หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 20

“คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว！”

ลุงหลินได้ยินเสียงร้องของเธอ รีบกรูเข้าไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ

เสิ่นเยว่ซีจ้องมองเพดาน แววตายังคงมีความสิ้นหวังและหวาดกลัว

ครู่ใหญ่ เธอจึงกลอกตา แล้วมองมาทางเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “ฉันยังไม่ตาย！”

“คุณก็ต้องไม่ตายอยู่แล้ว” ลุงหลินมองหน้าที่ซีดเผือดของเธอ ไม่มีความฉลาดแสนซนเหมือนปกติ ในใจรู้สึกสงสาร “ฝีมือการยิงปืนของคุณชายนั้นดีมาก เขาไม่ปล่อยให้คุณตายหรอกครับ”

คุณชาย?

เสิ่นเยว่ซีได้ยินชื่อนี้ ก็มองไปด้านหลังของเขา ไม่เห็นเงาของกู้หยุนเซิน ก็ลดสายตาลง ปิดซ่อนความผิดหวังที่อยู่ในแววตา

“เขาล่ะ?”

ลุงหลินไม่ได้ตอบ แต่พยาบาลที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น “เมื่อกี้นางพยาบาลของคุณหนูอู๋มาที่นี่ ตอนนี้คุณชายกู้น่าจะอยู่ห้องของคุณหนูอู๋”

อู๋จิ้งหย่าเหรอ！

เสิ่นเยว่ซีหายใจหอบ จู่ๆก็ไอรุนแรงไปสองที แผลจึงปริ เลือดก็ซึมออกมาในทันที

นางพยาบาลตกใจ เธออยู่ในโรงพยาบาลมาสองวันแล้ว เธอเห็นคุณชายกู้ดูแลคุณหนูเสิ่นอย่างไม่ห่าง เธอรู้สถานะของคุณหนูเสิ่นดี น่าจะเป็นเพราะคำพูดของเธอ กระทบกระเทือนใจจนเป็นแบบนี้ ในใจรู้สึกผิดมาก จึงรีบไปตามหมอมาทำแผลใหม่

ลุงหลินมองนางพยาบาลอย่างตำหนิ แล้วหันไปอธิบายกับเสิ่นเยว่ซี “อย่าฟังเธอพูดไปเรื่อย คุณชายเฝ้าคุณมาสองวัน เมื่อกี้ทางฝั่งคุณหนูอู๋มีธุระ เขาถึงได้ไป ถ้ารู้ว่าคุณตื่นแล้ว คุณชายต้องดีใจอย่างแน่นอน ผมจะไปตามคุณชายเดี๋ยวนี้เลย”

“ไม่ต้องค่ะ！” เสิ่นเยว่ซีโบกมือปฏิเสธ ห้ามเขาด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ “ลุงหลิน ลุงดูแลกู้หยุนเซินมานานหลายปี น่าจะรู้จักผู้หญิงที่ชื่ออู๋จิ้งหย่าใช่มั้ย ฉันอยากรู้ว่าเขากับหยุนเซินเกี่ยวข้องกันยังไง?”

เธอถามอย่างตรงไปตรงมา ลุงหลินอึ้งไปครู่หนึ่ง “คุณชายกับคุณอู๋เคยคบกันตอนสมัยเรียน……….”

เสิ่นเยว่ซียิ้มอย่างเย็นชา เป็นอย่างที่คิด ที่แท้ก็เคยคบกันตอนสมัยเรียน ถึงว่าละหลายปีมานี้เขาก็ยังลืมเธอไม่ได้

ตระกูลเสิ่นวางหลุมพรางเขาตั้งมากมาย เขายังเก็บตัวสำรองอย่างเธอเอาไว้

อู๋จิ้งหย่าที่อยู่ในใจเขาสำคัญมากจริงๆ

ลุงหลินเห็นท่าทางของเธอแล้ว ในใจก็ลน รีบอธิบาย “คุณผู้หญิง แม้ว่าคุณชายกับเธอจะเคยคบกัน แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ตอนนี้คุณชายนั้นชอบคุณจริงๆ เขา……..”

