หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 38

ในเวลานี้ รถแท็กซี่ไม่โดดเด่นคันหนึ่งก็มาจอดใต้แสงจันทร์ที่ประตูใหญ่ตระกูลกู้

เสิ่นเยว่ซีถือถุงหนึ่งใบลงจากรถ ในถุงมีเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนสองสามชุด อยู่โรงพยาบาลตั้งหลายวัน เธอตั้งใจจะกลับบ้านมาซักผ้าของตัวเองและคุณแม่สักหน่อย

เพิ่งลงจากรถ เธอเห็นรถสีแดงขนาดใหญ่คันหนึ่งจอดที่หน้าประตูตระกูลกู้ ป้ายทะเบียนรถเธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เสิ่นเยว่ซีรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ลุงหลินเพิ่งบอกเธอว่าคืนนี้กู้หยุนเซินไม่อยู่บ้าน คนรับใช้กลับบ้านหมดแล้ว คุณแม่กู้โจวหลันก็ออกไปเล่นไพ่กับพวกเพื่อนๆ ไม่กลับบ้านเช่นกัน ตระกูลกู้ไม่ควรมีใครสักคนสิ

จะเป็นใครล่ะ?

เสิ่นเยว่ซีผ่านลานบ้านไป เดินไปถึงประตูใหญ่ พบว่าประตูเปิดอยู่ เธอตกตะลึงทันที แล้วเดินตรงเข้าไป

ไฟในห้องรับแขกสว่างไสว คนบนโซฟายิ่งเด่นชัด หน้ากู้หยุนเซินมีฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างเห็นได้ชัด นอนอยู่บนโซฟาอย่างไร้สติ อู๋จิ้งหย่านั่งยองๆ อยู่ด้านข้าง กำลังปลดเนกไทให้เขา

ดวงตาเสิ่นเยว่ซีดโกรธจนแดงทันที ถือถุงแล้วพุ่งตัวเข้ามาเขวี้ยงใส่อู๋จิ้งหย่า “อู๋จิ้งหย่า เธอกำลังทำอะไร?”

อู๋จิ้งหย่าไม่ได้เตรียมป้องกัน เขวี้ยงโดนหน้าผากเข้าอย่างจัง มุมหน้าผากเป็นรอยแดงแจ๋

เธอตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ล้มลงไปกับพื้น เมื่อเห็นคนที่มา ความเดือดดาลก็เอ่อล้นในจิตใจ

เมื่อครู่นี้โดนเวินจือหลี่ก่อกวนไปแล้ว ตอนนี้โอกาสดีที่สวรรค์ประทานให้โดนเสิ่นเยว่ซีทำลายมันอีกครั้ง สองคนนี้เกิดมาเพื่อปราบปรามเธอสินะ!

เธอยืนขึ้นทันที ผลักเสิ่นเยว่ซีออกอย่างรุนแรง พูดอย่างเต็มปากเต็มคำ “ฉันกำลังทำอะไร เธอไม่มีตาดูหรือไง? ฉันกับหยุนเซินกำลังจู๋จี๋กันอยู่ ใครใช้ให้เธอไม่ดูให้ดี มารบกวนพวกเรา!”

“จู๋จี๋” สองคำนี้ทำให้เสิ่นเยว่ซีระเบิดไปทั้งร่าง เธอชี้กู้หยุนเซินบนโซฟาแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “เขาเมาขนาดนี้ ไม่มีสติสักนิด จะจู๋จี๋กับเธอได้ยังไง อู๋จิ้งหย่า เธอคงฉวยโอกาสตอนเขาเมาเหล้า อยากทำเรื่องสกปรกอะไรล่ะสิ เธอมียางอายบ้างไหม”

อู๋จิ้งหย่าโดนเธอพูดแทงใจ ก็พาลโกรธขึ้นมาทันที “เขาเมาแล้วยังไง กู้หยุนเซินเขาชอบฉัน เสิ่นเยว่ซี เธอมันขี้อิจฉา เธอรู้จักกาลเทศะซะบ้าง ทางที่ดีก็ไสหัวไปซะ”

“นี่มันบ้านฉัน!” เสิ่นเยว่ซีโยนถุงในมือลงพื้นดังโครม “ผู้ชายบนโซฟาก็สามีฉัน ถูกหลักทำนองคลองธรรม ทำไมจะต้องออกไปด้วย คนที่ควรไสหัวออกไปก็คือเธอ!”

เผชิญหน้ากับการแผดเสียงของเธอ อู๋จิ้งหย่าก็ไม่ไหวติง แค่นเสียงเฮอะ แล้วเดินไปหากู้หยุนเซิน อยากพยุงเขาเดินไปชั้นบน เสิ่นเยว่ซีกำลังจะไปห้าม

ทันใดนั้นกู้หยุนเซินก็ยันตัวนั่งขึ้นมาบนโซฟาอย่างสะลึมสะลือ

อู๋จิ้งหย่าตกใจไม่กล้าขยับอีก ที่เธอกล้ายุแหย่กับเสิ่นเยว่ซี ก็เพราะอาศัยที่กู้หยุนเซินเมาเหล้า ถ้าให้เขารู้ว่าตัวเองทำแบบนี้กับเสิ่นเยว่ซีเป็นการส่วนตัว กู้หยุนเซินต้องไม่ให้อภัยเธอแน่

กู้หยุนเซินไม่ได้ลืมตา จมูกโด่งขยับเล็กน้อย อู๋จิ้งหย่าอยู่ใกล้เขามาก กลิ่นน้ำหอมฉุนบนตัวโชยเข้าจมูกเขาโดยตรง

กู้หยุนเซินขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ ผลักเธอออกทันที “เหม็นจะตายอยู่แล้ว ออกไปไกลๆ!”

ปกติเขาเป็นคนค่อนข้างอารมณ์ร้าย ตอนมีสติยังสามารถควบคุมได้บ้าง หลังจากเมาเหล้าอารมณ์ร้ายก็เผยออกมาอย่างชัดเจนทันที

ปฏิบัติกับคนที่ตัวเองรังเกียจโดยไม่ปิดบังความรังเกียจเลยสักนิด

อู๋จิ้งหย่าร่างกระแทกกับโต๊ะชา แผ่นหลังเจ็บแสบ เธอขดตัวโก่งแผ่นหลัง หายใจเข้าลึกๆ มองกู้หยุนเซินอย่างระมัดระวัง พบว่าเขาหลับไปอีกครั้ง