หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 19

ห้องวีไอพีในโรงพยาบาลในตัวเมือง

แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่คนที่อยู่ในห้องผู้ป่วยกลับกลัวจนไม่กล้าพูด ไม้กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ทุกคนล้วนก้มหน้าลง ไม่กล้ามองชายที่นั่งเศร้าอยู่หน้าเตียง

“สองวันสองคืนแล้ว เธอทำไมยังไม่ฟื้นอีก?”

กู้หยุนเซินตาคล้ำ นัยน์ตาล้วนเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย เขาจ้องมองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างขมับเขม่น

กู้หยุนเซินที่เป็นโรคบ้าความสะอาด เสื้อผ้าของเขาต้องสะอาดอยู่เสมอ ลุงหลินไม่เคยเห็นคุณชายของตัวเองสภาพเละเทะขนาดนี้มาก่อน

มีตอหนวดงอกขึ้นที่คางของเขา เพราะเขาเฝ้าอยู่หน้าเตียงคนไข้ โดยไม่ได้สนใจเรื่องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาก็ยับยู่ยี่ และเปื้อนไปด้วยเลือด

“ก่อนหน้านี้หมอได้ตรวจแล้ว คุณผู้หญิงแค่บาดเจ็บภายนอก กระสุนไม่ได้ทำร้ายอวัยวะภายใน ตามหลักแล้วไม่ถึงหนึ่งวันก็ต้องตื่นแล้ว……” ลุงหลินมองดูข้อมูลบนเครื่องวัดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “หมอบอกว่ามันเป็นเรื่องทางจิต จิตใจเธอได้รับความกระทบกระเทือนอย่างใหญ่หลวง เธอจึงปิดกั้นตัวเอง เกรงว่าเธอไม่มีความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ เพราะตัวเธอไม่อยากจะตื่นขึ้นมา

“คุณชายครับ พวกเราต้องคิดหาวิธีแล้ว ถ้าหากคุณผู้หญิงเป็นแบบนี้ไปตลอด สถานการณ์ก็ไม่ค่อยจะดีแล้ว！”

กู้หยุนเซินตกตะลึงพร้อมกับกำหมัดแน่น จนเส้นเอ็นบนหลังมือนูนขึ้นมา ดูแล้ววิธีของเขา ทำร้ายจิตใจเธอจริงๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เดินไปที่เตียง นั่งลงแล้วจับมือที่ขาวนวลและเล็กของเสิ่นเยว่ซีอย่างเบามือ เห็นได้ชัดว่าการแสดงออกของเขาอ่อนโยนมาก แต่น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“เสิ่นเยว่ซี หากคุณยังไม่ยอมตื่น ผมจะให้ลุงหลินส่งคุณกลับไปที่บ้านตระกูลเสิ่นโดยตรง จากนั้นก็จะแต่งงานกับพี่สาวของคุณ คุณได้ยินมั้ย！”

เมื่อก่อนทุกครั้งที่เธอพูดแบบนี้ เสิ่นเยว่ซีก็จะยอมทุกครั้ง จากนั้นก็จะคิดหาวิธีเพื่อให้ได้อยู่ที่บ้านตระกูลต่อ

แต่ครั้งนี้คำพูดนี้กลับไม่มีประโยชน์อีกแล้ว

กู้หยุนเซินพูดทีละคำไปสองรอบ เสิ่นเยว๋ซีก็ไม่มีวี่แววที่จะตื่นขึ้นมาเลย

ลุงหลินที่ยืนอยู่ด้านข้างสีหน้าเคร่งเครียด “คุณชาย ผมคิดว่าเวลาแบบนี้น่าจะพูดอะไรที่น่าฟังกว่านี้……….”

พูดยังไม่ทันจบ ทันใดนั้นขนตาของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงก็สั่นไปหนึ่งครั้ง พยาบาลเห็นมันพอดี ก็พูดอย่างเสียงดัง “ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้ว เมื่อกี้ตาของคุณหนูเสิ่นขยับตัวแล้ว！”

กู้หยุนเซินที่ตกตะลึง รีบให้คนไปตามหมอ

พวกคุณหมอก็สแตนบายอยู่ตลอดเวลา เมื่อทราบข่าวก็มาปิดล้อมเตียงคนไข้ในทันที

หลังจากการตรวจร่างกาย หมอเจ้าของไข้ได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยิ้มและพูดกับกู้หยุนเซิน “สติสัมปชัญญะของผู้ป่วยฟื้นแล้ว เธอจะตื่นขึ้นในเร็วๆนี้ เมื่อกี้คุณทำอะไรเหรอ จู่ๆคุณหนูเสิ่นก็มีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ?”

