หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 36

สวี่จื่อเซียวได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น เผยใบหน้าที่ดูมีความรู้ระดับสูง

เขาสวมชุดกาวน์สีขาว สวมแว่นตาขอบทอง ดวงตาเรียวแคบยาว จมูกโด่งริมฝีปากบาง ทั้งๆ ที่หน้าตาเย็นชามาก แต่เพราะท่าทางที่ดูมีความรู้นั้น ทำให้นุ่มนวลขึ้นมาก หน้าตาหล่อสุดยอด

“ทำไมเป็นพี่?” ดวงตาเสิ่นเยว่ซีแฝงไปด้วยความประหลาดใจ

สวี่จื่อเซียวเป็นรุ่นพี่สายตรงของเธอ ตระกูลเรียนแพทย์ ได้รับอิทธิพลอยู่เสมอตั้งแต่เด็ก เป็นผู้มีพรสวรรค์ทางการแพทย์อย่างแท้จริง ตอนเสิ่นเยว่ซีเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งคู่เป็นลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจของอาจารย์ เธอมักจะไปขอคำแนะนำปัญหาจากสวี่จื่อเซียว ไปมาหาสู่กับเขาอย่างสนิทสนมมาก

ต่อมาเขาไปศึกษาเพิ่มเติมที่ต่างประเทศตอนเขาอยู่ปีสาม ตั้งแต่นั้นมาทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอกันอีก

เธอไม่คิดว่าอายุรแพทย์ที่กู้หยุนเซินเชิญมาโดยเฉพาะจะเป็นเขา

“ฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นพรหมลิขิตแบบนี้” สวี่จื่อเซียวยิ้ม ที่จริงตอนคนของตระกูลกู้ตามหาเขา เขาไม่ยอมมาด้วย

ไตวายระยะสุดท้าย ไม่ว่าจะเป็นในประเทศหรือต่างประเทศ โดยพื้นฐานไม่สามารถรักษาได้ ทำได้แค่ดำเนินการฟอกเลือดล้างไตซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อลดอาการเจ็บปวดของผู้ป่วย ถ้ามีแหล่งบริจาคไตเหมาะสมก็สามารถผ่าตัดปลูกถ่ายไตได้

ถึงแม้เขาศึกษาวิจัยด้านนี้มากกว่าหมอทั่วไป แต่ไม่เคยทำการรักษา จนกระทั่งคนของตระกูลกู้เปิดเผยโดยไม่ได้ตั้งใจว่าผู้ป่วยคนนั้นคือแม่ของเสิ่นเยว่ซี สวี่จื่อเซียวถึงได้เปลี่ยนใจ กลับมาจากต่างประเทศ กลายเป็นหมอผู้รับผิดชอบของเจียงหยุน

เขาไม่ได้เจอเสิ่นเยว่ซีมานานมากแล้ว ชีวิตตอนไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศก็จืดชืดมาก ยามว่างก็คิดถึงเธอ ในใจถึงได้รับความสงบสุขทางจิตใจ

คิดถึงตรงนี้ ความอ่อนโยนในดวงตาเขาก็เพิ่มพูน แค่ถูกเลนส์แว่นบังอยู่ เสิ่นเยว่ซีไม่สังเกตเห็น

“นั่งสิ!”

สวี่จื่อเซียวยืนขึ้นมารินน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว เสิ่นเยว่ซีรับมา นั่งฝั่งตรงข้ามเขา จับแก้วน้ำไว้แน่น “รุ่นพี่สวี่ แม่ฉัน……อาการป่วยแม่ฉันยังรักษาได้ไหม?”

มองออกถึงความไม่สบายใจทั่วทั้งร่างเธอ สวี่จื่อเซียวหยิบเค้กสตรอว์เบอร์รีกล่องเล็กออกมาจากลิ้นชักเหมือนมายากลยื่นให้เธอ “รู้ว่าเธอชอบกินเค้ก ฉันซื้อมาที่สนามบิน เธอลองชิมสิ”

เค้กชิ้นขนาดเล็ก ทำอย่างละเอียดอ่อนสวยงาม เสิ่นเยว่ซีกินมันคำเล็ก รสชาติหวานนุ่มทำให้ทั้งร่างเธอผ่อนคลาย

