หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 37

เสิ่นเยว่ซีหยิบกล่องเค้กขึ้นมา เห็นขอบกล่องที่บิดเบี้ยวอย่างหนักหน่วง ในดวงตาก็ฉายแววครุ่นคิด

เมื่อกี้คนคนนั้นคือเขาใช่ไหม?

“ซีซี เกิดอะไรขึ้น? กล่องนี้มีปัญหาอะไรไหม?”

เสิ่นเยว่ซีก้มหน้า ลูบกล่องที่ถูกบีบจนเละ “เสียดายจัง กล่องเละไปแล้ว เค้กกินไม่ได้แล้ว”

พูดจบก็เปิดฝาถังขยะออก แล้วโยนเค้กลงไปในถังขยะอีกครั้ง

ถึงจะเป็นเขาแล้วยังไง ตบหัวแล้วลูบหลังงั้นเหรอ? เธอไม่ใช่เด็กน้อยนะ จะไม่กินเค้กชิ้นหนึ่งแล้วให้อภัยความผิดทั้งหมดของเขาอย่างสุขใจ

ทิ้งเค้กไปแล้ว เสิ่นเยว่ซีเงยหน้ามองสวี่จื่อเซียว ยิ้มแล้วพูดขึ้น “รุ่นพี่สวี่ ฉันควรกลับไปดูแลแม่แล้ว ฉันออกมานานเกิน แม่ฉันไม่เห็นฉันแล้วคงจะกังวล”

“ฉันไปเป็นเพื่อนเธอดีกว่า ไปดูอาการคุณป้าพอดี”

เสิ่นเยว่ซีพยักหน้า ทั้งคู่เดินไปที่ห้องคนไข้เจียงหยุนด้วยกัน

พวกเขาเพิ่งออกมา กู้หยุนเซินกับเวินจือหลี่ก็เดินออกมาจากสุดท้ายเดิน

เวินจือหลี่ปวดหัวมากเลย กว่าจะโน้มน้าวเขากลับมาได้ ไม่คิดว่าจะถูกเขาเห็นฉากนี้อีก จบเห่แล้ว กู้หยุนเซินต้องโกรธกว่าเดิมแน่

“เวินจือหลี่!” กู้หยุนเซินเรียกเขาด้วยเสียงแหบพร่า

“ฮะ!” เวินจือหลี่กำลังมองเหม่อ ถูกเรียกโดยฉับพลัน ก็ตอบรับโดยไม่รู้ตัว

“สวี่จื่อเซียวหล่อเหมือนฉันไหม เขารวยเหมือนฉันไหม?” เปลือกตากู้หยุนเซินเริ่มเป็นสีแดง สิ่งที่พูดออกมามีความเสียใจ

แต่เขาอ่อนโยนกว่าพี่ รู้ว่าทำยังไงไม่ให้ผู้หญิงเสียใจมากกว่าพี่

คำพูดเหล่านี้เวินจือหลี่ไม่ได้พูดออกมา เขาชี้ไปที่แผ่นหลังทั้งสองแล้วพูดขึ้น “ในใจพี่รู้สึกแย่สินะ!”

กู้หยุนเซินตกตะลึง ลูบตำแหน่งหัวใจตัวเอง ในนั้นเหมือนมีเข็มแทง มันเจ็บปวดยิบๆ

“เสิ่นเยว่ซีรักพี่ขนาดนั้น ตอนเห็นพี่กับอู๋จิ้งหย่ากอดกัน คงจะรู้สึกแย่กว่าพี่”

“แต่ฉันแค่อยากปกป้องเธอ!” กู้หยุนเซินเม้มปาก คิ้วขมวดแน่น เขาไม่มีประสบการณ์ด้านความรัก เมื่อเห็นคนที่แคร์เจอกับอันตราย สิ่งที่คิดได้ก็มีแค่ปกป้องเธอไว้ใต้ปีกของตน ให้ตัวเองแบกรับอันตรายทั้งหมดเพียงคนเดียว

เขาไม่คิดว่าพฤติกรรมของตัวเองมันผิดปกติตรงไหน

“ฉันอยากดื่มเหล้า นายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ!” กู้หยุนเซินคิดไม่ออกก็ไม่คิดมันแล้ว ลากเวินจือหลี่เดินออกไปข้างนอกทันที

“กู้หยุนเซิน พี่อยากตายใช่ไหม พี่ไม่ได้หลับตั้งนาน ยังกล้าดื่มเหล้าอีก สิ่งที่พี่ควรทำมากสุดในตอนนี้คือพักผ่อน……”

น่าเสียดายที่ไม่ว่าเขาจะตะโกนเรียกยังไง ก็ถูกกู้หยุนเซินมองข้าม

ณ เดอะบลูบาร์

กู้หยุนเซินคอแข็งมาก แต่วันนี้ในใจมีเรื่องกังวล ดื่มเหล้าแก้กลุ้มแก้วแล้วแก้วเล่า ไม่นานก็เผยความเมาออกมาอย่างชัดเจน เวินจือหลี่ก็ดื่มตามไม่น้อย ผ่านไปไม่นาน ทั้งคู่ก็ดื่มกันจนเมาหัวราน้ำ

เวินจือหลี่เมาจนหน้าแดงแปร๊ด สมองยังมีความชัดเจนเล็กน้อย คิดว่าทั้งสองขับรถไป จะต้องขับกลับไม่ได้อย่างแน่นอน จึงโทรศัพท์หาที่บ้าน ให้คนมารับเขา

ไม่นานคนของตระกูลเวินก็มาถึง แต่มาแค่คนเดียว คนคนนั้นเห็นกู้หยุนเซินที่ฟุบโต๊ะอยู่ สีหน้าก็เผยความลำบากใจ

คุณชายไม่ได้บอกว่าประธานกู้ก็ดื่มจนเมาเหมือนกัน!

กู้หยุนเซินมีสถานะอะไร เขาไม่กล้ามอบเขาให้คนแปลกหน้าตามใจชอบได้

เขาไม่มีโทรศัพท์ลุงหลิน มีแค่เบอร์บ้านหลังใหญ่ตระกูลกู้ แต่ลุงหลินถูกส่งออกไปพอดี ไม่อยู่ตระกูลกู้ โทรไปตั้งหลายสาย ก็ไม่มีใครรับเลย