หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 39

ไม่สนใจจะล้างหน้าแปรงฟันแล้ว กู้หยุนเซินเก็บเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมา แล้ววิ่งไปที่ห้องนอนทั้งคู่ชั้นบน

กำลังจะเคาะประตู จู่ๆ ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกมาจากด้านใน

ใบหน้าเล็กสวยวิจิตรของเสิ่นเยว่ซีเผยออกมา เธอดูเหมือนเพิ่งตื่น ตาบวมแดงเล็กน้อย ตอนเห็นกู้หยุนเซิน ทั้งหน้าก็เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง

เมื่อคืนเธอตั้งใจจะซักผ้าเสร็จแล้วกลับโรงพยาบาล ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้อู๋จิ้งหย่ากลับมาอีกครั้ง เธอจึงต้องอยู่ตระกูลกู้ต่อ อดหลับอดนอนหนึ่งคืน รอจนฟ้าใกล้สว่าง มั่นใจแล้วว่าอู๋จิ้งหย่าไม่กลับมาถึงค่อยหลับ

เพิ่งนอนหลับได้ไม่นาน ก็ตื่นเพราะเสียงฝีเท้ากู้หยุนเซินขึ้นมาชั้นบน ตอนนี้เธอตื่นเต็มตัวแล้ว ระเบิดความโกรธใส่เขาทันที

“ทำไม นายมาซักไซ้เอาความเหรอ?”

กู้หยุนเซินเผชิญหน้ากับความฉุนเฉียวของเธอ ก็ไม่ค่อยเข้าใจ

“เมื่อคืนฉันมากวนนายกับอู๋จิ้งหย่าจู๋จี๋กัน ขอโทษด้วยนะ!” เสิ่นเยว่ซีพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “นายอยากจู๋จี๋กับเธอฉันไม่ยุ่งหรอก แต่นี่มันตระกูลกู้ ฉันยังเป็นคุณนายน้อยตระกูลกู้ในนามอยู่ ถ้าคราวหน้านายกล้าพาเธอกลับมาอีก ฉันจะตบเธอออกไป”

พูดจบก็ปิดประตูดัง “ปัง” ทันที กู้หยุนเซินโดนปฏิเสธแล้วทำตัวไม่ถูก ยิ้มขึ้นมาอย่างหมดหนทาง

ไม่คิดว่าเสิ่นเยว่ซีจะมีด้านอารมณ์เผ็ดร้อนแบบนี้ด้วย เขานึกว่าเธอเป็นกระตายน้อยตลอดเวลา ไม่คิดว่ากระต่ายน้อยก็มีกรงเล็บ

กู้หยุนเซินไม่รบกวนเธอนอนหลับ หันหลังเดินลงไปชั้นล่างทันที นึกถึงสิ่งที่เวินจือหลี่และเสิ่นเยว่ซีเพิ่งพูด ในดวงตาเขาก็เย็นยะเยือก

เขาคิดมาตลอดว่าอู๋จิ้งหย่าอยู่ในโอวาทไม่ออกนอกลู่นอกทาง ไม่คิดว่าเธอจะกล้าคิดไม่ดีกับเขาจริงๆ ถ้าเสิ่นเยว่ซีไม่กลับมากะทันหัน เกรงว่าจะโดนเธอลงมือจริงๆ

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ กู้หยุนเซินก็รู้สึกสะอิดสะเอียนในใจ ในดวงตาเต็มไปด้วยความอึมครึม

ผู้หญิงคนนี้ จะต้องสั่งสอนเธอสักหน่อย ไม่งั้นเธอจะไม่มีทางเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังเป็นอย่างดี!