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว เสิ่นเยว่ซีขัดจังหวะพูดของลุงหลิน ใบหน้าซีดเซียวเหนื่อยล้า สิ่งที่อยากจะรู้ก็ได้รู้แล้ว อย่างอื่นไม่ต้องพูดแล้ว พวกคุณออกไปเถอะ ฉันอยากจะอยู่เงียบๆ”

ลุงหลินเห็นแบบนี้ ก็ถอนหายใจ พานางพยาบาลออกมาจากห้องผู้ป่วย ก่อนออกมายังได้ช่วยคุณชายของตัวเองพูด “ที่คุณชายช่วยเธอก็แค่เห็นแก่อดีต ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น”

ช่างเป็นการเห็นแก่อดีตที่ดีเหลือเกิน แม้แต่คนที่ชอบหน้าตายังละม้ายคล้ายกัน

เสิ่นเยว่ซียิ้มหยัน นอนลงไป มองเพดานด้วยสายตาที่ล่องลอย กำลังครุ่นคิด ต่อจากนี้ตัวเองควรจะทำอย่างไร

หนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอนึกว่ากู้หยุนเซินชอบเธอจริงๆ จนกระทั่งเมื่อวาน เขาเพื่อช่วยอู๋จิ้งหย่าแล้ว เล็งปืนมาทางเธออย่างไม่ลังเลเลย ความเพ้อฝันทั้งหมดได้ถูกเขาทำลายไปหมดแล้ว

ตอนนี้เจ้าของตัวจริงกลับมาแล้ว ตัวเองซึ่งเป็นตัวสำรองควรที่จะต้องรู้ตัวใช่มั้ย แล้วก็คืนตำแหน่งคุณผู้หญิงให้เขาใช่หรือเปล่า

เสิ่นเยว่ซีกำผ้าห่มไว้แน่น ข้อนิ้วของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาว วงสังคมของคนทั้งสองไม่เหมือนกันเลย ถ้าเธอหย่ากับกู้หยุนเซิน อนาคตเธอจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาอีก

ข้างกายของเขาก็ต้องมีผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นภรรยาของเขา ใช้ชีวิตร่วมกับเขา ถึงขั้นมีลูกกับเขา

เธอที่คิดถึงสิ่งเหล่านี้ หัวใจเหมือนถูกฉีกเป็นสองชิ้น เจ็บจนเธอตาแดง

ขณะที่กำลังทุกข์ทรมาน จู่ๆประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาก รูปร่างที่สูงเพรียวกำลังวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

เขายืนอยู่ในท่าสบายๆ แต่บนตัวกลับให้ความรู้สึกถึงความมีอำนาจและบารมี ร่างกายสง่าผ่าเผย หน้าตาหล่อเหลา มีเสน่ห์มากกว่าเมื่อสิบปีที่แล้ว

ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็อยากจะกระโจนเข้าหา

คงจะดีมากถ้าเธอกลับมาก่อนหน้านี้หนึ่งเดือน อู๋จิ้งหย่ากำมือแน่น หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เสิ่นเยว่ซีที่ได้เป็นคุณนายกู้ก็เพราะหน้าตาคล้ายเธอ ตำแหน่งนี้มันควรเป็นของเธอ เสิ่นเยว่ซีได้เป็นคุณนายกู้มาหนึ่งเดือนเต็ม น่าจะเพียงพอแล้ว

ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ต้องขับไล่เสิ่นเยว่ซีออกไปจากบ้านตระกูลกู้ให้ได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอพยายามระงับอาการของตัวเอง แสดงสีหน้าที่กังวลออกมา

“คุณผู้หญิงตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย ฉันรู้สึกไม่สบายใจมากเลย หากไม่ใช่เพราะฉัน เธอก็ไม่ต้องเจ็บหนักขนาดนี้ เป็นฉันที่ผิดต่อเธอ รอให้เธอฟื้นแล้ว ฉันต้องไปขอโทษเธออย่างแน่นอน ขอให้เธออภัยให้ฉัน”

กู้หยุนเซินได้ยินคำพูดของเธอ ยิ่งฟังยิ่งผิดปกติ ขมวดคิ้วแน่น คุณหนูอู๋ “ผมคิดว่า คุณน่าจะเข้าใจผิดแล้ว!”

อู๋จิ้งหย่าฟังเขาเรียกตัวเองอย่างห่างเหิน “คุณหนูอู๋ อารมณ์ที่พยายามแสดงออกมาถูกขัดทันที เธออึ้งไปเล็กน้อย”

อะไรนะ?

เธอเงยหน้าขึ้น สบตาที่ลุ่มลึกของกู้หยุนเซิน ถึงได้พบว่า ตั้งแต่ที่เขาเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย แววตาของเขาก็แฝงไปด้วยความเย็นชา

ไม่มีความสงสารหรือรักใคร่อย่างที่เธอคิดเอาไว้เลย

มองเธอเหมือนคนแปลกหน้า

ทันใดนั้นอู๋จิ้งหย่าก็ตื่นตระหนก จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของกู้หยุนเซิน “ผมไม่ได้ทิ้งภรรยาของผมเพื่อช่วยคุณ！”