หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 1

บ้านตระกูลกู้

ในซอยที่มืดมิด เสิ่นเยว่ซีเดินตามหลังลุงหลินอย่างระมัดระวัง

เธอแต่งตัวเรียบง่าย ผิวขาว หน้าตาสวยงาม ทำให้เธอดูไม่เข้ากับบ้านที่บรรยากาศสลัวแห่งนี้

“คุณเสิ่นเรียนแพทย์มา คงรู้ว่าจะดูแลผู้ป่วยอย่างไร...”

“แต่ว่า ฉันเรียนสูตินรีแพทย์...”

เสิ่นเยว่ซีตอบกลับโดยสัญชาตญาณ เห็นสายตาลุงหลิน เธอจึงพูดเสียงเบาลงแล้วเดินตามเขาไป

ผ่านไปไม่นาน ลุงหลินหยุดเดิน

เสิ่นเยว่ซีเงยหน้าขึ้น ตรงหน้าคือห้องขนาดใหญ่ที่เปิดประตูกว้าง ข้างในมืดมิด ราวกับสัตว์ร้ายที่อ้าปากกว้าง และสามารถกลืนกินเธอได้ทั้งตัว

ไม่รู้ว่าทำไม เสิ่นเยว่ซีรู้สึกไม่สบายใจ

เสียงที่เย็นชาของลุงหลินดังขึ้นมา “วันนี้คือวันเข้าห้องหอของคุณกับคุณชาย หวังว่าคุณจะดูแลคุณชายให้ดี”

“วันเข้าห้องหออะไรกัน!” เสิ่นเยว่ซีตกใจ

ยังไม่ทันได้สติกลับมา เธอก็ถูกผลักเข้าไปในห้อง “ปัง” ประตูข้างหลังก็ปิดลงทันที

เธอรีบวิ่งไปเคาะประตูด้วยความตื่นตระหนก

“พวกคุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ฉันมาดูแลคุณชายของพวกคุณจริงๆ แต่ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะแต่งงานกับเขา คนที่หมั้นกับเขาคือเสิ่นจื่อเสวียน ไม่ใช่ฉัน!”

แต่ไม่ว่าเธอจะอธิบายอย่างไร ประตูก็ไม่เปิด แต่กลับมีเสียงล็อกประตูดังขึ้นมา

“คุณเสิ่น เลิกพูดเล่นเถอะครับ คุณพ่อของคุณบอกว่าคุณตอบตกลงงานแต่งงานครั้งนี้ด้วยตัวเอง หากไม่ใช่เพราะเกิดเรื่องขึ้นกับคุณชาย ลูกสาวนอกสมรสอย่างคุณ ไม่มีทางได้เข้าประตูบ้านตระกูลกู้ของเรา”

ได้ยินแบบนี้ เสิ่นเยว่ซีราวกับตกอยู่ในห้องใต้ดินที่เย็นยะเยือก มีความหนาวเย็นพุ่งขึ้นมาจากฝ่าเท้าของเธอ

เธอถูกเสิ่นมู่เจียงหลอกแล้ว! พ่อแท้ๆของเธอหลอกเธอ

ตระกูลกู้เป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจิ้น กู้หยุนเซินก็คือราชาแห่งเมืองจิ้น ตระกูลยิ่งใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา แต่นี่มันเป็นเรื่องเมื่อสี่เดือนก่อน

สี่เดือนก่อนกู้หยุนเซินประสบอุบัติเหตุ นอนหลับไม่ได้สติ คุณหมอบอกว่าเขาไม่มีทางฟื้น เขาอาจจะเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดชีวิต

ตระกูลเสิ่นและตระกูลกู้หมั้นหมายกันจริงๆ แต่คนที่หมั้นกับกู้หยุนเซินคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลเสิ่น เสิ่นจื่อเสวียน ไม่ใช่ลูกสาวนอกสมรสที่เพิ่งจะถูกรับกลับมาเมื่อสิบปีก่อนอย่างเธอ

สองสามวันก่อนเสิ่นมู่เจียงบอกเธอว่า ถ้าเธอไปดูแลกู้หยุนเซินแทนเสิ่นจื่อเสวียน เขาก็ถือว่าเธอได้ตอบแทนบุญคุณที่เขาเลี้ยงดูเธอมาเป็นสิบปี

ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแตะต้องตัวผู้ชายใกล้ขนาดนี้

ตอนนี้กู้หยุนเซินนอนหลับไม่ได้สติ แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง

เสิ่นเยว่ซีหน้าแดง เธอพยายามระงับความเขินอายในใจตัวเอง บอกตัวเองซ้ำๆว่า: เขาเป็นคนป่วย! เขาเป็นคนป่วย!

จากนั้นก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าของกู้หยุนเซินออก กัดฟันเช็ดตัวให้เขา

เธอหลับตา จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจับตรงเอวของเขาอย่างสั่นเทา

นิ้วของเธอแตะตรงเอวของกู้หยุนเซิน และเมื่อเธอกำลังจะดึงกางเกงลง ข้อมือที่บอบบางของเธอก็ถูกฝ่ามือที่ใหญ่และทรงพลังคว้าไว้

เสิ่นเยว่ซีตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว สบตากับดวงตาที่มืดมนราวกับหินออบซิเดียน

“คุณ...คือใคร?”

ไม่ได้พูดนาน เสียงของกู้หยุนเซินจึงแหบแห้ง บวกกับใบหน้าที่ผอมบางและซีดเซียวของเขา ทำให้เสิ่นเย่วซีนึกถึงแวมไพร์ที่อาศัยอยู่ในความมืด

เธอกำมือแน่น ความหนาวเย็นเข้ากระดูกทำให้เวิ่นเยว่ซีได้สติกลับมา

กู้หยุนเซินฟื้นแล้ว! !