……

อู๋จิ้งหย่าโดนกู้หยุนเซินผลัก แผ่นหลังทั้งหลังกระแทกโดนโต๊ะชา ตอนเช้าตื่นขึ้นมา รู้สึกแผ่นหลังช้ำเป็นสีม่วง

เธอกลั้นความเจ็บลุกขึ้นมาทำงาน ตอนไปถึงประตูบริษัท หน้าผากมีเหงื่อผุดขึ้นมา ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่แผ่นหลัง ไม่มีเวลาสนใจรอบข้างเลย

ทันทีที่เตรียมเข้าบริษัท จู่ๆ ก็มีสามคนเข้ามาหา แล้วล้อมรอบเธอ

เป็นชายชราและหญิงชราคู่หนึ่งสวมชุดขาดรุ่งริ่ง ร่างกายผอมแห้งสุดจะทน และมีผู้ชายร่างกายกำยำหน้าตาปูดโปนคนหนึ่ง

“เสี่ยวหย่า ใช่เสี่ยวหย่าไหม?” หญิงชราร่างผอมบางเดินมาคว้ามือเธอเอาไว้ ผิวหนังเหี่ยวสากลูบข้อมือบอบบางของเธอ เสียงแก่ชราเข้าหูเหมือนกับเสียงวิเศษ

อู๋จิ้งหย่าตกใจสะดุ้ง ถอยหลังรัวๆ ไม่กี่ก้าว สีหน้าซีดเซียวเหมือนหิมะ การแต่งหน้าอันประณีตไม่สามารถปกปิดได้

สามคนนี้กลายเป็นขี้เถ้าไปแล้วเธอก็จำได้

กู้หยุนเซินจะต้องแจ้งให้พวกเขามาแน่ๆ ในใจเธอกระวนกระวายและสับสนในชั่วขณะหนึ่ง

“ไม่……ไม่ พวกคุณจำคนผิดแล้ว ฉันไม่ใช่เสี่ยวหย่า!”

อู๋จิ้งหย่าซ่อนหน้าตัวเองพร้อมหันหน้าจะเตรียมวิ่งหนี ยังไปไม่ถึงสองก้าว ก็ถูกชายวัยรุ่นหนึ่งในนั้นคว้าแขนลากกลับไป

“อู๋จิ้งหย่า เธอมีฝีมือ มีความสามารถ แม้แต่พ่อแม่กับพี่ชายก็จำไม่ได้แล้วงั้นสิ!” อู๋ปินคว้าข้อมือเธอเอาไว้ ลากเธอไปล้มลงกับพื้นต่อหน้าพ่อแม่โดยไม่สงสารสักนิด

“พ่อ แม่ เจ้าเด็กนี่ไม่อยากจำพวกเรา เธอไม่จำพี่ชายอย่างฉันก็ไม่เป็นไร แม้แต่พวกคุณที่คลอดเธอออกมาก็ไม่อยากจำ”

คุณพ่ออู๋เป็นพวกให้ความสำคัญกับชายเป็นใหญ่แบบสุดโต่ง เมื่อก่อนมักจะตีและด่าอู๋จิ้งหย่า ได้ยินคำนี้ก็โกรธจนหน้าดำหน้าแดง เดินไปเตะหลังเธอ

อู๋ปินเห็นฉากนี้ก็ไม่ได้ห้ามปราม แต่กลับยิ้มสะใจ

แผลได้รับบาดเจ็บเพิ่ม อู๋จิ้งหย่าเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมา โก่งหลังขดตัวอยู่บนพื้น ในดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังสามคนในครอบครัว

คุณแม่อู๋รีบดึงคุณพ่ออู๋ออกมา พยุงอู๋จิ้งหย่าขึ้นมาจากพื้น แล้วกล่าวด้วยความโมโห “ตอนนี้เสี่ยวหย่าเป็นคนมีหน้ามีตา จะตบตีดุด่าเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้ว นายดูเสื้อผ้านี่สิว่ามันดีแค่ไหน โดนนายถีบจนสกปรกหมดแล้ว”

ไม่ได้เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของอู๋จิ้งหย่าเลยตั้งแต่ต้นจนจบ