สวี่จื่อเซียวเห็นอารมณ์เธอคลี่คลายแล้ว ก็ยิ้ม พลิกรายงานในมือ “เมื่อกี้ฉันอ่านรายงานตรวจสุขภาพของคุณป้าแล้ว สถานการณ์มันซับซ้อนจริง เธอป่วยมานานมาก เพราะไม่ได้รับการรักษาเป็นอย่างดี ตอนนี้เลยยืดเยื้อจนมันรุนแรงแบบนี้”

เกิดเสียงดัง “กึก” เสิ่นเยว่ซีกัดช้อนอย่างแรง สายตาเผยความดุดัน

ไอ้สารเลวเสิ่นมู่เจียง มันขังแม่มาสิบปี ไม่ได้เห็นเธอเป็นมนุษย์ ทำร้ายเธอจนได้รับความเจ็บปวดในวันนี้ สมควรตายจริงๆ!

ความโหดเหี้ยมในตัวเธอรุนแรงมาก ดวงตาที่เคยใสแจ๋ว มันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง

สวี่จื่อเซียวเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้ว ฝ่ามือใหญ่ลูบกระหม่อมเธอ แล้วเอ่ยปลอบ “เธอไม่ต้องกังวล ฉันเตรียมการล้างไตก่อน ดูว่าผลมันเป็นยังไง หวังว่าทางโรงพยาบาลจะสามารถหาแหล่งบริจาคไตที่เหมาะสมได้เร็วๆ ถ้าหาแหล่งบริจาคไตได้ ฉันจะเป็นคนลงมือผ่าตัด อัตราสำเร็จสูงถึง 90%”

ดวงตาเสิ่นเยว่ซีเป็นประกาย มองเขาด้วยความเซอร์ไพรส์ “จริงเหรอคะ?”

“ฉันเป็นรุ่นพี่ที่ฉลาดที่สุดของเธอนะ สิ่งที่ฉันพูด เธอไม่เชื่อเหรอ?” สวี่จื่อเซียวเชิดคางขึ้นเบาๆ ทำท่าทางภูมิใจและอวดดี เสิ่นเยว่ซีเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาในที่สุด ทั้งร่างผ่อนคลายลงมาก

ประตูห้องทำงานแง้มอยู่ เสียงหัวเราะมีชีวิตชีวาดังผ่านรอยแยกประตูออกมา

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้หยุนเซินเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก เขาแค่นหัวเราะ แล้วทิ้งเค้กที่เปลี่ยนแปลงรูปทรงในมือไว้บนฝาถังขยะข้างๆ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

เวินจือหลี่เห็นดังนั้นก็รีบตามไป “พี่เซิน อย่ากลัวสิ เข้าไปเลย ให้ไอ้หน้าละอ่อนนั่นรู้ว่าใครคือสามีตัวจริง!”

กู้หยุนเซินจ้ำอ้าวไปสองก้าว ก็หันศีรษะไปมองเขาอย่างเย็นชา เวินจือหลี่ไม่คิดว่าเขาจะหยุด จึงรีบหยุดฝีเท้า

“ตั้งแต่เด็กจนโต เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอมีแค่ฉันคนเดียว!”

กู้หยุนเซินพูดประโยคนี้จบก็สาวเท้าเดินออกไป เวินจือหลี่พึมพำเสียงเบา “เก่งจริงพี่ก็ไปพูดต่อหน้าเสิ่นเยว่ซีสิ มาพูดต่อหน้าผมมันมีประโยชน์อะไร เธอไม่ได้ยินสักหน่อย”

มองแผ่นหลังกู้หยุนเซินไกลออกไปเรื่อยๆ เวินจือหลี่ถอนหายใจ แล้วเดินตามไปอีกครั้ง

ตอนนี้เขากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ใครจะรู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาต้องทำให้เขามั่นคง

เสิ่นเยว่ซีกำลังยิ้มพูดคุยกับสวี่จื่อเซียว ได้ยินเสียงฝีเท้านอกประตูหยุดชะงัก เห็นสองคนแวบๆ ผ่านรอยแยกประตู ก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปข้างนอก

สวี่จื่อเซียวตามอยู่ด้านหลังเธอ “เกิดอะไรขึ้น?”

“เมื่อกี้มีคนอยู่ข้างนอก!” เสิ่นเยว่ซีเปิดประตูห้องทำงาน ทั้งคู่หายไปแล้ว เธอเห็นกล่องเค้กที่เปลี่ยนรูปทรงบนถังขยะก็ตกตะลึง ขนตาห้อยต่ำลง

เค้กยี่ห้อนี้ คือเค้กที่เธอกินบ่อยๆ ที่ตระกูลกู้!