หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 21

   “เป็นไปไม่ได้！”อู๋จิ้งหย่าหน้าซีดขาว โต้กลับทันควัน“เห็นๆ กันอยู่ว่าระหว่างฉันกับเธอคุณเลือกฉัน ถ้าคุณไม่ต้องการที่จะช่วยฉัน แล้วคุณยิงเธอทำไม”

    สีหน้าของกู้หยุนเซินไม่แยแส ด้วยฐานะทายาทของตระกูลกู้ เมื่อตอนยังเป็นเด็ก ช่วงวันหยุดฤดูหนาวและฤดูร้อนของทุกๆ ปี เขาจะถูกพ่อโยนส่งเข้ากองทัพเพื่อเข้ารับการฝึกทหาร

    ตระกูลกู้ยังมีสถานที่ฝึกอบรมพิเศษสำหรับฝึกฝนที่มีระดับความแข็งแกร่งสูงวันแล้ววันเล่า ยกเว้นสี่เดือนที่อยู่ในอาการโคม่า เขาก็ไม่เคยขาดเลยแม้แต่วันเดียว

    เขาเชื่อมั่นในความสามารถในการยิงปืนของตนอย่างไร้ข้อกังขา ตราบใดที่ให้เขาได้ยิง เขาจะไม่มีวันทำให้เสิ่นเยว่ซีถึงขั้นเสียชีวิต

    การยิงในครั้งนั้นดูเหมือนจะพุ่งตรงไปที่หัวใจ แต่จริงๆ แล้วเขาได้คำนวณระยะและมุมของการยิงไว้ดีแล้ว มันจะบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน

    เขารู้ว่าจ้าวเว่ยหมิงจะไม่เหลือทางออกให้แน่นอน ดังนั้นเขาจึงยิงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของจ้าวเว่ยหมิงออกไปจากเสิ่นเยว่ซี แบบนี้เธอจะรับอันตรายน้อยที่สุด

    ทุกสิ่งอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของตนเอง ดังนั้นเขาจึงวางใจได้อย่างเต็มที่ 

    “ฝีมือยิงปืนของผมดีมาก ผมไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก”

    เขาแค่อธิบายเพียงสั้น ๆ  อู๋จิ้งหย่าก็เข้าใจได้ 

    เธอจำผลการยิงของกู้หยุนเซินในขณะฝึกทหารก่อนหน้านี้ได้ ใบหน้าของเธอเริ่มซีดลง มือและเท้าเย็นเฉียบ

    อู๋จิ้งหย่าตื่นตระหนก มันแตกต่างจากที่เธอคิดเอาไว้ เธอคิดว่ากู้หยุนเซินยังไม่ลืมความรู้สึกที่เขามีเมื่อสิบปีก่อน นั่นคือเหตุผลที่เขาปกป้องเธอเช่นนี้ ที่แท้ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เธอคิดไว้

   เธอไม่ยอม และพยายามคิดย้อนกลับไปขณะนั้นเองเสียงของเธอก็เริ่มสั่น “แล้วที่คุณรีบลงจากวีลแชร์เพื่อปกป้องฉันเอาไว้ โดยไม่คำนึงถึงขาของตัวเอง นี่... ไม่ใช่เพราะว่าคุณชอบฉันเหรอ？คุณปกป้องฉันชัดๆ！”

    เมื่อเห็นว่าเธอกล่าวถึงเรื่องนี้ กู้หยุนเซินก็ขมวดคิ้ว เดิมทีเขาไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องที่ว่าขาของเขาฟื้นตัวแล้วเร็วมากขนาดนี้  แผนก่อนหน้านี้คือค่อยๆ พยายามขับไล่ลุงรองออกจากบริษัทไปทีละขั้นๆ

    แต่เขาไม่คาดคิดว่าเสิ่นเยว่ซีจะถูกลักพาตัว และเพื่อป้องกันไม่ให้อุปสรรคมีมากเกินไปกว่านี้ เขาจึงต้องเร่งมือ

    “เป้าหมายของจ้าวเว่ยหมิงมุ่งมาที่ผม เขาจะต้องรวบรวมพลังโจมตีมาที่ผมอย่างแน่นอน นอกจากผมแล้ว อีกหนึ่งเป้าหมายก็คือคุณ แม้ว่าผมจะเตรียมคนดักซุ่มแล้ว แต่ที่คุณถูกเอี่ยวมาด้วยก็เป็นเพราะผม”

