หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 17

“ช่วยด้วย……..มีคนอยู่มั้ย………”

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ข้างหูก็ได้ขึ้นด้วยเสียงแหลมของผู้หญิง

เสิ่นเยว่ซีฟื้นขึ้นมาอย่างงัวเงีย เธอกัดริมฝีปากล่างอย่างเต็มแรง ความเจ็บปวดทำให้สติของเธอกลับคืนมา

กำลังจะลุกขึ้น เธอพบว่ามือและเท้าของเธอถูกมัดด้วยเชือก และเธอรู้สึกปวดตื้อๆที่ท้ายทอย

เธอถูกลักพาตัว！

เมื่อรู้ตัวแล้ว เส้นประสาทของเสิ่นเยว่ซีก็เกร็งขึ้นมาทันที เธอส่ายหัวอย่างแรง พยายามให้ตัวเองมีสติมากกว่านี้ แต่เสียงกรีดร้องยังดังก้องอยู่ข้างหู ซึ่งทำให้เธอเจ็บแก้วหู

เสิ่นเยว่ซีที่หงุดหงิดเล็กน้อย “คุณไม่ต้องร้องแล้ว!”

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็หยุดร้องในที่สุด

เสิ่นเยว่ซีรู้สึกหูของเธอสบายขึ้นมาก อาการวิงเวียนก็ผ่อนคลายลง จึงได้มองไปทางผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงฝั่งตรงข้ามก็ถูกมัดมือมัดเท้าถูกทิ้งอยู่บนพื้นเช่นกัน หน้าตาเธอสะสวย ใบหน้าถูกแต่งไว้อย่างประณีตสวยงาม สวมชุดแฟชั่น แบรนด์เนมทั้งตัว เพราะถูกลักพาตัว ใบหน้าจึงซีดเผือด สีหน้าของเธอลุกลี้ลุกลนและหวาดกลัว

“คุณเป็นใคร ทำไมถึงถูกลักพาตัว?” เสิ่นเยว่ซีถามขึ้น เธอมีความสงสัยในใจ คนที่จับตัวเธอมา มีจุดประสงค์เพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือกู้หยุนเซิน

ตัวเองถูกลักพาตัว เสิ่นเยว่ซีนั้นเข้าใจได้ แต่ผู้หญิงคนนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อน โจรจับตัวเธอมาทำไม?

“ฉันชื่ออู๋จิ้งหย่า เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เพิ่งออกมาจากสนามบินก็ถูกจับตัวขึ้นรถเลย พวกมันทุบหัวฉันจนสลบ ฉันตื่นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร?”

อู๋จิ้งหย่าใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ยิ่งพูดยิ่งน้อยใจ น้ำตาไหลอาบแก้ม

เสียงสะอื้นทำให้เสิ่นเยว่ซีรู้สึกกังวลมากขึ้น เธอตะโกนอย่างหมดความอดทน “ไม่ต้องร้องแล้ว คุณร้องไห้แล้วจะมีคนมาช่วยเราเหรอ? น้ำตาของคุณมันจะทำให้เครื่องสำอางเลอะหน้าคุณ นอกจากนี้แล้วมันไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย”

อู๋จิ้งหย่าที่ถูกตำหนิ ก็หยุดร้องไห้ทันที น้ำตาตกค้างบนใบหน้า หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอับอาย จ้องมองเสิ่นเยว่ซีอย่างไม่พอใจ

การจ้องนี้ ทำให้เธอเห็นถึงความผิดปกติ เธอมองสำรวจเสิ่นเยว่ซีตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แล้วพูดขึ้นในทันที

“ฉันรู้สึกว่าคุณเหมือนฉันมาก！”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา เสิ่นเยว่ซีก็เงยหน้าขึ้นทันที จ้องมองเธออย่างละเอียด

ประหลาดใจที่พบว่าอู๋จิ้งหย่า มีความคล้ายคลึงกับเธอพอสมควร โดยเฉพาะดวงตากลมโตคู่นั้น เหมือนกันอย่างมาก