ลุงหลิน ？？！！

คำข่มขู่ของคุณชายใช้ได้ผลดีจริงๆด้วย

กู้หยุนเซินเอามือของเธอเข้าไปในผ้าห่มอย่างระมัดระวัง ความตึงเครียดในสองสามวันนี้ได้ผ่อนคลายไปแล้ว รู้สึกง่วงขึ้นมาเลย

ลุงหลินเห็นสภาพของเขาแล้ว สงสารอย่างมาก ขึ้นไปพูดกล่อม “คุณชาย คุณกลับไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนมั้ย ถ้าคุณหนูเสิ่นตื่นแล้ว คุณเองก็คงไม่อยากให้เธอเห็นคุณในสภาพนี้มั้ง”

กู้หยุนเซินก้มหน้าลง ถึงพบว่าเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองเปื้อนเลือดจำนวนมาก และโรคบ้าความสะอาดของเขาก็กำเริบอีกแล้ว“ได้ งั้นผมกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เธอตื่นแล้ว ลุงต้องแจ้งผมในทันที”

ลุงหลินพยักหน้า กู้หยุนเซินกำลังจะออกจากห้องผู้ป่วย ทันใดนั้นก็เห็นใครคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

เป็นนางพยาบาลที่ตระกูลกู้จ้างมาดูแลอู๋จิ้งหย่า

พยาบาลเห็นหน้ากู้หยุนเซินแล้วดีใจมาก “คุณชายกู้ คุณหนูอู๋อยากจะพบคุณ！”

“มีเรื่องอะไร？”

กู้หยุนเซินที่ง่วงนอน แววตาเต็มไปด้วยความเอือมระอา

พยาบาลไม่ทันสังเกต มัวแต่พูดเองเออเอง “คุณหนูอู๋บอกว่าเธอเจ็บแผล……….”

ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเขาขัดจังหวะ

“เจ็บแผลแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม เธอน่าจะไปหาหมอ”

“หยุน……หยุนเซิน ตอนนั้นที่ลูกสลบไม่ตื่น เสิ่นจื่อเสวียนดูแลคนไม่เป็น แม่และอารองของลูกเลยอยากให้เสิ่นเยว่ซีแต่งงานแทน แต่ตอนนี้ลูกก็ฟื้นแล้ว ขาก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แม่ แม่รู้สึกว่าเสิ่นเยว่ซีไม่คู่ควรกับลูกจริงๆ”

“เหอ！”กู้หยุนเซินหัวเราะอย่างเย็นชา “คู่ควรหรือไม่คู่ครวมันอยู่ที่ผม ครั้งนี้ให้มันแล้วไป ถ้าหากแม่กล้าว่าเธอต่อหน้าผมอีก อย่ามาว่าผมร้ายละกัน”

พูดจบก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่มองเธอเลย

โจวหลันที่มองตามหลังเขา โกรธจนหน้าอกกระพือ หายใจไม่ออก

ลูกทรพี กู้หยุนเซินไม่ได้สนิทกับเธอตั้งแต่เด็ก เธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไร หากรู้ว่าโตมาเป็นแบบนี้ ตอนนั้นน่าจะบีบคอให้ตายไปเลย！

เดิมอยากจะพักผ่อนก่อน หลังถูกโจวหลันทำให้โกรธ กู้หยุนเซินก็ไม่มีอารมณ์ที่จะนอนพักแล้ว เขาอาบน้ำอย่างหงุดหงิด เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ออกไปโรงพยาบาลโดยไม่ได้พักเลย

เมื่อมาถึงห้องผู้ป่วย เสิ่นเยว่ซียังไม่ตื่น กู้หยุนเซินผิดหวังเล็กน้อย

เวลานี้นางพยาบาลที่ดูแลอู๋จิ้งหย่าก็มาตามอีกรอบ กู้หยุนเซินที่รำคาญ ก็เลยไปที่ห้องของอู๋จิ้งหย่า

กู้หยุนเซินออกไปได้ไม่นาน มือขวาของเสิ่นเยว่ซีก็ขยับเล็กน้อย หว่างคิ้วที่งดงามก็ย่นเป็นก้อน

เจ็บ…….เจ็บมากจริงๆ……..

หน้าอกถูกกระสุนเจาะจนเลือดทะลักออกมา เสิ่นเยว่ซีรู้สึกเหมือนรอบตัวนั้นเปื้อนไปด้วยเลือด ซึ่งมันน่ากลัวมาก

ใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้หยุนเซินเย็นชาอย่างมาก ปากกระบอกปืนเล็งมาทางเธอ แววตาไร้ซึ่งความอบอุ่น

“อย่า อย่านะ！”

เสิ่นเยว่ซีตะโกน และลืมตาขึ้นในทันที สิ่งที่เธอเห็นคือเพดานสีขาว

เธอยังไม่ตาย！