หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 2

ข่าวที่กู้หยุนเซินฟื้นทำให้ทั้งตระกูลกู้ตกใจ

กลางดึกู้หยุนเซินลางดื่น บ้านตระกูลกู้สว่างไสว คุณหมอที่สวมชุดสีขาวยุ่งอยู่กับการตรวจร่างกายให้กู้หยุนเซิน

เสิ่นเยว่ซียังยืนตกใจอยู่หน้าประตูห้อง

ลุงหลินที่เมื่อกี้ยังเย็นชากับเธอ แต่ตอนนี้กลับยิ้มหน้าบาน

“ตระกูลเสิ่นบอกว่าเจ้าดวงดี ดวงดีจริงๆด้วย คุณนายน้อยช่างมีวาสนาจริงๆ เพิ่งจะแต่งงานเข้ามาวันแรก คุณชายของเราก็ฟื้น”

เหอะ เพื่อให้เธอแต่งงานแทนเสิ่นจื่อเสวียน เสิ่นมู่เจียงถึงกับสร้างเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

เสิ่นเยว่ซีหัวเราะเยาะ จากนั้นก็รู้สึกเสียใจ

ตอนนี้กู้หยุนเซินฟื้นแล้ว ถ้าเขารู้ว่าเธอแต่งงานแทนเสิ่นจื่อเสวียน เขาจะไล่เธอกลับไปตระกูลเสิ่นรึเปล่า

คิดแบบนี้ เธอก็ไม่สบายใจ

ไม่ได้ เธออุสาออกมาจากหลุมปีศาจอย่างตระกูลเสิ่นได้แล้ว ชาตินี้เธอไม่มีทางกลับไปอีก

เสิ่นเยว่ซีตัดสินใจแล้ว เดี๋ยวถ้ากู้หยุนเซินไล่เธอออกไป เธอก็จะอยู่ที่บ้านตระกูลกู้ไม่ยอมไปไหน

หลังจากนั้นไม่นาน คุณหมอออกไปแล้ว ลุงหลินเดินออกมาจากในห้อง จากนั้นก็พูดกับเสิ่นเยว่ซีว่า “คุณชายบอกให้คุณเข้าไปข้างใน”

เสิ่นเยว่ซีตื่นตระหนก จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า

สมแล้วที่เขามีฉายาว่าเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงในเมืองจิ้นอยากจะแต่งงานด้วยมากที่สุด กู้หยุนเซินหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่ นั่งอยู่บนเตียงแล้วก้มหน้าลง ผมหน้าม้าปิดดวงตา ทำให้เขามีกลิ่นอายของความเย็นชาและห่างเหิน

“คุณ... คุณเรียกฉันเหรอคะ” เสิ่นเยว่ซีพูดอย่างระมัดระวัง

กู้หยุนเซินเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “เก็บข้าวของแล้วกลับไปตระกูลเสิ่นเดี๋ยวนี้!”

จริงด้วยๆ!

เสิ่นเยว่ซีรู้ว่าเขาต้องไล่ตัวเองกลับไปแน่นอน แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่ไว้นหน้าเธอขนาดนี้

เธอยิ้มแล้วพูดว่า “คุณล้อเล่นเหรอคะ... ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว คุณจะไล่เจ้าสาวกลับบ้านในคืนแต่งงานวันแรกได้ยังไงคะ”

“สามีภรรยา? เจ้าสาว? คุณไม่คู่ควร! ลูกสาวคนโตไม่ยอมแต่ง กลับส่งลูกสาวนอกสมรสมาแต่งแทน ไม่ปล่อยน้ำปุ๋ยที่อุดมสมบูรณ์ไหลเข้านาคนอื่น ตระกูลเสิ่นของพวกเธอฉลาดจริงๆ ”

สายตาของกู้หยุนเซินเย็นชา เสิ่นเยว่ซีเหงื่อออกหลัง เธอพูดอะไรไม่ออก

เธอพยายามทำให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ลง เธอสีหน้าซีดเซียว และมองเขาด้วยสีหน้าที่โศกเศร้า “ฉันขอร้องนะคะ อย่าไล่ฉันไปกลับไปเลย ไม่อย่างนั้น คุณพ่อต้องไม่ปล่อยฉันไปแน่นอน... ฉันเป็นหมอ ร่างกายของคุณยังต้องการการฟื้นฟู ฉันสัญญาว่าจะดูแลคุณเป็นอย่างดี”

เสิ่นเยว่ซีหน้าตาสวยงาม ดวงตาที่แดงก่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้ ท่าทีที่น่าสงสาร ทำให้คนอยากจะดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน

แต่กู้หยุนเซินกลับมีสีหน้าไร้ความรู้สึก เขาไม่เคลิ้มเลยแม้แต่น้อย “ตระกูลกู้ไม่ขาดแคลนคนรับใช้ ผมไม่ต้องการให้คุณมาดูแล เสิ่นเยว่ซี ผมไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนมีเมตตา วิธีนี้ไม่มีประโยชน์”

เสิ่นเยว่ซีมองเขาด้วยความสับสน เธอใส่เสื้อโค้ตอย่างมึนงง กำลังจะออกไป แต่กู้หยุนเซินกลับเรียกเธอ “ผมหิว”

“หือ?” ยังไม่ได้สติกลับมา เธอมองเขาด้วยความสับสน

“คุณบอกว่าคุณจะดูแลผมไม่ใช่เหรอ ผมหิวแล้ว!”

เสิ่นเยว่ซีดีใจ เธอยิ้มจนตาเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว “คุณ... คุณให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อไปแล้วเหรอคะ?”

กู้หยุนเซินสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณไม่อยากอยู่เหรอ?”

ได้ยินแบบนี้ เสิ่นเยว่ซีก็รีบวิ่งออกไปเตรียมอาหารให้กู้หยุนเซินที่ห้องครัว แล้วก็ขึ้นไปเรียกลุงหลินชั้นบน

มองดูแผ่นหลังของเธอหายไป จู่ๆร่างกายที่ตึงเครียดของกู้หยุนเซินก็ผ่อนคลายลง เขาก้มหน้าลงมองกางเกงของตัวเองด้วยสายตาที่มืดมน

เมื่อกี้เขามีปฏิกิริยากับเธอ เพียงแค่เห็นรูปร่างของเธอก็มีปฏิกิริยากับเธอ

เป็นไปได้ยังไง?

คงเป็นเพราะเขาหลับไปนานเกินไป!

ลุงหลินผลักรถเข็นเข้ามา นึกถึงเสิ่นเยว่ซีที่ใส้เสื้อโค้ตของคุณชายเมื่อกี้ สีหน้าของเขาจึงมีความสับสน

“คุณชาย คุณนายน้อยหน้าคุ้นๆ ผมรู้สึกเหมือนเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อนครับ”