช่วยพันแผลได้”

ลุงหลินพิจารณาสักพัก สุดท้ายก็ตกลง ให้เสิ่นเยว่ซีรอที่หน้าประตูโรงพยาบาล แล้วเขาส่งคนไปรับเธอ

หลังลานบ้านตระกูลกู้มีลานจอดเครื่องบินขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ลุงหลินให้คนอนุมัติเส้นทางแล้ว สามารถออกเดินทางได้ทุกเมื่อ

เมื่อเสิ่นเยว่ซีถึงตระกูลกู้ พบว่าที่ลานจอดเครื่องบินมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ มีบอดี้การ์ดตระกูลกู้ ลุงหลิน และมีอู๋จิ้งหย่า!

“เธอก็จะไปเหรอ?” เสิ่นเยว่ซีถามลุงหลิน

ลุงหลินทำสีหน้ายากที่จะอธิบายออกมาเพียงคำเดียว ยังไม่ได้ตอบ เสียงขาดความมั่นใจของอู๋จิ้งหย่าก็ดังขึ้น “ฉัน ฉันไม่ไปแล้ว ฉันจะอยู่เมืองจิ้นช่วยหยุนเซินดูบริษัท สนับสนุนพวกคุณตลอดเวลานะ”

แววตาเธอหลบหลีก สีหน้าสับสนวุ่นวาย ทั้งๆ ที่ขี้ขลาด แต่แสร้งทำท่าทางเด็ดเดี่ยวและองอาจ

เสิ่นเยว่ซีแค่นหัวเราะ ถ้ากู้หยุนเซินเห็นเธอทำท่ารักตัวกลัวตายแบบนี้ จะต้องผิดหวังแน่ๆ ล่ะ เขาอยู่ที่ฉองชิ่งเป็นตายยังไงก็ไม่รู้ แม้แต่ความกล้าหาญในการไปตามหาเขาอู๋จิ้งหย่ายังไม่มี กู้หยุนเซินตาบอดของจริง

เธอไม่พูดอะไร ตามหลังลุงหลินไปทันที ก้าวขึ้นเฮลิคอปเตอร์ แล้วชูนิ้วกลางให้อู๋จิ้งหย่าผ่านหน้าต่าง

เครื่องบินบินขึ้น อู๋จิ้งหย่าเห็นฉากนี้แล้วก็โกรธจนกระทืบเท้า แต่ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

เครื่องบินโคจรอยู่บนฟ้าใกล้สองชั่วโมงแล้ว ในที่สุดเครื่องบินก็ค่อยๆ ลงจอดอย่างเชื่องช้า

เมื่อเสิ่นเยว่ซีมองผ่านหน้าต่างลงไป ก็เห็นสิ่งปลูกสร้างที่ฉองชิ่งจำนวนไม่น้อยล้มลง หลายๆ สถานที่กลายเป็นสร้างปรักหักพัง ดูแล้วเปล่าเปลี่ยวและน่าเศร้าสลด

หัวใจเธอตึงเครียด ไม่สบายใจและเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา

ลงมาจากเครื่องบินแล้ว ลุงหลินปกป้องเธอขณะรุดหน้าไปยังสถานที่ที่ระบุตำแหน่งกู้หยุนเซิน

ระหว่างทางที่เดินไป ตึกรามบ้านช่องค่อนข้างเก่าแก่บางส่วนพังทลายลงมาทั้งหมด เสื่อมโทรมกลายเป็นซากปรักหักพังโดยสมบูรณ์ ตึกระฟ้าทันสมัยถึงแม้จะไม่ได้พังทลายลง แต่บันไดเต็มไปด้วยรอยแยก จะล้มแหล่มิล้มแหล่