    ในดวงตาของกู้หยุนเซินปรากฏถึงความรู้สึกผิด “เรื่องนี้ต้องเป็นพวกเราที่ต้องขอโทษคุณ ถ้ามันไม่มากเกินไปคุณจะเรียกร้องอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ ตระกูลกู้จะทำตามความปรารถนาของคุณทุกอย่าง”

    เป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน？

    อู๋จิ้งหย่าเวียนหัวขึ้นมาเล็กน้อย แสงแดดอุ่นๆ นอกหน้าต่างก็ส่องเข้ามา แต่เธอกลับรู้สึกหนาวเย็นไปถึงในกระดูก 

    “คุณหนูอู๋ ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน ถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกคนดูแลได้เลย ลุงหลินจะจัดการให้”

    กู้หยุนเซินก้มหัวให้เธอ ในใจเอาแต่นึกถึงเสิ่นเยว่ซีว่าเธอจะเป็นอย่างไร และกำลังจะจากไป

    ทันทีที่หันหลัง เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ด้านหลังของเขา อู๋จิ้งหย่ารีบลุกจากเตียงและโผไปกอดเอวของเขาเอาไว้จากด้านหลัง

    ทันใดนั้นสายตาของกู้หยุนเซินก็เย็นชาขึ้นมา มือใหญ่ของเขาจับแขนของเธอ แล้วสะบัดเธอออกไป “คุณหนูอู๋ คุณไม่ได้ยินที่ผมเพิ่งพูดไปเหรอ? ผมแต่งงานแล้วและหวังว่าคุณจะให้เกียรติตนเองด้วย”

    ข่าวลือเหล่านี้ช่วยเขาหยุดยั้งปัญหามากมาย ดังนั้นเขาจึงไม่ได้จัดการกับมัน อู๋จิ้งหย่าคิดว่าเขายอมรับไปโดยปริยาย และคิดมาโดยตลอดว่าตัวเองเป็นแฟนของเขาจนกระทั่งไม่กี่เดือนต่อมาที่เธอไปต่างประเทศข่าวลือเหล่านั้นก็ค่อยๆหายไป

    เป็นเวลานานหลังจากนั้น กู้หยุนเซินจึงได้รู้โดยบังเอิญว่า ข่าวลือแพร่ออกไปเพราะอู๋จิ้งหย่าเป็นคนปล่อย

    พวกเขาไม่มีความรู้สึกรักใด ๆ มาตั้งแต่ต้น สำหรับอู๋จิ้งหย่ามันน่าขำเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องเมื่อสิบปีที่แล้วเอาตอนนี้ 

    อู๋จิ้งหย่านึกถึงเหตุการณ์ในอดีตเหล่านั้นจากความทรงจำของเธอ ดวงตาของเธอเหม่อลอยและใบหน้าของเธอก็ซีดเซียว

    “ข่าวลือพวกนั้นแพร่กระจายไปมาก แม้แต่คุณเองก็เชื่องั้นเหรอ！”สีหน้าของกู้หยุนเซินไม่แยแสและเย่อหยิ่ง น้ำเสียงแดกดัน “แล้วผมยังสืบพบว่าแม่ของผมไปหาคุณและให้เงินคุณหนึ่งล้าน”

    “จู่ๆ คุณก็ไปเรียนเมืองนอกคงไปใช้เงินหนึ่งล้านนั่นใช่มั้ยล่ะ”

    แววตาของอู๋จิ้งหย่าตื่นตกใจ เธอหดคอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

    เป็นความจริงที่เธอได้รับเงินหนึ่งล้าน เพราะข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริงเหล่านี้จากตระกูลกู้ ด้วยเหตุนี้เธอจึงสามารถหลุดพ้นจากครอบครัวที่ยากจนของตนได้ แต่เมื่อเธอปล่อยข่าวลือเหล่านั้นออกไป กู้หยุนเซินเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอจึงคิดมาโดยตลอดว่าเขาก็ชอบเธอเช่นกัน 

    อู๋จิ้งหย่ามองท่าทีไม่อยากเข้าใกล้ของเขา ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย “ถ้างั้นเสิ่นเยว่ซีล่ะ เธอดูคล้ายฉันมากขนาดนั้น…”

    ทันทีที่ชื่อของเสิ่นเยว่ซีได้เอ่ยออกมา สายตาของกู้หยุนเซินก็กลับมาอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย เขามองไปที่อู๋จิ้งหย่า พร้อมด้วยรอยยิ้มเหน็บแนมบนริมฝีปากของเขา

    “คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ คุณหนูอู๋ ไม่ใช่เธอคล้ายกับคุณ คุณต่างหากที่คล้ายกับเธอ”