ทันใดนั้นเหมือนเธอจะคิดอะไรได้ เสิ่นเยว่ซีหน้าซีดในพริบตาเดียว

ผู้หญิงคนนี้คือคนเดียวกับผู้หญิงในภาพที่อยู่ในกล่องของกู้หยุนเซินที่เธอบังเอิญเหลือบไปเห็น

……

ในเวลาเดียวกัน บ้านตระกูลกู้！

กู้หยุนเซินที่รอไปทั้งคือก็ไม่เห็นเสิ่นเยว่ซีกลับบ้าน ขณะที่เขากำลังจะส่งคนออกไปตามหา ทันใดนั้นเขาก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง

เสียงปลายสาย ชายคนนั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “กู้หยุนเซิน ถ้าหากแกอยากจะช่วยเมียแก ก็ให้มาที่โกดังที่อยู่ทางทิศตะวันตก ห้ามแจ้งความ ไม่อย่างนั้นแกต้องรับผิดชอบกับผิดชอบกับผลที่ตามมา”

กู้หยุนเซินหัวเราะอย่างเย็นชา ยักไหล่อย่างไม่สนใจ ก็เพราะต้องการแสดงให้พวกคุณดูไง? “เห็นมั้ย คุณก็ติดกับแล้วไง?”

จ้าวเว่ยหมิงตกตะลึง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้! คุณหลอกผม อยากจะให้ผมปล่อยเธอ ฝันไปเถอะ!”

“แล้วแต่คุณจะคิด อยากจะทำร้ายหรืออยากจะฆ่าก็แล้วแต่คุณเลย” กู้หยุนเซินพูด “จากนั้นสายตาก็เย็นชาทันที “แต่ผมฉันเกลียดคนที่ข่มขู่ฉันเป็นที่สุดจ้าวเว่ยหมิง ผมขอเตือนให้คุณรู้จักกาลเทศะหน่อย ไม่แน่ผมอาจจะปล่อยคุณไป”

จ้าวเว่ยหมิงฟังแล้วก็หัวเราะ “กู้หยุนเซิน ผมทำงานที่กู้ซื่อ กรุ๊ปมาเกือบสามสิบปีแล้ว คุณโหดแค่ไหน ผมนั้นรู้ดี คุณไม่มีทางปล่อยผม ตอนนี้ผมจับตัวภรรยาคุณเอาไว้ คุณยิ่งไม่มีทางปล่อยผม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่สู้ผมเดิมพันสักครั้ง ผมนั้นอยากจะเห็นท่าทางที่กระวนกระวายทำอะไรไม่ถูกของคุณ”

พูดจบก็หันหน้าไป ตะโกนไปทางประตู คุณหนูเสิ่น เมื่อกี้คำพูดของคุณชายกู้ “คุณได้ยินชัดหรือยัง ดูแล้วคุณไม่มีความสำคัญอะไรต่อคุณชายกู้เลย！”

เพิ่งสิ้นเสียงพูด ก็เห็นเสิ่นเยว่ซีที่ถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ ถูกคนคุมตัวออกมาจากด้านหลังของประตู

เมื่อกี้เธอถูกซ่อนไว้หลังประตูโดยตลอด？！

คำพูดเหล่านั้น เธอได้ยินทั้งหมดแล้ว！

ม่านตาของกู้หยุนเซินหดตัว มือที่จับล้อรถเข็นไว้ก็เกร็งขึ้นมาทันที

เมื่อกี้ท้องฟ้ายังสว่างเลย ตอนนี้มันมืดครึ้มแล้ว มีเมฆดำทะมึนปกคลุม ดูเหมือนพายุฝนกำลังจะมา

เสิ่นเยว่ซีที่ใบหน้าไร้ความรู้สึก เรียบเฉยจนไม่เหมือนถูกลักพาตัว

จ้าวเว่ยหมิงที่จับไหล่ของเสิ่นเยว่ซีเอาไว้ ใช้มีดจี้ไว้ตรงคอเธอ กระซิบที่ข้างหูของเธอ “เรามาพิสูจน์กันหน่อยมั้ย ถ้าหากว่าเธอตายแล้ว กู้หยุนเซินจะเสียใจมั้ย”

ใบมีดที่แหลมคมสัมผัสกับผิวหนังที่บอบบาง และคราบเลือดก็ปรากฏขึ้นในทันที